Reisverslag Mexico

Mocht je je afvragen waarom wij een kast met een dubbele bodem hebben: nou dat is gemakkelijk verklaard. In die kast liggen in de winter onze badlakens en in de zomer onze winterdeken. PJ vond het wel gemakkelijk om dit in een soort 'dubbele' bodem op te bergen.

Dus nu toch wel wat zenuwachtig gaan we de grens over. De Mexicaanse grensovergang werkt als volgt. Je moet vlak na de grens stoppen bij een soort stoplicht en als je groen licht krijgt, mag je zonder controle doorrijden. Bij de eerste controlepost krijgen we groen licht en rijden door. We vullen de dieseltank met goedkope Mexicaanse diesel (€0,65 per liter), trekken geld bij de flappentapper met onze pinpassen en vervolgen onze weg. Na 20 kilometer komen we bij de volgende douanepost en moeten ons visum aanvragen. Dit gaat allemaal wat langzaam, maar verder zonder problemen. Bij het bekende stoplicht krijgen we weer groen licht en rijden verder. Het vlees zit nog steeds verborgen, want we weten dat we nog een derde controle krijgen. Pas na anderhalf uur is de laatste stop; het invoeren van de camper. Normaal moet je van alle gevraagde documenten een fotokopie bij je hebben, maar we konden de laatste dagen geen winkel vinden die kopieën maakt, dus hebben we alleen onze originele documenten meegenomen.
“No copias?”, vraagt de dame.
“No.”
Tot onze verbazing is dit geen probleem, ze maakt ze zelf wel even. Alles gaat tergend langzaam, want een meisje wordt ingewerkt, maar na een half uur is dan alles geregeld, betaald, gekopieerd en geprint. We krijgen onze Mexicaanse import hologramsticker die we op de voorruit moeten plakken en rijden naar het laatste stoplicht.
“Drie keer is scheeprecht”, zegt PJ nog, maar helaas, het licht wordt rood.
Een knap douanemeisje loodst ons met camper en al in de overdekte ruimte en begint hard te lachen als dit maar net past. Ze vraagt of we iets aan te geven hebben.
“No”.
Ze lacht nogmaals vriendelijk en wuift ons door.
Pfff, we rijden uit het zicht van de laatste douanepost en halen het verstopte vlees en vis uit de verborgen plek en vullen de vriezer weer op.

14 december 2013, Mazatlan Mexico
Drie dagen lang is het bewolkt en eigenlijk te koud om op het strand te liggen. Maar we zijn eigenwijs en proberen het toch. Maar als dan ook nog de wind opsteekt geven we het op.
Camping Mar-a-Villas is een kleine camping, ingeklemd tussen hoogbouw en aan het strand. We vinden het hier zo leuk, omdat de campingplekjes omgeven zijn door grote struiken bamboe en palmbomen en aan een prachtig eenzaam strand ligt. Maar het toiletgebouwtje is al jaren niet om aan te zien en al gauw hebben we allerlei afkortingen voor de douche. Zoals BSAS (Burn Sandals After Showering) en BOB (Bring Own Bulb) omdat het licht al weken stuk is.
Gelukkig klaart het weer na drie dagen op en kunnen we lekker beginnen met bruinen.

Ondertussen krijgen we e-mailtjes van onze Canadese vrienden Bob en Charlotte. Of we nog naar La Peñita komen? Char vertelt welke plekken er nog beschikbaar zijn en we gaan nu toch twijfelen of we misschien wel naar La Peñita moeten gaan. Toen we er in 2011 waren, hebben we gezworen dat dit de laatste keer zou zijn, we willen niet nog een winter doorbrengen tussen al die oude mensen.

Maar als we alle voors en tegens op een rijtje zetten, is La Peñita toch wel ideaal: veel activiteiten, mooie junglecamping met verrassend veel wildlife en vogels, op loopafstand van een authentiek Mexicaans vissersdorpje waar je vrijwel alles kunt krijgen, leuke goedkope restaurantjes, camping ligt aan het strand, aan een baai waar verder niemand woont, groenteman en bakker komen twee maal per week langs…
Maar ook veel roddels en drama als in een klein dorp, veel sociale verplichtingen, slecht en gelimiteerd internet, waardoor we geen Nederlandse tv kunnen kijken, en dat wij de jongste overwinteraars op de camping zullen zijn…

We besluiten Carole, de eigenaresse van La Peñita te mailen met de vraag of ze nog plek voor ons heeft. Haar antwoord is zoals altijd dat we welkom zijn, maar tijdens kerst en oud en nieuw op een tijdelijke plek moeten staan, want dan zit ze helemaal vol (we hebben het hier over 125 plekken!).

21 december 2013, Mexico
Vandaag vergaat volgens de Mayakalender de wereld. Wij besluiten om verder zuid te rijden. De dag verloopt en er gebeurt niets.
Onderweg in San Blas stoppen we even bij een voor ons bekende plas om te zien of de roze lepelaars al gearriveerd zijn. Terwijl ik naar de waterkant loop, hoor ik ineens een flinke plons! Een krokodil die op de oever lag te zonnen, is van mij geschrokken en vlucht het water in. Echt weer iets voor mij.

Als we het campingterrein van La Peñita oprijden, wil PJ eigenlijk meteen rechtsomkeert maken… wat is iedereen oud! Ik wil niemand thuis beledigen, maar we zitten er niet op te wachten om de winter door te brengen met mensen van 70 jaar en ouder.
Maar we krijgen een warm welkom van onze Canadese vrienden Bob en Char (zij zijn maar 15 jaar ouder dan wij) en gaan ’s avonds meteen uit eten in Rincon de Guayabitos, een dorp verderop. Ik kies voor een bord met 12 gamba’s in een romige, maar toch pittige chipotle saus, een salade van gekookte bietjes met ananas (wat een verrassende combinatie), rijst en nog wat warme groenten. PJ bestelt een visfilet gevuld met cream cheese met salade, broccoli en friet. Daarbij een Mexicaans biertje en een enorme Margarita cocktail en dan zijn we inclusief tip 18 Euro kwijt. Daar kan ik toch zo vrolijk van worden!

Het tijdelijke plekje dat we toegewezen krijgen, ligt aan het begin van de camping (zoals ik al schreef heeft La Peñita zo’n 125 plekjes!) en is dus erg druk met auto’s. We staan wel precies bij een verkeersdrempel, dus de auto’s en quats rijden niet zo snel. Op de foto lijkt het plekje misschien best aardig, maar nadat we alles opgezet hadden, krijgen we naast en boven ons (terrascamping) Mexicaanse buren. Ze zien dan kans om zo’n 12 personen in een paar tenten op 1 plekje te stouwen.
In het Engels bestaat de uitdrukking: “Bringing everything but the kitchen sink”, waarmee bedoelt wordt dat je kampeert met je hele huisraad, behalve het aanrecht… Nou de Mexicanen nemen zelfs een aanrecht mee (en koelkast, wasmachine, barbecue, tafels, stoelen, hangmat, waslijnen, zeilen boven de tenten) als ze een week (of twee) kamperen. Het is dus een gezellige drukte.

Wij hebben meteen een lijn van een grote vijgenboom naar de camper gespannen en daaraan een vogelzaadvoederbak gehangen, een wielewaal - en een kolibrievoederbakje. De laatste is nog geen tien minuten gevuld met suikerwater of de kolibries beginnen ervan te drinken. Prachtig, ik zie meteen al vier verschillende soorten.
Helaas heeft de volgende dag 1 mannetjeskolibrie besloten dat het voederbakje van hem is en hij begint elke kolibrie die binnen een halve meter van het bakje komt, weg te sturen. Een positief puntje is dat hij steeds op hetzelfde takje op wacht gaat zitten en ik hem tot een meter of drie kan naderen met een fototoestel op statief en hem kan fotograferen terwijl hij zich reuze kwaad aan het maken is. Dan zet hij zijn borst op en die verandert dan van mosgroen naar fluorescerend groen.

Hierna ben ik de kolibries gaan fotograferen op de patios van andere mensen en dat is goed gelukt.

Cinnamon Hummingbird Violet-crowned Hummingbird

Helaas hebben mieren binnen een paar dagen kans gezien om via het touw van de voederbakjes de camper binnen te dringen en we hebben echt een plaag van zogenaamde sugar ants (hele kleine miertjes). Om gek van te worden!
De zaadvogels heb ik nog niet kunnen lokken en ook de wielewaal (knalgeel met zwart) komt nog niet op het suikerwater af. Na de mierenplaag hebben we het touw verwijderd en hangt alleen het kolibriebakje aan een palmtak. De rest van de voederbakjes bewaar ik wel voor onze definitieve plek.

23 december 2012, La Peñita de Jaltemba
Zondagavond gaan we weer uit eten. Omdat Bob en Char na twee maanden Mexicaans eten ook wel eens wat anders willen, gaan we naar een Thais restaurantje. Dat is verrassend goed. PJ besteld een soort nasi met kip en ik een heerlijke bami met grote garnalen. Ook dit keer zijn we inclusief tip 18 euro kwijt.
Daarna struinen we nog door de gezellige winkelstraat van Guayabitos, waar het op dit moment erg druk is met Mexicanen en wat Canadese toeristen.

24 december 2012
Maandagavond is het kerstavond en dan is het altijd feest op de camping. De Kerstman komt langs, er worden kerstliedjes gezongen door de Canadezen en de Mexicanen en voor de kinderen wordt de piñata gebroken. Dat is een ster van papier-maché met daarin snoep. Kinderen moeten er met een stok tegenaan slaan om hem open te krijgen. Een van de Mexicaanse aapjes besluit erin te springen en hem met zijn handen kapot te slaan. Op de foto zie je hem met de hele buit in het publiek verdwijnen!

Er zitten nog wat (letterlijk) oude vrienden van ons aan de tafel: Barry en Marion. Marion is geboren in Noord Brabant, maar al jong geëmigreerd naar Canada en spreekt nog een beetje Brabants, maar kan vooral heel goed “Nederlands” koken. Ze heeft alle ingrediënten meegenomen voor een Indonesische rijsttafel, we kijken er nu al naar uit.
Ik heb het toetje verzorgd; twee langevingertaarten met wat extra rum.
Het diner loopt een beetje uit de hand als Bob en PJ met een slagroomspuit in de weer gaan.

Na de eerste week ben ik nog niet helemaal in het ritme van lopen, sporten en gewicht verliezen. Linda, de dame die Stretch & Strenght lessen geeft (een soort aerobics op snelle muziek, met gewichten en daarna stretchoefeningen op een yogamat) is een paar weken weg. Hiervoor in de plaats is er nu yogaklas en dat had ik nog nooit eerder gedaan. Ik vind het nog niet zo leuk om te doen. Ik heb in een week nu 2 yogalessen gehad, twee keer een korte wandeling gemaakt (half uur) en vanochtend voor het eerst een lange wandeling (75 minuten). Daarna drinken we op een terras een groot glas vers geperst sinaasappelsap voor maar 90 eurocent en dan nog 15 minuten teruglopen naar de camping. Dit wil ik dan zes keer per week doen, plus drie keer in de week Stretch & Strenght.
PJ loopt samen met Bob elke dag in een sportpark in het dorp en loopt een half uur een steile heuvel op en neer. Ook hij wil gewicht verliezen, want hij is al 5 kilo aangekomen door het niet roken. Jawel, hij rookt als sinds augustus 2012 niet meer!

uitzicht tijdens de pedicurebehandeling let op de nagels van deze dame! het resultaat

28 december 2012
We brengen weer een avondje door met onze Mexicaanse vrienden Oscar en Angelica en leren nieuwe Mexicaanse mensen kennen. Eerst op het strand in de avondzon en daarna op hun terras. Hier krijg ik kaneelthee te drinken met Bailey’s. Een verrassende combinatie. En we dansen wat op moderne muziek.

De schattige Isabel en haar moeder Caro

31 december 2012
Met oudjaar hebben we een diner met een stuk of 24 grijze duiven in het clubhuis. Iedereen maakt een gerecht. Ik heb een groentegerecht gemaakt. En wij mogen ook de muziek verzorgen. Ik heb op de Ipod een afspeellijst gemaakt met 5 uur rustige muziek voor bij het diner (niet dat dit zo lang gaat duren hoor!) en een afspeellijst met dansmuziek. Maar de planning loopt helemaal in de war als een Mexicaans gezin, dat naast het clubhuis hun tent hebben opgezet, gezellige Mexicaanse muziek begint te draaien. En het volume voluit zet. Ik probeer erover heen te komen met onze rustige dinermuziek, maar die gaat helemaal verloren in de Mexicaanse beat. We leggen er ons maar bij neer, we zijn tenslotte te gast in Mexico!

Na het diner dansen we wat in het clubhuis en gaan dan naar het zwembadterras, waar het avondfeest wordt gegeven. De muziek is zo vreselijk, dat we nog voor twaalven in ons bed liggen. Wat een teleurstelling.

Januari 2013, Mexico
1 januari 2013
De eerste dag van het nieuwe jaar begint slecht: het regent, het niet zo’n klein beetje ook! Ik was eigenlijk van plan om oliebollen te bakken, maar iedereen zit verscholen in zijn camper en we brengen de dag lezend door.
De volgende dag is het droog, maar nog wel erg somber weer. Vooral Bob en Char balen, want hun zoon Chad met vriendin Jordan zijn voor een weekje naar Mexico gekomen en dan verwacht je toch geen regen.

4 januari 2013, Playa Chacala
Het slechte weer heeft maar kort geduurd en nu is het prachtig weer, blauwe lucht en zon. Een half uurtje noord van La Peñita ligt Playa Chacala, een idyllisch strandje in een mooie baai omgeven door palmbomen. We gaan een dagje naar het strand.

Een fruitversnapering Garnalen Ceviche (rauwe garnalen gegaard in limoensap) Flying Cojones spel

6 januari 2013
Chad is een dagje wezen vissen en heeft een enorme Dorado vis gevangen. Die peuzelen we gezamenlijk op zondagavond op.

10 januari 2013
En dan komt er onverwachts een prachtige plek op de camping vrij van mensen die hier al 27 jaar komen, maar ongepland eerder naar huis terug gaan. Het is een plek met buitenkeuken, een muur met raam, betegeld terras en een enorme stalen constructie eroverheen waar we met zeilen schaduw kunnen creëren. Al vrij snel is de keuken volop in gebruik, de hangmat hangt en we hebben wat extra stoelen geleend om de grote ruimte een beetje op te vullen. En PJ haalt de camper van de pick-up af zodat we mobiel zijn.

Drie kwartier van tevoren zitten we eerste rij, in de schaduw op stenen treden en genieten van de kleurrijk geklede familieleden die de dames komen aanmoedigen. Zelf heb ik voor de gelegenheid en knaloranje cowboyhoed opgedaan.

Het is een wedstrijd tussen vier groepen uit vier verschillende dorpen uit de omgeving. Slechts tien minuten na de geplande aanvangstijd worden de dames en hun paarden voorgesteld (een record voor Mexicaanse begrippen, waar tijd als rubber is). Elk dorp heeft een eigen kleurcombinatie van de jurken en de dames zijn mooi opgemaakt en dragen prachtige hoeden. Na de kinderfanfare en het uit volle borst zingen van het Mexicaanse volkslied kan de show beginnen.

Vol verbazing zien we dat alle dames in 'amazonezit' in het zadel zitten! Af en toe wapperen de vele lagen rokken op en kunnen we de twee benen aan een kant zien, gehuld in een witte katoenen broek en witte rijlaarzen. Ze rijden ingewikkelde formaties die niet elk dorp helemaal onder de knie heeft.

Na een korte pauze begint het echte wedstrijd gedeelte. De dames galopperen met hoge snelheid naar een bepaald punt en proberen een zo lang mogelijk 'remspoor' de maken met de hoeven van hun paard. Ze moeten binnen de lijnen blijven, het remspoor moet tenminste 6 meter lang zijn en het paard mag niet meer dan drie keer zijn hoeven hebben verplaatst. Het ziet er sensationeel uit en vele pogingen worden gediskwalificeerd door de strenge jury. Een jurylid komt ons bekend voor en het blijkt onze slager uit het dorp te zijn! Hij is bijna onherkenbaar is zijn strakke outfit en grote hoed. Hij heeft een heel grappig ruig behaard hondje dat hem overal volgt. De slager is daar niet altijd van gediend en sluit hem soms achter een hek op. Maar al snel zien we dan het kopje tevoorschijn komen en kruipt hij onder een spleetje het hek door. Een echte komediant.

Na weer een pauze komt het tweede gedeelte van de wedstrijd, de ruiters moeten een vierkant parcours rennen en op elke hoek een rondje draaien. Ook dit moet weer binnen de lijnen gebeuren. Ondertussen is de zon ondergegaan, zitten we al drieënhalf uur op de harde stenen banken en heb ik geen licht meer om te fotograferen. Dus besluiten we er vandoor te gaan.

Het is een zeer geslaagde middag geweest. Over twee weken is in dezelfde arena het ‘dansen van de hengsten’. We willen ook daar zeker naar toe gaan.

Elke dinsdag is het op de camping Tine's Taco Night met gratis Margarita cocktails. Leslie heeft weer iets mafs in gedachten en heeft voor ons allemaal een hoedje.

28 januari 2013
Op een morgen zien we vele vogels boven de baai vliegen. Ik ga een kijkje nemen en er blijkt een enorme school kleine visjes (candlefish) door de branding te gaan en daar zijn pelikanen en fregatvogels en een paar Mexicaanse vissers op af gekomen. Het is een groot gevecht in de branding en ik heb nog nooit zoveel vogels bij elkaar gezien. De weersomstandigheden zijn perfect en ik kan mooie foto’s nemen. De Mexicaanse vissers vissen met alleen een lijn en een haak met een visje eraan (geen hengel) en vangen grote vissen. Torro’s worden ze genoemd en Noord-Amerikanen vinden ze niet lekker. Een van de Mexicanen glundert van oor tot oor als hij een derde vis aan de haak slaat, terwijl een Canadees met hengel niets vangt.

Onze Koningin Beatrix kondigt aan dat ze zal aftreden. Reden voor een 'feestje' met onze vrienden om de komst van onze nieuwe Koning te vieren.

Na drie weken hebben de zangvogels eindelijk mijn voederbakken ontdekt. Helaas is het kolibrie voederbakje gesneuveld tijdens de kleine verhuizing van de ene naar de andere plek, maar gelukkig heb ik nog een zaadbakje en een wielewaalvoederbak gevuld met suikerwater. Daar komt behalve wielewalen en kolibries ook prachtige spechten op af en helaas ook eekhoorns (en katten). De eekhoorn breekt de plastic voederbak en PJ improviseert met een bierflesje. Natuurlijk wel mijn favoriete merk: Corona!

Maar ik fotografeer ook allerlei andere dieren op de camping en de vogels in een mooie setting.

Golden-cheeked Woodpecker (specht) En dit is mijn favoriet: een lachende gecko!

Jackie's Cancer de Mama-project is in 2008 overgenomen door de campinggasten van La Peñita RV Park.

De Mexicaanse dames bij aankomst op het nabijgelegen Pemex benzinestation omdat de bussen te groot zijn om rechtstreeks voor de deur van de kliniek te parkeren. Vrijwilligers brengen de vrouwen in busjes van het tankstation naar de camping. De dames vormen rijen en wachten geduldig op de busjes.

De tweede dag begint niet zo goed: ik zit 's morgens vroeg nog even achter mijn laptop in de camper en tien centimeter van mijn gezicht zit ineens een ENORME spin!! Binnen!!! Nog net geen tarantella, maar qua grootte scheelt het niet veel. Ik ren meteen naar buiten en laat het aan PJ over om dit probleem op te lossen. Ik ben daardoor al om half 7 foto’s aan het nemen van Cancer de Mama Kliniek en de eerste dames komen al binnen druppelen.

De dames worden na aankomst geregistreerd door Mexicaanse meisjes die hen naar hun naam en woonplaats vragen, wanneer ze geopereerd zijn en of ze hier eerder geweest. Het merendeel van de vrouwen is al om vier uur opgestaan om hier al eerste te kunnen zijn en natuurlijk is er ontbijt en koffie voor hen.

Het eten wordt bereid door vele vrijwilligers die achter de schermen werken; het snijden van fruit voor het ontbijt en groenten voor de lunch soep. Kilo's en kilo's aardappelen, hete pepers, uien, papaja's, sinaasappels etc. worden gehakt en gesneden.

De eerste 15 dames worden omgeroepen en wandelen aan de arm van vrijwilliger (en entertainer) Brian naar het clubhuis en nemen plaats in de wachtrij. Een voor een worden ze binnen geroepen.

Elke keer als entertainer Brian de dames bij het zwembad gaat ophalen, draagt hij een andere hoed of pruik en de Mexicaanse dames vinden dit prachtig! Ze beginnen elke keer weer te juichen en te klappen.

gedoneerde protheses en honderden bh's

Ik volg een van de dames het clubhuis in en wacht in een hoekje totdat ze is voorzien van haar prothese en bh. Als ze uit de kleedruimte komt vraag ik of ik een foto van haar mag nemen. Ze pronkt met haar nieuwe borsten.

Het is hartverwarmend om hun dankbaarheid te zien aan de passers en hun assistenten.

Deze vrouwen hebben weer hoop, en als de dagen vorderen zien de vrijwilligers de beloning voor hun inspanningen. Elke vrouw die is uitgerust met haar prothese bh, komt zelfverzekerd uit de paskamer, met haar jas over haar arm en haar boezem vooruit. Ze zijn als vlinders die uit een cocon komen. Haar handen vliegen naar haar gezicht als ze zichzelf ziet in de spiegel. Een brede grijns splitst haar gezicht als ze beseft hoe mooi ze nog steeds is en dan beginnen ook de tranen te stromen.

Anderen schudden met hun buit en dansen door het clubhuis, de deur uit en in de wachtende armen van dierbaren. De lucht is gevuld met "Gracias", bedankt". Er zijn knuffels, meer tranen en veel geklap en gejuich van de vrijwilligers. "Bonita Chi Chi's" roepen ze: "mooie borsten", en dat zijn ze ook.

Heel veel vrijwilligers hebben afgelopen zomer stapels titbits gebreid; katoen gevulde borst protheses, compleet met tepel, honderden. Ze hangen op grootte in vrolijk gekleurde netten.

vrijwilliger met een stapel beha's, klaar om te worden gepast.

De reguliere bh's moeten worden omgezet in prothese bh's door een team van naaisters.

Pinners bereiding de bh's voor de naaisters voor.

De transformatie van de Mexicaanse dames begint meteen als ze eerst worden voorzien van een pruik of hoed, zodat ze in de paskamers minder naakt voelen. Dit is mijn favoriete plek in de hele kliniek. Het zien van de enorme glimlach op hun gezichten, het geschater als de vrijwilligers de dames voorzien van verschillende stijlen pruiken. De oohs en aahs en complimentjes vliegen door de lucht. En wat zijn sommige meiden nog jong!

Vrijwilliger Shirley ziet een dame die ze herkent van een ander jaar, de reünie wordt omwikkeld met een glimlach en dikke knuffels.

De dames krijgen de mogelijkheid om hun levensverhaal op te schrijven of een bedankkaartje te maken terwijl ze wachten om te worden gepast. Deze verhalen en kaarten worden verzameld in mappen en vertaald door lokale Mexicaanse meisjes.

Hoogtepunt van de dag is wanneer de oprichtster van de Cancer de Mama Kliniek een bezoek brengt aan de kliniek in La Peñita. Jackie Jackson wordt begroet als een beroemdheid en de Mexicaanse dames lijken haar allemaal te herkennen. Ze beginnen te applaudisseren, haar naam te roepen en zingen een lied voor haar. Niemand van ons blijft onaangeroerd.

Jackie Jackson ontvangt de banner en krijgt een erkenningsaward van de Mexicaanse dames.

Vrijwilliger Sharon in een dikke knuffel met een
dame ze zojuist een BH en prothese gepast heeft.

6 februari 2013
De dochter van Char; Melissa en haar vriend Jean zijn voor twee weken naar de camping gekomen en we nemen hen een dagje op sleeptouw. We gaan eerst naar het schattige dorpje San Pacho.

En daarna naar de surfplaats Sayulita waar we lunchen aan het strand. In dit plaatsje hebben we wel vaker gekampeerd en ik was benieuwd of mijn jungletrail nog bestond. Dus ernaartoe gereden en het was er nog, dus spontaan een uur door de jungle gewandeld (in korte broek en op onze slippers!). Nog een mooie grote specht gezien, een roofvogel en parkieten.

En we gaan regelmatig uit eten.

grote garnalen met een kokoskorstje met een mangosalsa

7 februari 2013
ik heb een keer geen zin om met de wandelgroep mee te gaan, maar wil wel naar het dorp om verse broodjes te halen. Dus besluit ik om met de half 8 groep mee te lopen naar het dorp. Zij gaan alleen koffie drinken. Dus sta ik om half 8 klaar om mee te gaan.
"Claudia, ga je met ons mee?"
"Ja, ik had even geen zin om om zes uur op te staan".
"Maar je loopt op je slippers!"
Ik moet hier wel om lachen, ik ga voor dat kwartiertje slenteren naar het dorp echt niet mijn wandelschoenen aantrekken, dit kan ik ook op mijn sloffen!

Het circus is in town en daarom zien we om de haverklap een auto van het circus in het dorp rijden, met in de achterbak een kooi met daarin een leeuw, luipaard, tijger of ander soort grote kat. Ik krijg er kippenvel van. Triest!

10 februari 2013
De dansende hengsten rodeo is een beetje teleurstellend. De meeste mannelijke ruiters rijden gewoon in spijkerbroek en T-shirt, vaak net iets te dik met in de ene hand een biertje en een fles tequila gaat rond voordat ze ook maar iets gepresteerd hebben. De lege bierblikjes en plastic bordjes laten ze achteloos in de rodeoring vallen. Als het festijn dan eindelijk begint moeten ze een minuut op de plaats dansen met hun paard op live hoempapamuziek. Dat is vast heel erg knap, maar niet zo indrukwekkend om foto's van te nemen. Dus na tien paarden zijn we weggegaan.

11 februari 2013
"Claudia, wat zie je er goed uit, ben je afgevallen?".
De Duitse Friedle, die vroeger op de camping stond, maar nu een huis heeft laten bouwen in Guayabitos, is hier op bezoek.
"Dank je Friedle, maar ik ben niet afgevallen".
Je zou denken dat ik na dagelijks anderhalf lopen, drie keer in de week Stretch & Strenght wel eens een beetje zou afvallen, maar dat is helaas niet het geval. Gelukkig kom ik ook niet aan!
"Ik ben wel afgevallen, wel 15 kilo", zegt Friedle trots.
Ik complimenteer haar met haar nieuwe figuur (ze was altijd al groot, dus ik zie het niet zo) en vraag haar wat ze gedaan heeft.
"Ik heb druppeltjes gebruikt, van de reformwinkel. Mijn huisarts ging hiermee akkoord, hij zou het zelfs aan zijn eigen moeder voorschrijven".
Nu weet ik natuurlijk niet hoe de band van Friedle's huisarts met zijn moeder is...misschien wil hij helemaal niet dat ze nog lang blijft leven! Maar ik vraag haar toch naar de naam van het product, ik heb er wel oren naar om 15 kilo af te vallen.
Friedle geeft mij de naam en ik ga er de volgende dag mee naar de Mexicaanse apotheek.
"Verkoopt u dit product?", vraag ik en laat de naam op een blaadje zien.
"Ja hoor", en de assistente loopt naar achteren en komt terug met een pakje. Het is niet dezelfde naam, dus ik vraag nog of het is om af te vallen.
"Ja", antwoordt ze.
Ze noemt de prijs en vraagt of ik er ook injectienaalden bij wil.
"Wat?"
"Of u er ook injectienaalden bij wilt, of heeft u die nog?"
"Injectienaalden? Heb ik voor dit product injectienaalden nodig?"
"Ja".
"Eeeh, laat maar" en ik loop de apotheek weer uit. Die druppels moeten maar wachten tot ik weer in de USA ben, want hoe graag ik ook wil afvallen, ik ga mezelf echt niet injecteren met iets.

Tijd voor een dagelijkse mango/sinaasappel/banaan yoghurt shake

Weet je nog dat we in oktober erachter kwamen dat we onze medicijnen vergeten waren mee te nemen? En dat die toen door onze Nederlandse vrienden naar de USA zijn opgestuurd? En dat de douane in Cincinetti er veertien dagen naar gestaard heeft en toen besloten heeft om dit verdachte pakketje weer terug naar Nederland te sturen? Ik had nog een paar oude anticonceptiestrips en PJ is in de USA naar een huisarts gegaan die hem zijn cholesterolpillen heeft voorgeschreven.
We overwegen nu om langer in Mexico en de USA te blijven en daarom hebben we ook weer meer medicijnen nodig. Dus wandelen we weer even naar de apotheek en vragen om beide pillen.
"Geen probleem. Hoeveel strips wilt u hebben?"
"Oh, geef ons maar drie maanden."
En de prijs is ook een lachertje. De anticonceptiepil kost 3 euro per maand en PJ's pillen 6 euro.
En daar deed de Amerikaanse douane zo moeilijk over!

Het verdachte pakketje....

12 februari 2013
We horen geruchten over een carnavalsoptocht in het dorpje. Natuurlijk op z’n Mexicaans, dus eerst kunnen we er maar niet achter komen hoe laat het begint. De een zegt 12 uur, de ander 5 uur en een derde om 7 uur. Dus om twaalf uur in de brandende zon naar het dorp gelopen en daar horen we dat het om 5 uur gaat beginnen. Om 5 uur weer naar het dorp gelopen en uiteindelijk begint het om 6 uur. Er zijn zo’n 15 groepen (kinderen in Braziliaanse kostuums, praalwagens, hoempapa bands e.d) en toch zien ze geen kans om de boel bij elkaar te houden. Terwijl de eerste dames al klaar zijn en door het publiek lopen, is de andere helft van de parade nog bezig, met grote gaten er tussenin.

Daarna zijn we met z’n tweetjes wat gaan eten in een Italiaans restaurant (met een echte Italiaan als kok) en dat was lekker en gezellig. De serveerster is een Nederlandse, geboren in Dordrecht, maar wonend in Engeland. Op het plein voor het restaurant zijn allerlei marktkraampjes met eten en spelletjes en propvol met Mexicanen. En een paar van beautymissen uit de parade staan te dansen op live muziek in zo’n rond muziekkapelletje.

Een paar weken later lopen we door het dorp en een jongen zegt PJ uitgebreid gedag.
"Ken ik jou?", vraagt PJ een beetje verbaasd.
"Ik was die jongen in de carnavalsoptocht met die lange witte puik en knalroze pumps", antwoordt hij zonder blikken of blozen. Hij liep bij de praalwagen die om respect vroeg. Hij was ons wel opgevallen, maar om nu te denken dat we hem zonder pruik en pumps ook zouden herkennen...
Het is wel opgevallen hoe tolerant ze hier in La Penita zijn. Er is een grote Gay Community en ook travestie zien we wel vaker. Toen ik een keer een bikini ging kopen, zag ik dat de mannelijke verkoper heel subtiel was opgemaakt. Maar toen hij mij de juiste maat bikini gaf, zag ik pas zijn opvallende nepnagels met strass-steentjes! Blijkbaar kan dat hier allemaal.

14 februari 2013
Vandaag is het Valentijnsgala op de camping. De dag ervoor zijn de vrijwilligers al begonnen aan de voorbereiding voor het diner: een geroosterd varken. Ik leg alle fases vast: het varken gaat namelijk onder de grond in een kuil met stenen en kolen!! Tijdrovend en leuk om te zien.

In een groot gat wordt een vuur gemaakt dat langzaam kolen worden. Het varken wordt gevuld met ananas, gember, kruiden, uien en sinaasappels en daarna dichtgenaaid.

Daarna wordt het varken gewikkeld in folie, een jute zak en kippengaas. De hete kolen worden bedekt met bananenbladeren en daarna komen de varkens erop. Nog een laag bladeren en dan wordt het gat gedicht met zand.

De volgende dag wordt het gat opengemaakt tot ze aan de verschroeide bladeren komen en de varkens worden eruit gelicht.

PJ en ik zijn gevraagd alle gasten bij aankomst te fotograferen (verkleed, het thema is Circus). Iedereen heeft erg zijn best gedaan op zijn kostuum, dat kun je wel aan de campinggasten van La Peňita overlaten. Het begrip Circus is iets ruimer genomen, en zijn ook veel kermisachtige dingen te zien. Zoals de Vrouw met de Baard, De Tatoeage Man, de Waarzegster, maar ook ballen gooien e.d. Omdat we iedereen bij aankomst fotograferen en de rest van de avond ook foto's nemen, heeft PJ geen zin om zich te verkleden. Ik ben een ijsverkoopster (ijsjes kunnen niet smelten, want ze zijn gemaakt van marshmallows).

Tafels voor het diner Weer een clown De Perez Brothers zorgen voor de muzikale omlijsting.

19 februari 2013
“Claudia, er ligt een krokodil op het strand!”. Het is 12 uur ’s middags en dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Hij blijkt niet recht voor de camping te liggen, maar twee kilometer verderop.
“Spring maar achterop”, en voordat ik het weet zit ik achterop een gemotoriseerde fourwheeler.
"Laag perspectief Clau, door je knieën!", roept PJ mij nog na.
De enorme krokodil ligt in de branding en ik kan mooie foto’s nemen. Ik plaats ze op mijn eigen Facebook en op La Peñita RV park Facebook (een openbare pagina) en voordat ik het weet zijn mijn foto’s door vele mensen gedeeld. Tot en met een Mexicaanse Internetkrant.

Hoewel we de oude mensen nu wel een beetje zat zijn, zijn dit soort momenten onbetaalbaar. Iedereen weet dat we dieren fotograferen en willen ons graag helpen met het vinden van mooie momenten.

19 februari 2013, Nuevo Ixtlan Hot Springs
Met wat vrienden gaan we naar de hete bronnen van Neuvo Ixtlan. De weg gaat door een droge jungle en is erg hobbelig. Na anderhalf uur bereiken we de hete bronnen die idyllisch in de jungle liggen. Uren liggen we te weken in het hete geurloze hete water, elk bad heeft een andere temperatuur en we barbecueën worstjes.

Er is ook een Canadese familie bij onze groep met hun kinderen en kleinkinderen die een huis in Guayabitos hebben. Zij komen van een koude kermis thuis als blijkt dat er in hun huis is ingebroken toen ze lagen te badderen. Op klaarlichte dag zijn de tralies voor hun ramen doorgezaagd en al de elektronische apparatuur is gestolen (telefoons, Ipads, Ipods, laptops). Wat een domper voor hen.

23 februari 2013
We gaan met Nick en Leann een ijsje eten in Guayabito, besluiten erna wat te drinken op het strand en brengen ook nog een bezoekje aan Club Oasis, waar de DJ een nummer van de Nederlandse DJ Tiësto speelt.

Maart 2013, Mexico
1 maart 2013, Sayulita Mexico
Na negen weken in La Peñita vinden we het tijd worden voor iets anders en we verhuizen naar het surfdorpje Sayulita, 30 minuten zuid langs dezelfde kust. De camping met maar 20 plekjes en evenveel schattige bungalows, ligt aan het strand en staat vol met kokospalmbomen.

Onze buren zijn Wim en Jopie; een 70+ stel uit Rotterdam-Zuid dat in 1966 geëmigreerd is naar Vancouver, maar nog steeds Nederlands met elkaar spreken. Ze komen al 17 jaar op deze camping, die gerund wordt door de Duitser Thies en zijn Mexicaanse vrouw. Ik moet er erg aan wennen dat onze buren alles wat ik tegen PJ zeg, kunnen verstaan, maar het is een hartelijk stel. Wim die zich sinds de emigratie Billy noemt komt regelmatig aan met de ene keer een bruin brood, dan weer een kilo Hollandse oude kaas, een paar blikken sockeye zalm of een pan draadjesvlees.

Helaas is precies voor onze camping een 'rip current'; een kanaal van water die zeewaarts stroomt en die je naar open zee sleurt. Nou zwemmen PJ en ik gelukkig toch niet graag, maar hier voor de camping wordt het afgeraden. Alleen als je een surfboard hebt, mag je het water in. Er staan veel lifeguards op wacht. Twee weken geleden is er een Amerikaanse man verdronken en het heeft 10 dagen geduurd voordat ze zijn lichaam gevonden hadden!

Bij aankomst bij de camping worden we aangesproken door de Mexicaan Virgilio in een VW Kever. Hij had ons zien rijden over de weg en is in zijn Kever gesprongen en heeft ons gevolgd. Virgilio heeft net zo’n pick-up als wij gekocht en wil informatie over een slide-in camper. Hij drukt mij een visitekaartje in de hand en daarop staat een prachtige close-up van een jaguar! Ik wil natuurlijk onmiddellijk weten hoe dit zit. Hij verteld dat hij werkt voor het project Aura Jaguar A.C. die voor het behoud zorgt van de nog in het wild levende jaguars in Mexico. Nu heb ik wel eens geruchten gehoord dat er hier in de jungle nog jaguars leven, maar echt bewijs heb ik nooit gekregen. Een jaguar lijkt op een luipaard, maar is maar is zwaarder gebouwd en heeft een forsere rozettentekening.
“Doe je ook tours?”, is mijn eerste vraag.
Helaas doet hij dat niet en hij wil liever praten over een camper.
Omdat we nog moeten inchecken, spreken we af dat hij de komende week bij ons langs komt voor informatie over campers. En of we dan ook bij hem een biertje komen drinken. Hij woont in de jungle in San Pancho. Ik heb er wel oren naar, alles om oog-in-oog te kunnen staan met een jaguar.
Helaas horen we niets meer van Virgilio.

We hadden met Melissa en Jean al gecheckt of het jungle pad er nog was, dus elke morgen ga ik wandelen door het bos. Er lopen prachtige trails door dit kleine stukje jungle, wat ingeklemd zit tussen de oceaan, de snelweg en de plaatsjes San Pacho en Sayulita. Ik hoef niet meer om zes uur op te staan, want het valt mij op dat ik voor 9 uur ’s morgens geen vogels zie.

De baai Sayulita van boven gezien, onze camping zit in al die palmbomen. Het stukje jungle waar ik wandel.

Door alle voederbakjes in la Peñita ben ik een beetje verwend en ik moet nu ineens hard werken om bepaalde vogels te vinden die ik nog niet gefotografeerd heb. Ik ga op zoek naar de Trogon en een neusbeertje (=zoogdier, familie van de wasbeer) zou ook leuk zijn. Trogons zijn beroemd om hun prachtige kleuren. Vooral het metaalachtige groen en helderrood zijn bij veel soorten trogons opvallend. Ook hebben veel trogons een gekleurde, naakte ring om hun oog. Hun snavel is kort en breed, hun vleugels afgerond en vaak hebben ze een lange staart met zwarte streepjes, wat net een streepjescode lijkt. Ze zijn moeilijk te vinden, omdat ze niet lawaaierig zijn zoals de groene parkieten.
De eerste dag krijg ik meteen de schrik van mijn leven als ik iets groots door de dichte vegetatie hoor komen, met in mijn achterhoofd de jaguar: het blijkt een loslopend paard te zijn! Nou, dat is toch het laatste wat ik verwachtte in de jungle.
De volgende dag zie ik twee neusbeertjes (coati mundi’s), maar ze zijn verdwenen voordat ik mijn camera tevoorschijn heb gehaald.

Als ik op de vierde dag thuiskom met close-ups van Pale-billed woodpeckers (koningsspechten van wel 37 cm hoog), wordt PJ ineens ook enthousiast om mee te gaan. Gelukkig maar, want alleen lopen is zo ongezellig.

We vinden eindelijk de Trogon en wel drie verschillende. Ook fotograferen we een jonge en een volwassen zwarte havik, parkieten, chacalaca's en nog meer koningsspechten.

9 en 10 maart 2013
Het rustige surfdorpje bruist van opwinding als de Internationale longboard en SUP (stand up paddling) wedstrijden gehouden worden. Deelnemers van over de hele wereld surfen onder grote belangstelling van vele honderden kijkers en fotografen door de golven. De wind is volgens de kenners niet zo gunstig, maar we kijken onze ogen uit. Ik wist niet dat SUP boarden zo wendbaar kon zijn. Twee dagen staan we op het strand en fotograferen de strakke bruine lijven op die lange surfboards. De meisjes zijn tussen de 12 en 16 jaar. Een groepje Huichol Indianen openen de wedstrijd met traditionele rituelen.

17 maart 2013
Billy en Jopie nodigen ons uit voor een Indische maaltijd. Billy heeft erg zijn best gedaan.

18 maart 2013
De camping organiseert een potluck dinner en ik maak een fruitsalade. Kevin, een van de campinggasten is 54 jaar geworden en bakt hamburgers voor de hele camping. Zou er in La Peñita voor iedereen een stoel zijn, die in een grote cirkel worden neergezet, hier staan mensen gezellig met een wijntje of cocktail in de hand te kletsen, een paar spelen op de gitaar, sommigen zitten her en der verspreid op een stoel of gaan op de grond zitten. Kleine verschillen met La Peñita, maar dat maakt het net even jeugdiger hier.

20 maart 2013
We besluiten noord te gaan, want Semana Santa (de paasvakantie) komt eraan en dan is het net als bij la Peñita ook in Sayulita een grote drukte met kamperende Mexicanen.

In San Blas stoppen we weer even bij een vogelplas die nu vol staat met witte reigers en een paar roze lepelaars! In de mangrovestruiken zitten ook nog ooievaars, ibissen, kwakken, ijsvogels, aalscholvers en een zwarte havik. En ook dit keer zijn er weer krokodillen.

“Veel bier”, zegt de militair.
Ik beaam dat. Als hij nog een kastje opent, ziet hij nog een voorraadje bier.
“Nog meer bier”.
Geïrriteerd pak ik een blikje en wijs op het label: “Cero alcohol!”.
Dat vinden ze grappig.
Als we weer uitstappen, zeg ik boos: “Solamente turistas?” (alleen toeristen?)
“No, no”, verzekert de militair mij.
Ik wijs op de campers rondom mij: “Turistas, turistas, turistas…!” en kribbig stap ik in onze pick-up. Die controles zijn altijd zo’n wassen neus, ze kijken nooit op echte verstopplekken, dus het gaat nergens over.

Ondertussen hebben we gisteren een e-mailtje van Leslie gekregen. Ze schrijft dat ze al een week in Mazatlan het ziekenhuis ligt met een acute blindedarmontsteking. Haar appendix is verwijderd (ze was NET op tijd!) en nu moet de wond die over haar hele buik loopt nog dichten. We komen vroeg in de middag aan in Mazatlan en gaan bij haar op bezoek in het ziekenhuis. Wij zijn, naast haar man Terry haar eerste bezoek, dus ze is erg verheugd. We kletsen twee uur en nemen de taxi terug naar de camping. Terry houdt ons ’s avonds nog een tijdje gezelschap, hij had die laatste weken in Mexico ook anders ingeschat.

21 maart 2013, Mexico
Om 5 uur ’s morgens vertrekken we de volgende dag in het donker, want we hebben een lange reisdag voor de boeg.
Bij een fruitcontrole road block vraagt iemand of we bij het circus horen.
“Circus?”, zegt PJ verbaasd.
De man wijst naar onze wildlifeposters op de camper van een luipaard en een leeuw. We moeten er hartelijk om lachen.

Nadat ze alle kastjes en ventilatoren hebben nagekeken, openen ze de koelkast.
“Veel bier”.
Nee, hè, niet weer dat gebedel om een biertje. Als ik laat zien dat er geen alcohol in zit, is hun aandacht meteen weg.
Ik vind het wel grappig dat ze bij deze uitgebreide controle nog steeds niet de dubbele bodem van PJ’s kastje hebben gevonden.
Dit keer moeten ook de buitenluiken van de camper open (dit vragen ze vrijwel nooit!) en een van de agenten ontdekt een ‘dubbele bodem’. PJ heeft een kastje verdiept omdat er zoveel loze ruimte onder de camper zit en dit afgedekt met een plaatje. Ik zie hoe opgewonden de agent raakt, maar wat is het een teleurstelling als hij de boel eindelijk helemaal leeg heeft gehaald en er alleen maar gereedschap, verf en spuitbussen in die ruimte ‘verstopt’ zitten.
Na een uur mogen we dan eindelijk doorrijden.

We rijden door naar de grens, leveren ons hologramsticker in en krijgen de borg teruggestort op onze rekening. Het visum wordt afgestempeld en we kunnen naar de grens van de USA rijden.
De eerste controle gaat gemoedelijk, maar daarna moeten we de camper parkeren voor een levensmiddelen controle. Tot PJ’s ongenoegen gaan we niet de grens over met een lege koelkast en vriezer, maar met allerlei vlees, vis en groenten.
De vrouwelijke douanebeambte is erg vriendelijk. We moeten erg aan haar spraak wennen, want ze spreekt met een dubbele tong: het lijkt wel of ze dronken is, maar waarschijnlijk heeft ze een beroerte gehad. We mogen de garnalen, kip, gehakt, sla, tomaten, uien, paprika en komkommer gewoon houden.
Daarna moeten we het gebouw in voor de immigratie. Dit gaat dit keer erg lastig. De officier is dit niet gewend en tuurt naar de computer waar al onze gegevens opgeslagen zijn.
“Jullie zijn aan het grens hoppen”, beweert hij.
Nou hoppen zou ik het niet willen noemen als wij net drie maanden in Mexico zijn geweest. En we zijn toevallig ook nog een heel jaar in Nederland geweest.
“Waar gaan jullie nu naar toe?”
“Wij vliegen over twee weken vanuit Calgary naar huis”.
“Calgary? Wat is Calgary?”
We zullen het maar wijten aan ons accent, want Calgary is toch een bekende en grote stad in Canada…
Uiteindelijk geeft de immigratieofficier ons toch nog een visum van 90 dagen.

We overnachten op de camping in Why, Arizona.
Na een frisse nacht en een warme dag rijden we noord naar Phoenix, waar we bij de Walmart supermarkt overnachten.