home
|
terug
click
here for English
December 2012 - maart 2013
Mexico
11
- 31 december 2012, Mexico
We hebben een road trip door de USA gemaakt van zes weken en 5500
kilometer en staan nu in de staat Arizona aan de grens van de USA
en Mexico.
Op 11 december gaan we bij de kleine grensovergang Lukeville naar
Mexico. Aan de Amerikaanse kant parkeren
we de camper en leveren we
in het kantoor ons visum in (groene kaartje).
Zo doen we dat al jaren, want je wordt als Canadees of Amerikaan niet
geacht te stoppen aan de Amerikaanse kant van de grens. En de douane kan aan onze
auto niet zien dat we geen Amerikanen zijn, dus stoppen schept altijd
verwarring. Maar als we weer in de camper
stappen en naar Mexico willen rijden, worden we aangehouden door een
Amerikaanse douanebeambte. Hij is op zoek naar ons groene kaartje en het
wordt erg verwarrend als we hem vertellen dat we dat al hebben
ingeleverd! Maar na een praatje over het Hollandse weer mogen we
doorrijden.
Naast het feit dat we onze familie niet hebben ingelicht op welke dag
we Mexico in zouden rijden (om bezorgdheid te voorkomen) hebben we nog
iets ondeugends gedaan. Net voor vertrek lezen we op een forum dat bij
iemand al het vlees en vis is geconfisqueerd bij deze grensovergang van
Mexico! Van al onze vrienden die dezelfde grensovergang hebben gedaan en
al lang en breed in Mexico aan het overwinteren zijn, is dat bij niemand
eerder voorgekomen. We hebben flink wat gemarineerde varkenshaasjes
ingekocht en zalmmoten die diepgevroren in onze vrieskast zitten. Om te
voorkomen dat ons vlees en vis ook wordt ingenomen, besluiten we alles
in een deken te rollen en te verstoppen in een dubbele bodem van een
kastje. Dit is natuurlijk wel riskant, want als het dan gevonden wordt,
kun je niet zeggen dat je van niets wist. |


|
Mocht je je afvragen waarom wij een kast met een dubbele bodem
hebben: nou dat is gemakkelijk verklaard. In die kast liggen in de
winter onze badlakens en in de zomer onze winterdeken. PJ vond het wel
gemakkelijk om dit in een soort 'dubbele' bodem op te bergen.
Dus
nu toch wel wat zenuwachtig gaan we de grens over. De Mexicaanse
grensovergang werkt als volgt. Je moet vlak na de grens stoppen bij een
soort stoplicht en als je groen licht krijgt, mag je zonder controle
doorrijden. Bij de eerste controlepost krijgen we groen licht en rijden
door. We vullen de dieseltank met goedkope Mexicaanse diesel (€0,65 per
liter), trekken geld bij de flappentapper met onze pinpassen en
vervolgen onze weg. Na 20 kilometer komen we bij de volgende
douanepost en moeten ons visum aanvragen. Dit gaat allemaal wat
langzaam, maar verder zonder problemen. Bij het bekende stoplicht
krijgen we weer groen licht en rijden verder. Het vlees zit nog steeds
verborgen, want we weten dat we nog een derde controle krijgen. Pas na
anderhalf uur is de laatste stop; het invoeren van de camper. Normaal
moet je van alle gevraagde documenten een fotokopie bij je hebben, maar
we konden de laatste dagen geen winkel vinden die kopieën maakt, dus
hebben we alleen onze originele documenten meegenomen.
“No copias?”, vraagt de dame.
“No.”
Tot onze verbazing is dit geen probleem, ze maakt ze zelf wel even.
Alles gaat tergend langzaam, want een meisje wordt ingewerkt, maar na
een half uur is dan alles geregeld, betaald, gekopieerd en geprint. We
krijgen onze Mexicaanse import hologramsticker die we op de voorruit
moeten plakken en rijden naar het laatste
stoplicht.
“Drie keer is scheeprecht”, zegt PJ nog, maar helaas, het licht wordt
rood.
Een knap douanemeisje loodst ons met camper en al in de overdekte ruimte en begint hard
te lachen als dit maar net past. Ze vraagt of we
iets aan te geven hebben.
“No”.
Ze lacht nogmaals vriendelijk en wuift ons door.
Pfff, we rijden uit het zicht van de laatste douanepost en halen het
verstopte vlees en vis uit de verborgen plek en vullen de vriezer weer
op.

Camping in San Carlos
We
overnachten in San Carlos en rijden de volgende morgen met
zonsopgang verder zuid.
In de namiddag komen we aan in Noord Mazatlan,
waar we een weekje op de camping willen blijven staan. Onderweg is het
zonnige weer langzaam veranderd in bewolking en als we op de camping
aankomen, regent het! Valt dat even tegen. De eigenaar van de camping
verzorgd geen Internet, dat kun je bij een Mexicaan aanvragen voor 40
dollar per maand. Maar wij willen geen maand blijven en de Mexicaan is
ook in geen velden of wegen te vinden, dus probeer ik
hier een oplossing voor te vinden.
Als ik over de camping wandel, word ik aangesproken door een kampeerder
die gewoon nieuwsgierig naar mij is. Al snel wordt duidelijk dat hij
hier overwinterd (en dus Internet heeft) en dat hij nog dezelfde dag met
zijn vrouw voor twee weken naar Canada vliegt. Ik vraag dus brutaal of
ik zijn Internetcode mag gebruiken. Helaas is het geen Wireless
Internet, maar zonder aarzeling biedt de man aan dat ik zijn kabel mag
gebruiken die uit zijn camper hangt. En zo zitten we dan regelmatig op
zijn patio te e-mailen en tv te kijken. En het komt perfect uit, want zo
kunnen we de finale van de Voice of Holland zien, direct nadat het
uitgezonden is in Nederland, zonder dat bij ons de winnaar bekend is. |
 |
14
december 2013, Mazatlan Mexico
Drie dagen lang is het bewolkt en eigenlijk te koud om op het strand te
liggen. Maar we zijn eigenwijs en proberen het toch. Maar als dan ook
nog de wind opsteekt geven we het op.
Camping Mar-a-Villas is een kleine camping, ingeklemd tussen hoogbouw en
aan het strand. We vinden het hier zo leuk, omdat de campingplekjes
omgeven zijn door grote struiken bamboe en palmbomen en aan een prachtig
eenzaam strand ligt. Maar het toiletgebouwtje is al jaren niet om aan te
zien en al gauw hebben we allerlei afkortingen voor de douche. Zoals
BSAS (Burn Sandals After Showering) en BOB (Bring Own Bulb)
omdat het licht al weken stuk is.
Gelukkig klaart het weer na drie dagen op en kunnen we lekker beginnen
met bruinen.
De bewolking levert wel mooie zonsondergangen op.

Het eenzame strand van Noord-Mazatlan
We
nemen een lokaal busje naar het centrum van Mazatlan en betalen de
chauffeur 7 peso per persoon (in totaal zijn we voor een retourtje €0,90
kwijt). De bus stopt voor de MEGA, een supermoderne en grote supermarkt en we doen uitgebreid
boodschappen.
De volgende dag doen we het nog eens dunnetjes over, zodat PJ niet met
de camper de stad in hoeft voordat we verder zuid rijden.
De stoep in Mazatlan, levensgevaarlijk! |
 |
Ondertussen krijgen we e-mailtjes van onze Canadese vrienden Bob en
Charlotte. Of we nog naar La Peñita komen? Char vertelt welke plekken er
nog beschikbaar zijn en we gaan nu toch twijfelen of we misschien wel
naar La Peñita moeten gaan. Toen we er in 2011 waren, hebben we gezworen
dat dit de laatste keer zou zijn, we willen niet nog een winter
doorbrengen tussen al die oude mensen.
Maar als we alle voors en tegens op een rijtje zetten, is La Peñita toch
wel ideaal: veel activiteiten, mooie junglecamping met verrassend veel
wildlife en vogels, op loopafstand van een authentiek Mexicaans
vissersdorpje waar je vrijwel alles kunt krijgen, leuke goedkope
restaurantjes, camping ligt aan het strand, aan een baai waar verder
niemand woont, groenteman en bakker komen twee maal per week langs…
Maar ook veel roddels en drama als in een klein dorp, veel sociale
verplichtingen, slecht en gelimiteerd internet, waardoor we geen
Nederlandse tv kunnen kijken, en dat wij de jongste overwinteraars op de camping
zullen zijn…
We
besluiten Carole, de eigenaresse van La Peñita te mailen met de vraag of ze nog
plek voor ons heeft. Haar antwoord is zoals altijd dat we welkom zijn,
maar tijdens kerst en oud en nieuw op een tijdelijke plek moeten staan,
want dan zit ze helemaal vol (we hebben het hier over 125 plekken!).
21
december 2013, Mexico
Vandaag vergaat volgens de Mayakalender de wereld. Wij besluiten om
verder zuid te rijden. De dag verloopt en er gebeurt niets.
Onderweg in San Blas stoppen we even bij een voor ons bekende
plas om te zien of de roze lepelaars al gearriveerd zijn. Terwijl ik
naar de waterkant loop, hoor ik ineens een flinke plons! Een krokodil
die op de oever lag te zonnen, is van mij geschrokken en vlucht het
water in. Echt weer iets voor mij.
Als we het campingterrein van La Peñita oprijden, wil PJ eigenlijk
meteen rechtsomkeert maken… wat is iedereen oud! Ik wil niemand thuis
beledigen, maar we zitten er niet op te wachten om de winter door te
brengen met mensen van 70 jaar en ouder.
Maar we krijgen een warm welkom van onze Canadese vrienden Bob en Char
(zij zijn maar 15 jaar ouder dan wij) en gaan ’s avonds meteen uit eten
in Rincon de Guayabitos, een dorp verderop. Ik kies voor een bord met 12
gamba’s in een romige, maar toch pittige chipotle saus, een salade van
gekookte bietjes met ananas (wat een verrassende combinatie), rijst en
nog wat warme groenten. PJ bestelt een visfilet gevuld met cream cheese met salade,
broccoli en friet. Daarbij een Mexicaans biertje en een enorme Margarita
cocktail en dan zijn we inclusief tip 18 Euro kwijt. Daar kan ik toch zo
vrolijk van worden!


Het tijdelijke plekje dat we toegewezen krijgen, ligt aan het begin van
de camping (zoals ik al schreef heeft La Peñita zo’n 125 plekjes!) en is
dus erg druk met auto’s. We staan wel precies bij een verkeersdrempel,
dus de auto’s en quats rijden niet zo snel. Op de foto lijkt het plekje
misschien best aardig, maar nadat we alles opgezet hadden, krijgen we
naast en boven ons (terrascamping) Mexicaanse buren. Ze zien dan kans om zo’n 12
personen in een paar tenten op 1 plekje te stouwen.
In het Engels bestaat de uitdrukking: “Bringing everything but the
kitchen sink”, waarmee bedoelt wordt dat je kampeert met je hele
huisraad, behalve het aanrecht… Nou de Mexicanen nemen zelfs een
aanrecht mee (en koelkast, wasmachine, barbecue, tafels, stoelen,
hangmat, waslijnen, zeilen boven de tenten) als ze een week (of twee)
kamperen. Het is dus een gezellige drukte.
Wij
hebben meteen een lijn van een grote vijgenboom naar de camper gespannen
en daaraan een vogelzaadvoederbak gehangen, een wielewaal - en
een kolibrievoederbakje. De laatste is nog geen tien minuten gevuld met
suikerwater of de kolibries beginnen ervan te drinken. Prachtig, ik zie
meteen al vier verschillende soorten.
Helaas heeft de volgende dag 1 mannetjeskolibrie besloten dat het
voederbakje van hem is en hij begint elke kolibrie die binnen een halve
meter van het bakje komt, weg te sturen. Een positief puntje is dat hij
steeds op hetzelfde takje op wacht gaat zitten en ik hem tot een meter
of drie kan naderen met een fototoestel op statief en hem kan
fotograferen terwijl hij zich reuze kwaad aan het maken is. Dan zet hij
zijn borst op en die verandert dan van mosgroen naar fluorescerend
groen.

een geagiteerde Broad-billed Hummingbird
Hierna ben ik de kolibries gaan fotograferen op de patios van andere
mensen en dat is goed gelukt.
  
Cinnamon Hummingbird
Violet-crowned Hummingbird
Rufous Hummingbird
 
Cinnamon Hummingbird Violet-crowned Hummingbird
Helaas hebben mieren binnen een paar dagen kans gezien om via het touw van de voederbakjes de
camper binnen te dringen en we hebben echt een plaag van zogenaamde
sugar ants (hele kleine miertjes). Om gek van te worden!
De zaadvogels heb ik nog niet kunnen lokken en ook de wielewaal
(knalgeel met zwart) komt nog niet op het suikerwater af. Na de
mierenplaag hebben we het touw verwijderd en hangt alleen het
kolibriebakje aan een palmtak. De rest van de voederbakjes bewaar ik wel
voor onze definitieve plek.
Je weet misschien dat je
het water dat uit de kraan komt in Mexico niet kunt drinken. Op de
camping komt het water uit een bron en zou wel drinkbaar moeten zijn.
Maar meestal kopen we ons drinkwater in grote plastic flessen van 20
liter. Die worden al jaren door Ramon naar de camping gebracht. We horen
van Bob en Char dat Ramon dit jaar zijn prijs wel heel erg verhoogd
heeft. Hij vraagt drie keer zoveel als de waterverkoper om de hoek die
niet thuisbezorgd. Dus gaan we wekelijks naar de waterman en kopen daar
ons water. Ik was wel fruit en groenten onder de kraan.
En dan ga je omrekenen om hoeveel geld het gaat: een fles van 20 liter
kost 50 eurocent bij de waterman en Ramon vraagt dus het driedubbele en
dat is wel anderhalve euro! Eigenlijk een lachertje, maar alle kleine
beetjes helpen. Ons ben zunig...
|
 |
23
december 2012, La Peñita de Jaltemba
Zondagavond gaan we weer uit eten. Omdat Bob en Char na twee maanden
Mexicaans eten ook wel eens wat anders willen, gaan we naar een Thais
restaurantje. Dat is verrassend goed. PJ besteld een soort nasi met kip
en ik een heerlijke bami met grote garnalen. Ook dit keer zijn we
inclusief tip 18 euro kwijt.
Daarna struinen we nog door de gezellige winkelstraat van Guayabitos,
waar het op dit moment erg druk is met Mexicanen en wat Canadese
toeristen.
24
december 2012
Maandagavond is het kerstavond en dan is het altijd feest op de camping.
De Kerstman komt langs, er worden kerstliedjes gezongen door de
Canadezen en de Mexicanen en voor de kinderen wordt de piñata gebroken.
Dat is een ster van papier-maché met daarin snoep. Kinderen moeten er met
een stok tegenaan slaan om hem open te krijgen. Een van de Mexicaanse
aapjes besluit erin te springen en hem met zijn handen kapot te slaan.
Op de foto zie je hem met de hele buit in het publiek verdwijnen!
een alternatieve arrenslee

De
kampeerders nemen hun kerstversieringen van thuis mee en naast
de traditionele kerstverlichting zien we hier ook van die
opblaasbare kerstversieringen. En alles beweegt of heeft zelfs
stromend water (dat ronde ding met die Kerstman van binnen)!

|
 |
25
december 2012
Op Eerste Kerstdag hebben we ons kerstdiner, met 14 personen, waarvan
vier nieuwe vrienden van Bob en Char. Ik heb een mooie feestjurk
aangeschaft en PJ is helemaal in het wit met een smokingoverhemd én
korte broek. Maar helaas is niet iedereen zo feestelijk gekleed, echt
weer die Noord Amerikanen om in je spijkerbroek naar een dineetje te
komen. Jammer hoor! Bob en Char hebben gelukkig wel hun best gedaan.
We hebben heerlijk buiten
aan een lange tafel
onder een palmboom gegeten. |
 |

Er zitten nog wat (letterlijk) oude vrienden van ons aan de tafel: Barry
en Marion. Marion is geboren in Noord Brabant, maar al jong geëmigreerd
naar Canada en spreekt nog een beetje Brabants, maar kan vooral heel
goed “Nederlands” koken. Ze heeft alle ingrediënten meegenomen voor een
Indonesische rijsttafel, we kijken er nu al naar uit.
Ik heb het toetje verzorgd; twee langevingertaarten met wat extra rum.
Het diner loopt een beetje uit de hand als Bob en PJ met een
slagroomspuit in de weer gaan.

Ondertussen zijn onze Mexicaanse vrienden Angelica en Oscar
ook aangekomen en na het kerstdiner hebben we nog tot in de late uurtjes
bij hen wat gedronken. Wel even lekker om wat jonge mensen om ons heen
te hebben.
Angelica is nog net zo maf. Om tien uur wil ze nog even de camping
rond om wat mensen gedag te zeggen. Ik zeg haar dat iedereen al naar bed
is, maar ze gelooft mij niet. Om half 11 is ze echt niet meer te
houden en we maken samen een rondje over de camping. Overal pikdonker.
“Nou geloof ik je Claudia”. Ja, die Mexicanen hebben een iets ander
ritme dan de Canadezen, maar als de wandelgroep om half zeven ’s morgens
aan de wandel gaat, liggen de Mexicanen nog een paar uur op 1 oor. |
 |
 |
26
december 2012
Tweede kerstdag worden we ’s middags uitgenodigd bij Terry en Leslie
voor een hapje en een drankje. Onze Canadese vrienden staan op een
camping in het plaatsje Lo de Marcos, 15 minuten zuid.
Leslie heeft weer creatieve kerstcadeautjes gemaakt: ik krijg een
jampotje beplakt met stickers gelijmd op een kaarsenstandaard, wat een
wijnglas moet voorstellen. Echt trailer trash. PJ krijgt een kitscherig T-shirt. We vinden
hun camping in Lo de Marcos erg leuk, al is het inderdaad erg klein.
Maar altijd gezellig met die twee. We missen hen wel op La Peñita,
Leslie is altijd in voor een geintje. |
Na
de eerste week ben ik nog niet helemaal in het ritme van lopen, sporten en
gewicht verliezen. Linda, de dame die Stretch & Strenght lessen geeft
(een soort aerobics op snelle muziek, met gewichten en daarna
stretchoefeningen op een yogamat) is een paar weken weg. Hiervoor in de plaats is er nu
yogaklas en dat had ik nog nooit eerder gedaan. Ik vind het nog niet zo leuk om te
doen. Ik heb in een week nu 2
yogalessen gehad, twee keer een korte wandeling gemaakt (half uur) en
vanochtend voor het eerst een lange wandeling (75 minuten). Daarna
drinken we op
een terras een groot glas vers geperst sinaasappelsap voor maar 90
eurocent en dan nog 15 minuten teruglopen naar de camping. Dit wil ik
dan zes keer per week doen, plus drie keer in de week Stretch & Strenght.
PJ loopt samen met Bob elke dag in een sportpark in het dorp en loopt
een half uur een steile heuvel op en neer. Ook hij wil gewicht
verliezen, want hij is al 5 kilo aangekomen door het niet roken. Jawel,
hij rookt als sinds augustus 2012 niet meer!
Het
weer is nog niet zo denderend. Veel bewolking met 25 graden en een super
hoge luchtvochtigheid. Dan transpireer je al van naar de douche lopen.
De douches zijn hier oud maar keurig schoon.
Ik spreek met Fernandés, een Mexicaan die hier al jaren met de kerst
komt kamperen.
"Wat is het koud hè Claudia?"
"Koud? Ik zweet me rot!"
"Echt waar? Nou, onze kinderen vragen om extra dekens
's nachts."
Ik moet daar wel hartelijk om lachen.
De groenteman komt twee
keer per week langs, net zoals de broodtruck, de garnalendame, kapster
en pedicure. Een behandeling kost €8,-
Ik heb mijn teennagels op z’n Mexicaans laten decoreren, met versiersels
en strassteentjes. PJ vindt dit nog erger dan je haar op het strand
laten vlechten à la Bo Derek. Het is inderdaad erg kitscherig.
|
.jpg) |

uitzicht tijdens de pedicurebehandeling
let op de nagels van deze dame!
het resultaat
28
december 2012
We brengen weer een avondje door met onze Mexicaanse vrienden Oscar en
Angelica en leren nieuwe Mexicaanse mensen kennen. Eerst op het strand in de avondzon en daarna op hun terras. Hier krijg ik kaneelthee te drinken met Bailey’s. Een
verrassende combinatie. En we dansen wat op moderne muziek.

De schattige Isabel en haar moeder Caro
We weten nu al dat we rond 6 januari naar onze definitieve campingplek
kunnen verhuizen.
Hier staan nu nog Mexicanen. We
komen in een laantje bij de weg naar het
strand. In een boom in dit laantje zijn twee jaar geleden drie
verschillende wurgslangen gesignaleerd en weggehaald door dapper
personeel.
Er zijn vorig jaar en ook dit jaar nog geen wurgslangen
gesignaleerd (dan laat ik die baby boa die ik gisteren zag even buiten beschouwing). Toch
wel bijzonder dat we twee jaar geleden drie verschillende volwassen boa constrictor hebben gezien toen Peter en Monique er twee weken waren.
|
 |
31
december 2012
Met oudjaar hebben we een diner met een stuk of 24 grijze duiven in het
clubhuis. Iedereen maakt een gerecht. Ik heb een groentegerecht
gemaakt. En wij mogen ook de muziek verzorgen. Ik heb op de Ipod een
afspeellijst gemaakt met 5 uur rustige muziek voor bij het diner (niet
dat dit zo lang gaat duren hoor!) en een afspeellijst met dansmuziek.
Maar de planning loopt helemaal in de war als een Mexicaans gezin, dat
naast het clubhuis hun tent hebben opgezet, gezellige Mexicaanse muziek
begint te draaien. En het volume voluit zet. Ik probeer erover heen
te komen met onze rustige dinermuziek, maar die gaat helemaal verloren
in de Mexicaanse beat. We leggen er ons maar bij neer, we zijn tenslotte
te gast in Mexico!

Na het diner dansen we wat in het clubhuis en gaan dan naar het
zwembadterras, waar het avondfeest wordt gegeven. De muziek is zo
vreselijk, dat we nog voor twaalven in ons bed liggen. Wat een
teleurstelling.
Januari 2013, Mexico
1
januari 2013
De eerste dag van het nieuwe jaar begint slecht: het regent, het niet
zo’n klein beetje ook! Ik was eigenlijk van plan om oliebollen te
bakken, maar iedereen zit verscholen in zijn camper en we brengen de dag
lezend door.
De volgende dag is het droog, maar nog wel erg somber weer. Vooral Bob
en Char balen, want hun zoon Chad met vriendin Jordan zijn voor een
weekje naar Mexico gekomen en dan verwacht je toch geen regen.

4
januari 2013, Playa Chacala
Het slechte weer heeft maar kort geduurd en nu is het prachtig weer, blauwe lucht en zon.
Een half uurtje noord van La Peñita ligt Playa Chacala, een
idyllisch strandje in een mooie baai omgeven door palmbomen. We gaan een
dagje naar het strand.


Een fruitversnapering
Garnalen Ceviche (rauwe garnalen gegaard in limoensap)
Flying Cojones spel
6
januari 2013
Chad is een dagje wezen vissen en heeft een enorme Dorado vis gevangen.
Die peuzelen we gezamenlijk op zondagavond op.

10
januari 2013
En dan komt er onverwachts een prachtige plek op de camping vrij van
mensen die hier al 27 jaar komen, maar ongepland eerder naar huis terug
gaan. Het is een plek met buitenkeuken, een muur met raam, betegeld
terras en een enorme stalen constructie eroverheen waar we met zeilen
schaduw kunnen creëren. Al vrij snel is de keuken volop in gebruik, de
hangmat hangt en we hebben wat extra stoelen geleend om de grote ruimte
een beetje op te vullen. En PJ haalt de camper van de pick-up af zodat
we mobiel zijn.


Zes
dagen in de week gaat de wekker om zes uur en maak ik me klaar om met
een klein groepje te gaan wandelen. In het begin is de zon nog niet eens
op en kleurt de wolken mooi. De route gaat eerst door het armoedige gedeelte
van La Peñita de Jaltemba, maar vervolgt zich door de ananasvelden. De
vergezichten met de opkomende zon en laaghangende mist is steeds
weer prachtig. Nadat ik best aardige foto's heb geschoten met een
pocketcameraatje wat ik altijd bij mij draag, besluit ik toch maar elke
keer onze duurdere digitale camera mee te sjouwen. Mijn wandelmaatje is
Geraldine, een weduwe die haar partner anderhalf jaar geleden aan
borstkanker heeft verloren. We hebben lange, persoonlijke gesprekken.
 |

Geraldine voert onderweg een paard |



ananasvelden
twee Woodstorks (ooievaars)
14
januari 2013
Terry en Leslie verhuizen dan eindelijk naar onze camping en we hebben een gezellig welkomsdineetje op de patio van Bob en Char.
B&C vertrekken voor een paar dagen naar het bergdorpje Guanajuato en wij passen op hun
hondje Chiquita. We liggen heerlijk samen te lezen in de hangmat.
|
 |


27
januari 2013
Charlotte vraagt of we ook naar de rodeo gaan. Ik twijfel eerst heel
erg, want dierentuinen, circussen en rodeo’s staan nou niet op mijn
lijst van bezienswaardigheden in Mexico. Char vertelt dat er alleen
vrouwelijke rijders zullen zijn in prachtige kostuums en meer dressuur
dan cowboyachtige taferelen. Dus koop ik twee toegangskaartjes (€2,50
per stuk) en op zondagmiddag lopen PJ en ik naar het dorp. We willen
ruim op tijd bij de arena zijn om een goede plek te kunnen bemachtigen.
Buiten de arena staan de dames en paarden al te trappelen om te beginnen. |
 |
Drie kwartier van tevoren zitten we eerste rij, in de schaduw op stenen
treden en genieten van de kleurrijk geklede familieleden die de dames
komen aanmoedigen. Zelf heb ik voor de gelegenheid en knaloranje
cowboyhoed opgedaan.


Het is een wedstrijd tussen vier groepen uit vier
verschillende dorpen uit de omgeving. Slechts tien minuten na de
geplande aanvangstijd worden de dames en hun paarden voorgesteld (een record voor
Mexicaanse begrippen, waar tijd als rubber is). Elk dorp heeft een eigen
kleurcombinatie van de jurken en de dames zijn mooi opgemaakt en dragen
prachtige hoeden. Na de kinderfanfare en het uit volle borst zingen van
het Mexicaanse volkslied kan de show beginnen.

Vol
verbazing zien we dat alle dames in 'amazonezit' in het zadel zitten! Af
en toe wapperen de vele lagen rokken op en kunnen we de twee benen aan
een kant zien, gehuld in een witte katoenen broek en witte rijlaarzen.
Ze rijden ingewikkelde formaties die niet elk dorp helemaal onder de
knie heeft.


Na
een korte pauze begint het echte wedstrijd gedeelte. De dames
galopperen met hoge snelheid naar een bepaald punt en proberen een zo
lang mogelijk 'remspoor' de maken met de hoeven van hun paard. Ze moeten
binnen de lijnen blijven, het remspoor moet tenminste 6 meter lang zijn
en het paard mag niet meer dan drie keer zijn hoeven hebben verplaatst.
Het ziet er sensationeel uit en vele pogingen worden gediskwalificeerd
door de strenge jury. Een jurylid komt ons bekend voor en het blijkt
onze slager uit het dorp te zijn! Hij is bijna onherkenbaar is zijn
strakke outfit en grote hoed. Hij heeft een heel grappig ruig behaard
hondje dat hem overal volgt. De slager is daar niet altijd van gediend
en sluit hem soms achter een hek op. Maar al snel zien we dan het kopje
tevoorschijn komen en kruipt hij onder een spleetje het hek door. Een
echte komediant.


Na
weer een pauze komt het tweede gedeelte van de wedstrijd, de ruiters
moeten een vierkant parcours rennen en op elke hoek een rondje draaien.
Ook dit moet weer binnen de lijnen gebeuren. Ondertussen is de zon
ondergegaan, zitten we al drieënhalf uur op de harde stenen banken en
heb ik geen licht meer om te fotograferen. Dus besluiten we er vandoor
te gaan.
Het
is een zeer geslaagde middag geweest. Over twee weken is in dezelfde
arena het ‘dansen van de hengsten’. We willen ook daar zeker naar toe
gaan.
Elke dinsdag is het op de
camping Tine's Taco Night met gratis Margarita cocktails. Leslie heeft
weer iets mafs in gedachten en heeft voor ons allemaal een hoedje.

28
januari 2013
Op een morgen zien we vele vogels boven de baai vliegen. Ik ga een
kijkje nemen en er blijkt een enorme school kleine visjes (candlefish)
door de branding te gaan en daar zijn pelikanen en fregatvogels en een
paar Mexicaanse vissers op af gekomen. Het is een groot gevecht in de
branding en ik heb nog nooit zoveel vogels bij elkaar gezien. De
weersomstandigheden zijn perfect en ik kan mooie foto’s nemen. De
Mexicaanse vissers vissen met alleen een lijn en een haak met een visje
eraan (geen hengel) en vangen grote vissen. Torro’s worden ze genoemd en
Noord-Amerikanen vinden ze niet lekker. Een van de Mexicanen glundert
van oor tot oor als hij een derde vis aan de haak slaat, terwijl een
Canadees met hengel niets vangt.


Onze Koningin Beatrix kondigt aan dat ze zal aftreden. Reden voor een
'feestje' met onze vrienden om de komst van onze nieuwe Koning te vieren.

Na
drie weken hebben de zangvogels eindelijk mijn voederbakken ontdekt.
Helaas is het kolibrie voederbakje gesneuveld tijdens de kleine
verhuizing van de ene naar de andere plek, maar gelukkig heb ik nog een
zaadbakje en een wielewaalvoederbak gevuld met suikerwater. Daar komt
behalve wielewalen en kolibries ook prachtige spechten op af en helaas
ook eekhoorns (en katten). De eekhoorn breekt de plastic voederbak en PJ
improviseert met een bierflesje. Natuurlijk wel mijn favoriete merk:
Corona!


Maar ik fotografeer ook allerlei andere dieren op de camping en de
vogels in een mooie setting.

een leguaan
American Crodile in onze pond

een hele jonge groene leguaan
(15 cm!)
Streaked-back Oriole (wielewaal)

een eekhoorn met avocado
american crocodile

close-up van een leguaan
drie leguanen bovenop elkaar!

Twee Monarch vlinders
Bullock's Oriole (wielewaal)

Golden-cheeked Woodpecker (Specht)
Masked Tityra
Orchard Oriole (wielewaal)

Golden-cheeked Woodpecker (specht)
En dit is mijn favoriet: een lachende gecko!
Februari 2013, Mexico
1,2
en 3 februari 2013
Ik
heb drie dagen vrijwilligerswerk gedaan op de camping. Elk jaar wordt
hier de Cancer de Mama Clinica georganiseerd
(Borstkankerkliniek). De Canadese Jackie Jackson - zelf overlevende van
borstkanker – is in de slaapkamer in Mexico gestart met een
borstprothese project voor Mexicaanse vrouwen die zich na
een borstamputatie geen
prothese kunnen veroorloven. In 1996 ging dit
om een vrouw of dertig. Omgaan met kanker van elk type is een
verschrikkelijke beproeving. Maar als je als arme Mexicaanse vrouw ook
geen geld hebt voor een pruik of borstprothese worden de fysieke
aspecten bemoeilijkt. Voeg de culturele taboes aan de situatie toe en de
meeste overlevenden van borstkanker onttrekken zich uit de sociale
activiteiten uit angst op te vallen door van het verlies van haar en een
borst. |
 |
Jackie's Cancer de Mama-project is in 2008 overgenomen door de
campinggasten van La Peñita RV Park.
Een vergadering in januari met de vrijwilligers, waar ze de uitleg
krijgen en zich voor hun keuze van vrijwilligerswerk kunnen opgeven.
 |
Weken geleden zijn de voorbereidingen voor de kliniek al
begonnen: het sorteren van gedoneerde beha's, prothesen, pruiken
en sjaals.
 |
Het clubhuis waar normaal de bewoners Bridgen, pokeren of
tafeltennis spelen, wordt omgebouwd tot een kliniek met acht
privécabines die aangenaam zijn ingericht om de vrouwen op hun
gemak te stellen, gerespecteerd, comfortabel en veilig te
voelen.
 |
De
kliniek biedt meer dan gratis protheses en een warme maaltijd: ze
verwelkomt haar klanten met begrip en een kans om zich weer vrouwelijk
te voelen, verpakt in een glimlach en knuffels van de vele
vrijwilligers. Met zo'n 250 vrijwilligers (mannen, vrouwen en ook
Mexicanen) en de hulp van de lokale winkels kan de kliniek niet falen.
In
2013 hebben in drie dagen ruim 550 Mexicaanse dames speciale
prothetische bh’s gekregen, een uitwendige borstprothese, een katoen
gebreide borstprothese (titbit), en twee gewone bh’s, die worden
aangepast om de titbits te kunnen dragen. Dat wordt weer gedaan door een
team van naaisters.
De
dames die nog onder behandeling van chemo zijn, en hun haren verloren
hebben, krijgen een pruik. Alle dames mogen een shawl en/of hoedje
uitzoeken. En wat kleding uit het marktkraampje dat is opgezet. Iedereen
krijgt te eten en te drinken (o.a. 500 koppen soep werden uitgedeeld).
 |
Vrijdag ga ik om 7 uur ’s morgens mee met de chauffeurs die de dames bij
het busstation gaan ophalen. Ze komen van heinde en ver met stadsbussen
tegelijk aan en vandaar worden de dames opgehaald door drie kleine busjes.
Omdat ik (gekleed in het roze met een cancer de mama t-shirt en
naambordje) hun eerste gezicht voor de kliniek ben, word ik uitgebreid
omhelst door de dames. Het enige wat ik kan mompelen is; "Buenos días
seňoras, bienvenidos".
(goedemorgen dames, welkom) Het begint dus meteen erg overweldigend. Met de
derde lichting ga ik weer mee terug naar de camping om de rest van de
voorbereiding te fotograferen. |
 |
De
Mexicaanse dames bij aankomst op het nabijgelegen Pemex benzinestation
omdat de bussen te groot zijn om rechtstreeks voor de deur van de
kliniek te parkeren. Vrijwilligers brengen de vrouwen in busjes van het
tankstation naar de camping. De dames vormen rijen en wachten geduldig
op de busjes.

De dames uit de grote stad Guadalajara komen met drie gehuurde
stadsbussen en hebben roze banners
op de voorkant van de bus gehangen.

|
De Mexicaanse dames ondertekenen de banner en deze zal later aan Jackie
Jackson worden overhandigd.
 |
Het
is heel erg emotioneel en die dames zijn zo dankbaar. Ik heb in die drie
dagen zoveel knuffels gehad! En na de eerst dag zijn mijn foto’s
geplaatst in een Mexicaanse Internetkrant!
http://solmexiconews.com/Articles/Cancer%20de%20Mama%20Clinic%202013.htm
De tweede dag begint niet zo goed: ik zit 's morgens vroeg nog even achter mijn laptop in de
camper en tien centimeter van mijn gezicht zit ineens een ENORME spin!!
Binnen!!! Nog net geen tarantella, maar qua grootte scheelt het niet
veel. Ik ren meteen naar buiten en laat het aan PJ over
om dit probleem op te lossen. Ik ben daardoor al om half 7 foto’s
aan het nemen van Cancer de Mama Kliniek en de eerste dames komen al
binnen druppelen.
De dames worden na aankomst geregistreerd door Mexicaanse meisjes die hen
naar hun naam en woonplaats vragen, wanneer ze geopereerd zijn en of ze
hier eerder geweest. Het merendeel van de vrouwen is al om vier uur
opgestaan om hier al eerste te kunnen zijn en natuurlijk is er ontbijt en koffie voor hen.
|
 |
 |
Het eten wordt bereid door vele vrijwilligers die achter
de schermen werken; het snijden van fruit voor het ontbijt en groenten voor
de lunch soep. Kilo's en kilo's aardappelen, hete pepers, uien,
papaja's, sinaasappels etc. worden gehakt en gesneden.
 |
De eerste 15 dames worden omgeroepen en wandelen aan de arm van
vrijwilliger (en entertainer) Brian naar het clubhuis en nemen
plaats in de wachtrij. Een voor een worden ze binnen geroepen.
 |

Elke keer
als entertainer Brian de dames bij het zwembad gaat
ophalen, draagt
hij
een andere hoed of pruik en de Mexicaanse dames vinden dit prachtig!
Ze beginnen elke keer weer te juichen en te klappen.
|


gedoneerde protheses en honderden bh's
Ik volg een van de dames het clubhuis in en wacht in een hoekje
totdat ze is voorzien van haar prothese en bh. Als ze uit de
kleedruimte komt vraag ik of ik een
foto van haar mag nemen. Ze pronkt met
haar nieuwe borsten.

Het is hartverwarmend om hun dankbaarheid te zien aan de passers
en hun assistenten.

Deze vrouwen hebben weer hoop, en als de dagen vorderen zien de
vrijwilligers de beloning voor hun inspanningen. Elke vrouw
die is uitgerust met haar prothese bh, komt zelfverzekerd uit de
paskamer, met haar jas over haar arm en haar boezem vooruit. Ze zijn
als vlinders die uit een cocon komen.
Haar handen vliegen naar haar gezicht als ze zichzelf ziet in de
spiegel. Een brede grijns splitst haar gezicht als ze beseft hoe
mooi ze nog steeds is en dan beginnen ook de tranen te stromen.
Anderen schudden met hun buit en dansen door het clubhuis, de deur uit en
in de wachtende armen van dierbaren. De lucht is gevuld met "Gracias",
bedankt". Er zijn knuffels, meer tranen en veel geklap en gejuich
van de vrijwilligers. "Bonita Chi Chi's" roepen ze: "mooie borsten",
en dat zijn ze ook.
Heel veel vrijwilligers hebben afgelopen zomer stapels titbits gebreid; katoen gevulde
borst protheses, compleet met tepel, honderden. Ze hangen op grootte
in vrolijk gekleurde netten.
 |
vrijwilliger met een stapel beha's, klaar om te worden
gepast.
 |
De reguliere bh's moeten worden omgezet in prothese bh's
door een team van naaisters.
 |
Pinners bereiding de
bh's voor de naaisters voor.
 |
De transformatie van de Mexicaanse dames begint meteen als ze
eerst
worden voorzien van een pruik of hoed, zodat ze in de
paskamers minder naakt voelen. Dit is mijn favoriete plek in de hele
kliniek. Het zien van de enorme glimlach op hun gezichten, het
geschater als de vrijwilligers de dames voorzien van verschillende
stijlen pruiken. De oohs en aahs en complimentjes vliegen door de
lucht. En wat zijn sommige meiden nog jong!






Vrijwilliger Shirley ziet een dame die ze herkent van een
ander jaar, de reünie wordt omwikkeld met een glimlach en dikke knuffels.
De dames krijgen de mogelijkheid om hun levensverhaal op te
schrijven of een bedankkaartje te maken terwijl ze wachten om te worden
gepast. Deze verhalen en kaarten worden verzameld in mappen en vertaald door lokale
Mexicaanse meisjes.


Hoogtepunt van de dag is wanneer de oprichtster van de Cancer de Mama
Kliniek een bezoek brengt aan de kliniek in La Peñita. Jackie Jackson wordt
begroet als een beroemdheid en de Mexicaanse dames lijken haar allemaal
te herkennen. Ze beginnen te applaudisseren, haar naam
te roepen en zingen een lied voor haar. Niemand van ons blijft onaangeroerd.

Jackie Jackson ontvangt de banner en krijgt een erkenningsaward van de Mexicaanse dames.
 |

Vrijwilliger Sharon in een dikke knuffel met een
dame ze zojuist een BH en prothese gepast heeft.
|
6 februari 2013
De dochter van Char; Melissa en haar vriend Jean zijn voor
twee weken naar de camping gekomen en we nemen hen een dagje
op sleeptouw. We gaan eerst naar het schattige dorpje San Pacho.





En daarna
naar de
surfplaats Sayulita waar we lunchen aan het strand. In dit plaatsje hebben we wel vaker gekampeerd en ik was
benieuwd of mijn jungletrail nog bestond. Dus ernaartoe gereden en
het was er nog, dus spontaan een uur door de jungle gewandeld (in
korte broek en op onze slippers!). Nog een mooie grote specht
gezien, een roofvogel en parkieten.


En we gaan regelmatig uit eten.

grote garnalen met een kokoskorstje met een mangosalsa

7 februari 2013
ik heb een keer geen zin om met de wandelgroep mee te gaan, maar wil
wel naar het dorp om verse broodjes te halen. Dus besluit ik om met
de half 8 groep mee te lopen naar het dorp. Zij gaan alleen koffie
drinken. Dus sta ik om half 8 klaar om mee te gaan.
"Claudia, ga je met ons mee?"
"Ja, ik had even geen zin om om zes uur op te staan".
"Maar je loopt op je slippers!"
Ik moet hier wel om lachen, ik ga voor dat kwartiertje slenteren
naar het dorp echt niet mijn wandelschoenen aantrekken, dit kan ik
ook op mijn sloffen!

Het circus is in town en daarom zien we om de haverklap een auto van het circus in het dorp
rijden, met in de achterbak een kooi met daarin een leeuw, luipaard,
tijger of ander soort grote kat. Ik krijg er kippenvel van. Triest!
10 februari 2013
De dansende hengsten rodeo is een beetje teleurstellend. De meeste
mannelijke ruiters rijden gewoon in spijkerbroek en T-shirt, vaak net
iets te dik met in de ene hand een biertje en een fles tequila gaat
rond voordat ze ook maar iets gepresteerd hebben. De lege
bierblikjes en plastic bordjes laten ze achteloos in de rodeoring
vallen. Als het festijn dan eindelijk begint moeten ze een minuut
op de plaats dansen met hun paard op live hoempapamuziek. Dat is vast heel erg
knap, maar niet zo indrukwekkend om foto's van te nemen. Dus na tien
paarden zijn we weggegaan.





11 februari 2013
"Claudia, wat zie je er goed uit, ben je afgevallen?".
De Duitse Friedle, die vroeger op de camping stond, maar nu een huis
heeft laten bouwen in Guayabitos, is hier op bezoek.
"Dank je Friedle, maar ik ben niet afgevallen".
Je zou denken dat ik na dagelijks anderhalf lopen, drie keer in de
week Stretch & Strenght wel eens een beetje zou afvallen, maar dat is
helaas niet het geval. Gelukkig kom ik ook niet aan!
"Ik ben wel afgevallen, wel 15 kilo", zegt Friedle trots.
Ik complimenteer haar met haar nieuwe figuur (ze was altijd al
groot, dus ik zie het niet zo) en vraag haar wat ze gedaan heeft.
"Ik heb druppeltjes gebruikt, van de reformwinkel. Mijn huisarts
ging hiermee akkoord, hij zou het zelfs aan zijn eigen moeder
voorschrijven".
Nu weet ik natuurlijk niet hoe de band van Friedle's huisarts met
zijn moeder is...misschien wil hij helemaal niet dat ze nog lang
blijft leven! Maar ik vraag haar toch naar de naam van het product,
ik heb er wel oren naar om 15 kilo af te vallen.
Friedle geeft mij de naam en ik ga er de volgende dag mee naar de
Mexicaanse apotheek.
"Verkoopt u dit product?", vraag ik en laat de naam op een blaadje
zien.
"Ja hoor", en de assistente loopt naar achteren en komt terug met
een pakje. Het is niet dezelfde naam, dus ik vraag nog of het is om
af te vallen.
"Ja", antwoordt ze.
Ze noemt de prijs en vraagt of ik er ook injectienaalden bij wil.
"Wat?"
"Of u er ook injectienaalden bij wilt, of heeft u die nog?"
"Injectienaalden? Heb ik voor dit product injectienaalden nodig?"
"Ja".
"Eeeh, laat maar" en ik loop de apotheek weer uit. Die druppels
moeten maar wachten tot ik weer in de USA ben, want hoe graag ik ook
wil afvallen, ik ga mezelf echt niet injecteren met iets.

Tijd voor een dagelijkse mango/sinaasappel/banaan yoghurt shake
Weet je nog dat we in
oktober erachter kwamen dat we onze medicijnen vergeten waren mee te
nemen? En dat die toen door onze Nederlandse vrienden naar de USA
zijn opgestuurd? En dat de douane in Cincinetti er veertien dagen
naar gestaard heeft en toen besloten heeft om dit verdachte pakketje
weer terug naar Nederland te sturen? Ik had nog een paar oude
anticonceptiestrips en PJ is in de USA naar een huisarts gegaan die
hem zijn cholesterolpillen heeft voorgeschreven.
We overwegen nu om langer in Mexico en de USA te blijven en daarom
hebben we ook weer meer medicijnen nodig. Dus wandelen we weer even
naar de apotheek en vragen om beide pillen.
"Geen probleem. Hoeveel strips wilt u hebben?"
"Oh, geef ons maar drie maanden."
En de prijs is ook een lachertje. De anticonceptiepil kost 3 euro
per maand en PJ's pillen 6 euro.
En daar deed de Amerikaanse douane zo moeilijk over!

Het verdachte pakketje....
12
februari 2013
We horen geruchten over een carnavalsoptocht in het dorpje. Natuurlijk
op z’n Mexicaans, dus eerst kunnen we er maar niet achter komen hoe laat
het begint. De een zegt 12 uur, de ander 5 uur en een derde om 7 uur. Dus
om twaalf uur in de brandende zon naar het dorp gelopen en daar horen we
dat het om 5 uur gaat beginnen. Om 5 uur weer naar het dorp gelopen en
uiteindelijk begint het om 6 uur. Er zijn zo’n 15 groepen (kinderen in
Braziliaanse kostuums, praalwagens, hoempapa bands e.d) en toch zien ze
geen kans om de boel bij elkaar te houden. Terwijl de eerste dames al
klaar zijn en door het publiek lopen, is de andere helft van de parade
nog bezig, met grote gaten er tussenin.








Daarna zijn we met z’n tweetjes wat gaan eten in een Italiaans
restaurant (met een echte Italiaan als kok) en dat was lekker en
gezellig. De serveerster is een Nederlandse, geboren in Dordrecht, maar
wonend in Engeland. Op het plein voor het restaurant zijn allerlei
marktkraampjes met eten en spelletjes en propvol met Mexicanen. En een
paar van beautymissen uit de parade staan te dansen op live muziek in
zo’n rond muziekkapelletje.

Een paar weken later lopen we door het dorp en een jongen zegt PJ
uitgebreid gedag.
"Ken ik jou?", vraagt PJ een beetje verbaasd.
"Ik was die jongen in de carnavalsoptocht met die lange witte puik en
knalroze pumps", antwoordt hij zonder blikken of blozen. Hij liep bij de
praalwagen die om respect vroeg. Hij was ons wel opgevallen, maar om nu
te denken dat we hem zonder pruik en pumps ook zouden herkennen...
Het is wel opgevallen hoe tolerant ze hier in La Penita zijn. Er is een
grote Gay Community en ook travestie zien we wel vaker. Toen ik een keer
een bikini ging kopen, zag ik dat de mannelijke verkoper heel subtiel
was opgemaakt. Maar toen hij mij de juiste maat bikini gaf, zag ik pas
zijn opvallende nepnagels met strass-steentjes! Blijkbaar kan dat hier
allemaal.
14
februari 2013
Vandaag is het Valentijnsgala op de camping. De dag ervoor zijn de vrijwilligers al begonnen aan de voorbereiding
voor het diner: een geroosterd varken. Ik leg alle fases vast: het
varken gaat namelijk onder de grond in een kuil met stenen en kolen!!
Tijdrovend en leuk om te zien.

In een groot gat wordt een vuur gemaakt dat langzaam
kolen worden. Het varken wordt gevuld met ananas, gember, kruiden, uien
en sinaasappels en daarna dichtgenaaid.

Daarna wordt het varken gewikkeld in folie, een jute
zak en kippengaas. De hete kolen worden bedekt met bananenbladeren en
daarna komen de varkens erop. Nog een laag bladeren en dan wordt het gat
gedicht met zand.

De volgende dag wordt het gat opengemaakt tot ze aan
de verschroeide bladeren komen en de varkens worden eruit gelicht.

de varkens worden uitgepakt en een paar uur later liggen ze op het bord.
PJ en ik zijn gevraagd alle gasten bij aankomst te fotograferen
(verkleed, het thema is Circus).
Iedereen heeft erg zijn best gedaan op zijn kostuum, dat kun je wel aan
de campinggasten van La Peňita
overlaten. Het begrip Circus is iets ruimer genomen, en zijn ook
veel kermisachtige dingen te zien. Zoals de Vrouw met de Baard, De
Tatoeage Man, de
Waarzegster, maar ook ballen gooien e.d. Omdat we iedereen bij aankomst
fotograferen en de rest van de avond ook foto's nemen, heeft PJ geen zin
om zich te verkleden. Ik ben een ijsverkoopster (ijsjes kunnen niet
smelten, want ze zijn gemaakt van marshmallows).

Terry en
Leslie
Ja, dat ben ik...

Bob en Char





Tafels voor het diner
Weer een clown
De Perez Brothers zorgen voor de muzikale omlijsting.
19
februari 2013
“Claudia, er ligt een krokodil op het strand!”. Het is 12 uur ’s middags
en dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Hij blijkt niet recht voor
de camping te liggen, maar twee kilometer verderop.
“Spring maar achterop”, en voordat ik het weet zit ik achterop een
gemotoriseerde fourwheeler.
"Laag perspectief Clau, door je knieën!", roept PJ mij nog na.
De enorme krokodil ligt in de branding en ik kan mooie foto’s nemen. Ik
plaats ze op mijn eigen Facebook en op La Peñita RV park Facebook (een
openbare pagina) en voordat ik het weet zijn mijn foto’s door vele
mensen gedeeld. Tot en met een Mexicaanse Internetkrant.

Hoewel we de oude mensen nu wel een beetje zat zijn, zijn dit soort
momenten onbetaalbaar. Iedereen weet dat we dieren fotograferen en willen
ons graag helpen met het vinden van mooie momenten.
19
februari 2013, Nuevo Ixtlan Hot Springs
Met wat vrienden gaan we naar de hete bronnen van Neuvo Ixtlan.
De weg gaat door een droge jungle en is erg hobbelig. Na anderhalf uur
bereiken we de hete bronnen die idyllisch in de jungle liggen. Uren
liggen we te weken in het hete geurloze hete water, elk bad heeft een
andere temperatuur en we barbecueën worstjes.

Geraldine
Er is ook
een Canadese familie bij onze groep met hun kinderen en kleinkinderen
die een huis in Guayabitos hebben. Zij komen van een koude kermis thuis
als blijkt dat er in hun huis is ingebroken toen ze lagen te badderen.
Op klaarlichte dag zijn de tralies voor hun ramen doorgezaagd en al de
elektronische apparatuur is gestolen (telefoons, Ipads, Ipods, laptops).
Wat een domper voor hen.
23
februari 2013
We gaan met Nick en Leann een ijsje eten in Guayabito, besluiten erna wat
te drinken op het strand en brengen ook nog een
bezoekje aan Club Oasis, waar de DJ een nummer van de Nederlandse DJ Tiësto speelt.

Maart 2013, Mexico
1 maart 2013, Sayulita Mexico
Na negen weken in La Peñita vinden we het tijd worden voor iets anders
en we verhuizen naar het surfdorpje Sayulita, 30 minuten zuid langs
dezelfde kust. De camping met maar 20 plekjes en evenveel schattige
bungalows, ligt aan het strand en staat vol met kokospalmbomen.



Onze buren zijn Wim en Jopie; een 70+ stel uit Rotterdam-Zuid dat in
1966 geëmigreerd is naar Vancouver, maar nog steeds Nederlands met
elkaar spreken. Ze komen al 17 jaar op deze camping, die gerund wordt
door de Duitser Thies en zijn Mexicaanse vrouw. Ik moet er erg aan
wennen dat onze buren alles wat ik tegen PJ zeg, kunnen verstaan, maar
het is een hartelijk stel. Wim die zich sinds de emigratie Billy noemt
komt regelmatig aan met de ene keer een bruin brood, dan weer een kilo
Hollandse oude kaas, een paar blikken sockeye zalm of een pan
draadjesvlees.

In Sayulita hangt een heel ander sfeertje dan in La Peñita. Het
vissersdorpje trekt surfers van over de hele wereld aan, vanwege
de lange branding en constante golven. De ‘feel good vibe’ wordt
veroorzaakt door de oude hippies, gezinnen met jonge kinderen,
veel getatoeëerde lichamen, drugstolerantie, rastakoppies en
bloemenkinderen.
“Als de Mexicaanse Riviera de plek is waar al je zorgen
wegsmelten, dan is het dorpje Sayulita de hoofdstad”, las ik op
iemands blog. De meisjes op het strand zijn slank en dragen mini
bikini’s, de jongens zijn gespierd en hebben lange haren en
altijd een surfboard onder de arm. Er wordt muziek gemaakt op
het strand, gedanst, gehoepeld en geblowd.
Niet echt een plek waar wij ons meteen thuis voelen, maar we
vinden het wel lekker dat we even niemand kennen en geen sociale
verplichtingen hebben.
 |
 |


Helaas is precies voor onze camping een 'rip current'; een kanaal van
water die zeewaarts stroomt en die je naar open zee sleurt. Nou zwemmen
PJ en ik gelukkig toch niet graag, maar hier voor de camping wordt het
afgeraden. Alleen als je een surfboard hebt, mag je het water in. Er
staan veel lifeguards op wacht. Twee weken geleden is er een Amerikaanse
man verdronken en het heeft 10 dagen geduurd voordat ze zijn lichaam
gevonden hadden!

In zulke golven ga je toch niet zwemmen!
Eruit gehaald door de lifeguards
Bij
aankomst bij de camping worden we aangesproken door de Mexicaan Virgilio
in een VW Kever. Hij had ons zien rijden over de weg en is in zijn Kever
gesprongen en heeft ons gevolgd. Virgilio heeft net zo’n pick-up als wij
gekocht en wil informatie over een slide-in camper. Hij drukt mij een
visitekaartje in de hand en daarop staat een prachtige close-up van een
jaguar! Ik wil natuurlijk onmiddellijk weten hoe dit zit. Hij verteld
dat hij werkt voor het project Aura Jaguar A.C. die voor het behoud
zorgt van de nog in het wild levende jaguars in Mexico. Nu heb ik wel
eens geruchten gehoord dat er hier in de jungle nog jaguars leven, maar
echt bewijs heb ik nooit gekregen. Een jaguar lijkt op een luipaard,
maar is maar is zwaarder gebouwd en heeft een forsere rozettentekening.
“Doe je ook tours?”, is mijn eerste vraag.
Helaas doet hij dat niet en hij wil liever praten over een camper.
Omdat we nog moeten inchecken, spreken we af dat hij de komende week bij
ons langs komt voor informatie over campers. En of we dan ook bij hem
een biertje komen drinken. Hij woont in de jungle in San Pancho. Ik heb
er wel oren naar, alles om oog-in-oog te kunnen staan met een jaguar.
Helaas horen we niets meer van Virgilio.
We
hadden met Melissa en Jean al gecheckt of het jungle pad er nog was, dus
elke morgen ga ik wandelen door het bos. Er lopen prachtige trails door
dit kleine stukje jungle, wat ingeklemd zit tussen de oceaan, de snelweg
en de plaatsjes San Pacho en Sayulita. Ik hoef niet meer om zes uur op
te staan, want het valt mij op dat ik voor 9 uur ’s morgens geen vogels
zie.

De baai Sayulita van boven gezien, onze camping zit in
al die palmbomen.
Het stukje jungle waar ik wandel.
Door alle voederbakjes in la Peñita ben ik een beetje verwend en ik moet
nu ineens hard werken om bepaalde vogels te vinden die ik nog niet
gefotografeerd heb. Ik ga op zoek naar de Trogon en een neusbeertje
(=zoogdier, familie van de wasbeer) zou ook leuk zijn.
Trogons zijn beroemd om hun prachtige kleuren. Vooral het metaalachtige
groen en helderrood zijn bij veel soorten trogons opvallend. Ook hebben
veel trogons een gekleurde, naakte ring om hun oog. Hun snavel is kort
en breed, hun vleugels afgerond en vaak hebben ze een lange staart met
zwarte streepjes, wat net een streepjescode lijkt. Ze zijn moeilijk te
vinden, omdat ze niet lawaaierig zijn zoals de groene parkieten.
De eerste dag krijg ik meteen de schrik van mijn leven als ik iets
groots door de dichte vegetatie hoor komen, met in mijn achterhoofd de
jaguar: het blijkt een loslopend paard te zijn! Nou, dat is toch het
laatste wat ik verwachtte in de jungle.
De volgende dag zie ik twee neusbeertjes (coati mundi’s), maar ze
zijn verdwenen voordat ik mijn camera tevoorschijn heb gehaald.

Dit neusbeertje was in Brazilie
Als
ik op de vierde dag thuiskom met close-ups van Pale-billed
woodpeckers (koningsspechten van wel 37 cm hoog), wordt PJ ineens
ook enthousiast om mee te gaan. Gelukkig maar, want alleen lopen is zo
ongezellig.

We vinden eindelijk de Trogon en wel drie verschillende. Ook
fotograferen we een jonge en een volwassen zwarte havik, parkieten, chacalaca's en nog meer koningsspechten.

Citreoline Trogon
Citreoline Trogon
Elegant Trogon

Jonge Grey Hawk
Black Hawk

Orange-fronted Parakeet
Pale-billed Woodpecker

Orange-fronted Parakeet
Rufous-bellied Chacalaca
9
en 10 maart 2013
Het rustige surfdorpje bruist van opwinding als de Internationale
longboard en SUP (stand up paddling) wedstrijden gehouden worden.
Deelnemers van over de hele wereld surfen onder grote belangstelling van
vele honderden kijkers en fotografen door de golven. De wind is volgens
de kenners niet zo gunstig, maar we kijken onze ogen uit. Ik wist niet
dat SUP boarden zo wendbaar kon zijn. Twee dagen staan we op het strand
en fotograferen de strakke bruine lijven op die lange surfboards. De
meisjes zijn tussen de 12 en 16 jaar. Een groepje Huichol Indianen
openen de wedstrijd met traditionele rituelen.



17
maart 2013
Billy en Jopie nodigen ons uit voor een Indische maaltijd. Billy heeft
erg zijn best gedaan.


18
maart 2013
De camping organiseert een potluck dinner en ik maak een
fruitsalade. Kevin, een van de campinggasten is 54 jaar geworden en bakt
hamburgers voor de hele camping. Zou er in La Peñita voor iedereen een
stoel zijn, die in een grote cirkel worden neergezet, hier staan mensen
gezellig met een wijntje of cocktail in de hand te kletsen, een paar
spelen op de gitaar, sommigen zitten her en der verspreid op een stoel
of gaan op de grond zitten. Kleine verschillen met La Peñita, maar dat
maakt het net even jeugdiger hier.

20
maart 2013
We besluiten noord te gaan, want Semana Santa (de paasvakantie)
komt eraan en dan is het net als bij la Peñita ook in Sayulita een grote
drukte met kamperende Mexicanen.
In
San Blas stoppen we weer even bij een vogelplas die nu vol staat met
witte reigers en een paar roze lepelaars! In de mangrovestruiken zitten
ook nog ooievaars, ibissen, kwakken, ijsvogels, aalscholvers en een
zwarte havik. En ook dit keer zijn er weer krokodillen.


We
rijden naar de tolweg en vervolgen onze weg noord naar Mazatlan.
Bij een militaire road block mogen alle Mexicaanse voertuigen
doorrijden, maar worden de campers met buitenlandse kentekens
aangehouden. We staan een half uur in de rij te wachten en ergeren ons
mateloos, omdat we weten dat ze op zoek zijn naar drugs en wapens en dat
zou je toch eerder verwachten bij de Mexicanen, niet bij de toeristen.
Die militaire controles kunnen bij eerste keren erg intimiderend zijn.
Jonge gasten - van een jaar of 20 in een volledig gevechtstenue en met
een automatische geweer nonchalant over de schouder -staren je dan aan.
Maar na tien jaar Mexico weten we dat de militairen vaak erg verlegen
zijn en die checks nergens op slaan.
Bij
deze road block willen twee militairen even in de camper kijken, dus ik
open de deur voor hen en stap mee naar binnen. Standaard kijken ze dan
in een paar kastjes, onder het matras en in de koelkast. |
 |
“Veel bier”, zegt de militair.
Ik beaam dat. Als hij nog een kastje opent, ziet hij nog een voorraadje
bier.
“Nog meer bier”.
Geïrriteerd pak ik een blikje en wijs op het label: “Cero alcohol!”.
Dat vinden ze grappig.
Als we weer uitstappen, zeg ik boos: “Solamente turistas?”
(alleen toeristen?)
“No, no”, verzekert de militair mij.
Ik wijs op de campers rondom mij: “Turistas, turistas, turistas…!”
en kribbig stap ik in onze pick-up. Die controles zijn altijd zo’n
wassen neus, ze kijken nooit op echte verstopplekken, dus het gaat
nergens over.
Ondertussen hebben we gisteren een e-mailtje van Leslie gekregen. Ze
schrijft dat ze al een week in Mazatlan het ziekenhuis ligt met een
acute blindedarmontsteking. Haar appendix is verwijderd (ze was NET op
tijd!) en nu moet de wond die over haar hele buik loopt nog dichten. We
komen vroeg in de middag aan in Mazatlan en gaan bij haar op bezoek in
het ziekenhuis. Wij zijn, naast haar man Terry haar eerste bezoek, dus
ze is erg verheugd. We kletsen twee uur en nemen de taxi terug naar de
camping. Terry houdt ons ’s avonds nog een tijdje gezelschap, hij had
die laatste weken in Mexico ook anders ingeschat.
21
maart 2013, Mexico
Om 5 uur ’s morgens vertrekken we de volgende dag in het donker, want we
hebben een lange reisdag voor de boeg.
Bij een fruitcontrole road block vraagt iemand of we bij het circus
horen.
“Circus?”, zegt PJ verbaasd.
De man wijst naar onze wildlifeposters op de camper van een luipaard en
een leeuw. We moeten er hartelijk om lachen.
Als
we langs de tolweg staan te lunchen, stoppen de Nederlanders Wim en
Jopie even. Ook zij zijn op weg naar huis, maar in een personenauto, dus
zij gaan een stuk sneller.
We zijn nog maar net op weg als we weer gestopt worden bij een mobiele
politie road block. Twee agenten stappen in de camper met in hun handen
schroevendraaiers en zaklampen. Dat ziet er serieus uit! Ze beginnen van
alles open te schroeven en te beschijnen, maar blijven vrolijk en
vriendelijk.
|
 |
 |
Een
van de agenten heeft een plafond ventilator open geschroefd en haalt een
metalen stokje tevoorschijn met aan het uiteinde een spiegeltje. Hij
schuift het stokje uit, steekt hem in de dubbele piepschuim ruimte van
het plafond en schijnt bij met zijn zaklamp. Deze ruimte is bestemd voor
de airconditioner die wij niet hebben. PJ heeft hierdoor de kabel van de
WiFi antennebooster aangelegd en ik moet toegeven dat dit er inderdaad
wel verdacht uitziet. |
Ik moet ineens denken aan de Amerikaanse buikspreker Jeff Dunham. Zijn
bekendste buikspreekpop is Achmed, the Dead Terrorist. Achmed is
het skelet van een dode, incompetente zelfmoordterrorist. Maar als ik de
politie zo bezig zie met die uitschuifbare stok met spiegeltje moet ik
ineens denken aan een van Dunham’s meest eenvoudige pop: José
Jalapeño On a Stick: een pratende jalapeñopeper op een stok. José
draagt een sombrero en praat met een zwaar Mexicaans accent. Hij
symboliseert het latino-stereotype. De meeste grappen rondom hem draaien
om zijn afkomst en zijn vreemde verschijning.
Ik
heb bijna de neiging om te vragen of de agent ook een Jalapeño On a
Stick heeft, maar laat ik nu maar geen grapjes gaan maken. |
 |
Nadat ze
alle kastjes en ventilatoren hebben nagekeken, openen ze de koelkast.
“Veel bier”.
Nee, hè, niet weer dat gebedel om een biertje. Als ik laat zien dat er
geen alcohol in zit, is hun aandacht meteen weg.
Ik vind het wel grappig dat ze bij deze uitgebreide controle nog steeds
niet de dubbele bodem van PJ’s kastje hebben gevonden.
Dit keer moeten ook de buitenluiken van de camper open (dit vragen ze
vrijwel nooit!) en een van de agenten ontdekt een ‘dubbele bodem’. PJ
heeft een kastje verdiept omdat er zoveel loze ruimte onder de camper
zit en dit afgedekt met een plaatje. Ik zie hoe opgewonden de agent
raakt, maar wat is het een teleurstelling als hij de boel eindelijk
helemaal leeg heeft gehaald en er alleen maar gereedschap, verf en
spuitbussen in die ruimte ‘verstopt’ zitten.
Na een uur mogen we dan eindelijk doorrijden.
We
overnachten net zoals op de heenreis op de camping in San Carlos.
De
laatste reisdag door Mexico is ook een lange. Ruim boven de stad
Hermosillo is weer een grote militaire controlepost, waar dit keer
IEDEREEN gecheckt wordt. Nadat we een half uur in de rij hebben gewacht,
moet PJ de camper vlak achter een rij auto’s parkeren. Er is wat
verwarring, maar uiteindelijk begrijpen we de Mexicanen een verrijdbaar
röntgenapparaat hebben wat een paar rondjes om het rijtje auto’s rijdt.
We kunnen ons niet voorstellen dat dit apparaat ook functioneert bij een
camper en inderdaad: alleen onze camper moet ook nog met echte ogen
gecontroleerd worden. De militair doet weer de bekende dingen: kastjes
openen, onder het matras kijken en in de koelkast.
“Veel bier”.
Zucht. |
 |
We
rijden door naar de grens, leveren ons hologramsticker in en krijgen de
borg teruggestort op onze rekening. Het visum wordt afgestempeld en we
kunnen naar de grens van de USA rijden.
De eerste controle gaat gemoedelijk, maar daarna moeten we de camper
parkeren voor een levensmiddelen controle. Tot PJ’s ongenoegen gaan we
niet de grens over met een lege koelkast en vriezer, maar met allerlei
vlees, vis en groenten.
De vrouwelijke douanebeambte is erg vriendelijk. We moeten erg aan haar
spraak wennen, want ze spreekt met een dubbele tong: het lijkt wel of ze
dronken is, maar waarschijnlijk heeft ze een beroerte gehad. We mogen de
garnalen, kip, gehakt, sla, tomaten, uien, paprika en komkommer gewoon
houden.
Daarna moeten we het gebouw in voor de immigratie. Dit gaat dit keer erg
lastig. De officier is dit niet gewend en tuurt naar de computer waar al
onze gegevens opgeslagen zijn.
“Jullie zijn aan het grens hoppen”, beweert hij.
Nou hoppen zou ik het niet willen noemen als wij net drie maanden in
Mexico zijn geweest. En we zijn toevallig ook nog een heel jaar in
Nederland geweest.
“Waar gaan jullie nu naar toe?”
“Wij vliegen over twee weken vanuit Calgary naar huis”.
“Calgary? Wat is Calgary?”
We zullen het maar wijten aan ons accent, want Calgary is toch een
bekende en grote stad in Canada…
Uiteindelijk geeft de immigratieofficier ons toch nog een visum van 90
dagen.
We
overnachten op de camping in Why, Arizona.
Na een frisse nacht en een warme dag rijden we noord naar Phoenix, waar
we bij de Walmart supermarkt overnachten.
terug
|