Reisverslag Mexico

We hebben maar twee maanden om door te brengen in Mexico, dus gaan we naar de bekende campings. Mijn verjaardag vier ik in Mazatlan op de leguanencamping. Onze e-mail checken moeten we buiten de poort op straat doen, want op de camping hebben we geen ontvangst. Een mooie oranje kamleguaan loopt over onze patio.

We reizen verder zuidwaarts naar de bekende camping La Penita. Het weerzien met de oude bekenden is erg hartelijk.

We krijgen dit keer een fantastische hoekplek met uitzicht op zee en omgeven door palmbomen.

La Penita is zo'n camping die van alle gemakken is voorzien: de bakker komt twee keer per week langs, de groenteman ook. Of je kunt je haar laten knippen (met uitzicht) of een manicure.

We worden uitgenodigd om een dagtour op een quad te gaan maken. We rijden door de dorpjes, langs ananasvelden, over stoffige zandpaden en verlaten strandjes. Onze huid wordt bedekt onder een fijne laag stof.

Een paar keer per jaar wordt er door vrijwilligers een kliniek opgezet om (zwerf) honden en katten te steriliseren/castreren. Iemand stelt zijn huis beschikbaar, twee dierenartsen uit Guadalajara komen op hun vrije dagen naar de kust, maar ook een gepensioneerde Canadese mensenchirurg biedt aan om te helpen. Door middel van donaties wordt de materialen aangeschaft en met een grote groep vrijwilligers wordt de kliniek opgezet. Mexicanen mogen hun huisdieren gratis komen laten castreren, maar er worden ook dieren van de straat geplukt. Ik heb mezelf aangeboden als vrijwilligster en moet de honden die uit hun narcose komen in de gaten houden. Regelmatig moet ik ze temperaturen, hun hartslag opmeten en natuurlijk veel aandacht te geven.

Er wordt een enorm grote (en oude) hond binnengebracht die zojuist gecastreerd is en ik krijg de opdracht om zijn ballen met ijs koud te houden. Na een kwartier met een zak ijs tegen zijn ballen gezeten te hebben, wordt ik afgeleid door andere honden die ook mijn aandacht vereisen. Even later zie ik dat de ballen van de hond helemaal zijn opgezwollen en drie keer zo groot zijn geworden! Ik roep een arts erbij en de hond moet weer terug naar de operatietafel. Oei, wat voel ik mij schuldig. De 'geholpen' huisdieren worden aan het eind van de dag weer opgehaald door de eigenaars en de zwerfdieren worden ter adoptie aangeboden. Alle dieren vinden weer een goed tehuis.

http://jaltembasol.com/Animal%20Rescue/Animal%20Rescue.htm

Dit is niet het enige vrijwilligerswerk wat met de bewoners van de camping La Penita georganiseerd wordt. Op het strand leggen lederschildpadden hun eieren en vrijwilligers patrouilleren het strand en graven de eieren uit, voordat de Mexicanen hen vinden. De eieren worden massaal geraapt ter consumptie, schildpadeieren worden gezien als delicatesse en zijn veel geld waard. Maar de eieren staan ook bloot aan allerlei gevaren en het leeuwendeel van de schildpadden wordt opgegeten voor ze de kans krijgen het ei te verlaten. De door vrijwilligers geraapte eieren worden onder de juiste temperatuur uitgebroed en terug naar het strand gebracht. Nu komen wij aan de beurt, wij mogen de schildpadjes op het strand zetten en ze richting zee sturen. De meeste jonge schildpadjes worden helaas binnen korte tijd opgegeten door vijanden omdat ze nog niet kunnen duiken en door vogels vanuit de lucht uit het water gepikt worden en van onderen worden belaagd door verschillende zeedieren, maar hun eerste vijanden als ze nog niet eens zijn uitgekomen, hebben ze hiermee voorkomen.

groot he?

Bron: Wikipedia
De lederschildpad is de grootste en zwaarste schildpad ter wereld en op enkele grotere krokodilachtigen na is het tevens het grootste reptiel op aarde. Het gemiddelde gewicht is 575 kilogram en kan oplopen tot meer dan 900 kilogram, vergelijkbaar met een kleine auto. Lederschildpadden bereiken een gemiddelde schildlengte van 1,5 tot 1,6 meter, dus exclusief kop en staart.
Alleen voor het afzetten van de eieren komen de vrouwtjes aan land, ze zijn hier door het logge lichaam dat op een zwemmend bestaan is gebouwd erg kwetsbaar. Bovendien kunnen lederschildpadden net als alle in zee levende schildpadden de kop en poten niet terugtrekken in het schild waardoor ze een gemakkelijke prooi zijn. Het vrouwtje zoekt vaak het strand op waar ze zelf is geboren, het strand mag niet teveel rotsen bevatten want deze beschadigen het schild. Het vrouwtje graaft soms verschillende kuilen die niet als nest worden gebruikt, waarschijnlijk om roofdieren te misleiden. Vrouwtjes worden soms ieder jaar, maar meestal om de twee tot drie jaar zwanger en begraven de eieren op het strand.

Safina with leatherback (from Internet)

We leren een fantastische familie uit Nieuw Zeeland kennen. Ann en Geoff (hij heeft Nederlandse ouders!) en hun vijf kinderen reizen voor een jaar door Noord Amerika. Ze zijn ook in Hyder, Alaska geweest (helaas niet toen wij er waren) en hebben ook daar bij onze vrienden een onuitwisbare indruk achtergelaten. De leeftijd van de kinderen variëren van 5, 7, 9, 11 en 13 en ze zijn voorbeeldig. We trekken zoveel met deze familie op dat er mensen op de camping zijn die denken dat wij zelf kinderen hebben.

Een paar dagen voor de Kerst beginnen we aan de terugreis en trekken wij naar het noorden. We hebben een week gereserveerd op camping Celestino, net boven Mazatlan. We ontmoeten daar Mitch en Heather, Canadezen die we voor het eerst in 2002 ontmoet hebben, maar zij vertrekken de volgende dag alweer. De camping valt een beetje tegen. Het is maar heel klein (12 standplaatsen) en dan moet je ineens wel goed op kunnen schieten met de mensen. We hebben even niet de energie om weer nieuwe mensen te leren kennen. Het strand is ook niet zo mooi en de belangrijkste tegenvaller is dat het er koud is! Het enige leuke zijn de vele zwerfkatten die gezellig bij ons langs komen.

We e-mailen naar de eigenaresse van La Penita en vragen of we terug mogen komen! Ze antwoord meteen 'Natuurlijk' en de volgende dag rijden we weer naar het zuiden.
Ons mooie plekje is natuurlijk ingenomen en we mogen langs de hoofdweg staan. Deze plek heeft een ruime patio die later nog van plas komt. Ann en Geoff en hun kinderen hebben een rondje Mexico gedaan en in Guadalajara een 18-jarige dochter van een vriendin opgehaald. Aroiha is een Aboriginal en een schat van een meid. Als ze horen dat wij op La Penita zitten, komen zij met z'n allen terug naar La Penita. Op kerstavond wordt de piňata stukgeslagen en zingen we kerstliedjes. We kunnen nog kaartjes te pakken krijgen voor het kerstdiner en zetten onze gereserveerde tafels op in de jungle naast het zwembad. Het kerstdiner wordt in La Penita altijd groots opgezet (170 personen) en iedereen kookt iets.

Op Tweede Kerstdag wordt traditioneel een watervolleybaltoernooi gehouden. Wij hebben hier dagelijks voor 'geoefend', de dagelijkse vier wedstrijden duren meestal anderhalf uur. Dit keer is het de Canadezen tegen de Amerikanen tegen de Mexicanen. PJ en ik hebben ons ingeschreven bij het Mexicaanse team, maar helaas verliezen we. Maar toen ik tijdens het serveren drie keer achter elkaar een punt scoorde, begonnen de Mexicanen “Holanda” te scanderen. Dat was grappig.

Omdat Geoff Hollandse ouders heeft, zijn de Kiwi's bekend met Nederlandse producten zoals hagelslag en pannenkoeken, maar Indonesisch hebben ze nog nooit gegeten. Een uitdaging voor mij om in de camper voor tien mensen te koken, maar de kinderen helpen mij fantastisch. De jongens halen drie tafels op bij het zwembad en zetten die op onze ruime patio, de jongste twee meisjes maken ze schoon en dekken de tafels. Ook met het koken en tussendoor afwassen word ik geholpen door kinderhanden.

De Kiwifamilie geniet van de nasi, gado-gado, kroepoek, kipsaté en gebakken banaan. Er blijven geen restjes over!

Door de zwerfhondenkliniek leer ik Lyn kennen, die een Bed & Breakfast heeft in een dorp verderop. Haar huis en gastenverblijven is voor mij een droom met zoveel kleurrijke details en Mexicaanse tegeltjes, dus ik maak er veel foto's.

Nog voor Oud & Nieuw vertrekt de Nieuw Zeelandse familie richting de USA, waar zij hun caravan zullen verschepen naar huis. Met tranen in mijn ogen nemen we afscheid van deze hartelijke familie. We verwachten niet dat we hen ooit nog zullen terugzien, want wat zijn de kansen dat het grote gezin nog eens zo'n reis zal gaan maken. Nieuw Zeeland staat ook niet echt op onze lijst van toekomstige bestemmingen, dus het doen mij veel verdriet hen te zien gaan.
Wie had kunnen bedenken dat we hen in 2010 in Nederland weer terug zouden zien?