terug

20 november 2008 – april 2009

November 2008 - USA en Mexico
In Utah pikken we onze camper weer op en reizen zuidwaarts naar de grens van Mexico.
De grensovergang naar Mexico bij Lukeville is een makkie. We nemen het Canadese echtpaar Beth en Wayne op sleeptouw, het is de eerste keer dat zij met hun camper door Mexico reizen. In vier dagen rijden we naar de camping La Penita (een uur ten noorden van Puerto Vallarta). De overnachtingen onderweg zijn niet altijd even luxe; zoals op het hete asfalt van een Pemex benzinestation. Maar de camping Miramar is toch nog een van mijn favoriete tussenstops. De temperatuur stijgt overdag naar 34 graden en 's nachts koelt het maar langzaam een beetje af.

   
Overnachten bij een benzinestation          Weelderige begroeiing van camping Miramar           Vanaf zwembad uitzicht op zee

   

20 november: Als we onderweg door de dorpen rijden, pakken we af en toe een staartje mee van de viering van "De dag van de Revolutie", een nationale feestdag in Mexico. Kinderen hebben zich klassikaal verkleed als revolutiestrijders of deftige dames.

   

               

Begin januari gaat ineens het gerucht dat de kampeerders van onze tijdelijke plek onverwachts afgezegd hebben. En ja hoor: wij mogen blijven op een van de mooiste plekjes van de camping!!
Het is wel een beetje eng om de hele winter op één camping te blijven, maar we besluiten het uit te proberen. En we pakken het meteen groots aan. Voor het eerst in negen jaar halen we de camper van de truck af. Natuurlijk is de camper er wel vaker af geweest, maar dat was voor onderhoud aan de truck of als we een nieuwe pick-up hadden gekocht. Het geeft ons meer vrijheid om eigen vervoer te hebben zonder de camper in het bakkie. Dit gaat niet zonder slag of stoot, want de camper moet ondersteund worden met flinke boomstammen die PJ her en der verzamelt op de camping. Claudia naait (met een geleende naaimachine) nieuwe gordijntjes voor de keuken, en we spannen een groot zeil boven de keuken zodat we meer schaduw hebben. Dat laatste hadden we veel eerder moeten doen: maar een half uurtje werk en de schaduw is heerlijk.

    

      

   
Ons campingplekje van 2007                       Plekje voor 2008                                    Strand van La Penita

Onze dagen brengen we door met actief zijn. Elke morgen vroeg 7 kilometer wandelen, drie keer in de week naar Stretch & Strenght , twee keer in de week aquasize. Mocht je PJ hierin niet herkennen…dat klopt, hij leest ’s morgens de krant via het Internet en praat het eerst uur met niemand. Maar hij krijgt meer beweging dan je zou denken. We spelen elke dag een uur volleybal in het zwembad. Zondags maken we een lange wandeling naar het volgende dorp. Donderdags speelt hij softbal met een groep mannen van verschillende campings en uit het dorp. De meiden zijn de beer babes. PJ leert golfen, totdat z’n leraar uitvalt (zie verder in het verslag).

De hele dag is het 28 graden met een hoge luchtvochtigheid. De nachten koelen niet erg af. Verder hebben we natuurlijk ook veel evenementen en sociale contacten waarbij de drank rijkelijk vloeit, we veel dansen, eten en plezier maken. En zo vliegen de weken voorbij.

Elke donderdag is er markt in het dorp La Penita de Jaltemba. De waar is kleurrijk, groenten en fruit zijn supervers en de garnalen zijn 's nachts gevangen.

     

Elke dinsdagavond komt een Mexicaanse op de camping taco's verkopen en de eigenaresse van de camping serveert er gratis Margarita cocktails bij. Elke zondagavond is het hamburgeravond met muziek. Daarnaast hebben we nog veel meer evenementen en sociale contacten waarbij de drank rijkelijk vloeit, we veel dansen, eten en plezier maken. En zo vliegen de weken voorbij en voor we het weten is het alweer Kerst.

      
elke zondag hamburgers bij het zwembad         tacolady                                                                     hapjes bij een borrel

    

Rond Kerst zijn er veel Mexicaanse families op de camping. Op Kerstavond is het tijd voor een echte Mexicaanse traditie; het kapot slaan van de piñata’s. Dit zijn figuren van papier-maché in de vorm van kerststerren, sneeuwpoppen of zelfs Disney figuren gevuld met snoep. De piñata hangt aan een touw dat bewogen kan worden en de Mexicaanse kinderen staan in een rij te wachten Tijdens het zingen van het piñatalied (± 30 seconden) krijgen de kinderen de kans om de piñata met een houten stok kapot te slaan. Dit lukt meestal pas nadat zo’n tien kinderen het geprobeerd hebben. En als het snoep eruit valt, dan springen alle kinderen op een hoop (vergelijkbaar met het strooigoed van Zwarte Piet) en proberen zo veel mogelijk snoep te verzamelen.

   

Eerste Kerstdag hebben we een groots Kerstdiner. Met 170 gasten zou je niet verwachten dat het eten warm opgediend kan worden, maar met vereende krachten wordt het Kerstdiner bereid (Claudia heeft bijvoorbeeld twee bloemkolen klaargemaakt en zo heeft elke kampeerder wel iets te koken gekregen). We hebben gebraden kalkoen, gerookte ham, broccolisalade, aardappelpuree en heel veel verschillende gekookte groenten, alles op temperatuur gehouden in warmhoudpotten. En er is zelfs voor dessert gezorgd.

   

Een van de leukste dingen in Mexico is het gebruik van kleuren in de huizen. Mexicanen schuwen geen enkele kleurcombinatie en leven zich helemaal uit. Maar niet alleen hun huizen zijn kleurrijk, zelfs de begraafplaats ziet er vrolijk uit.

     

     

                     

Het strand bij onze camping is haast een privéstrand, want er zijn geen dorpen aan de baai en vrijwel geen huizen. Het strand van het dorp verderop is daarentegen altijd bedrijvig met kraampjes die vis en garnalen verkopen, vers fruit of plastic opblaasartikelen.  Hier komen de Mexicanen flaneren langs de branding, liggen de vissersboten die verse vis verkopen, bedelen grijze pelikanen voor een maal en zijn er vele restaurantjes op het strand.

De mensen van de camping zijn erg begaan met de plaatselijke bevolking. Op een leuke manier wordt er regelmatig geld opgehaald voor operaties voor kinderen of andere hulpbehoevenden. Tijdens onze dagelijkse ochtendwandeling worden we altijd opgewacht door vier kinderen van een arme familie die al jaren eten en kleding toegestopt krijgen door de wandelaars. De kleding en schoenen moeten tweedehands zijn, anders verkoopt hun vader het op de markt! Ze wonen in een piepklein onafgewerkt bakstenen huisje met een golfplaten dak en een lemen vloer. Ze zien er vaak ongewassen en smoezelig uit, maar willen ons graag omhelzen. Op een dag staan de kinderen niet op hun gebruikelijke plaats en proberen ons uit te leggen dat ze verhuisd zijn. De volgende dag heeft de groep kerstcadeautjes meegenomen en we lopen met de kinderen mee naar hun nieuwe onderkomen. We grappen dat ze nu waarschijnlijk in een huis met zwembad wonen. Maar als we op de plek aankomen, valt iedereen stil: ze wonen onder een zeil met alleen een bed! Tranen schieten ons in de ogen. Ze zijn uit hun huis gezet en leven nu op straat. Als we later een keurig briefje krijgen geschreven in kinderhandschrift dat ze graag dekens willen, want het is zo koud ’s nachts, weten we niet hoe snel we voor (helaas weer tweedehands) dekens moeten zorgen.

Een andere reden dat we maar weinig van ons laten horen, is omdat ons leven op 8 januari op z’n kop gezet wordt. We trekken veel op met Bob en Charlotte, een stel uit Canada die we vorig jaar hier ontmoet hebben en die we in de zomer twee keer hebben opgezocht. We kunnen het goed met hen vinden. Maar dan wordt Bob (59) getroffen door een hersenbloeding!!!  Nadat we vier hectische dagen in het ziekenhuis in Mexico doorgebracht hebben (waar we Bob niet eens mogen bezoeken, want we zijn geen familie!) besluit z’n verzekeraar dat hij terug naar Canada gevlogen moet worden om geopereerd te worden. Charlotte gaat natuurlijk met hem mee en spontaan stellen wij voor om voor hun honden te zorgen. En dat is wel een grote omslag voor mensen die nog nooit een hond gehad hebben! Ineens moeten we ze uitlaten, poep ruimen, wassen en verzorgen. We kunnen niet meer spontaan in de auto stappen en ergens heen gaan, dan moeten we eerst hondenuitlaters regelen. Natuurlijk is iedereen behulpzaam, maar het blijft toch een hele verantwoording. In plaats van met de wandelgroep weg te gaan, loop ik de honden een uur over het strand. Maar drie keer in de week wil ik naar Stretch & Strength en is het PJ’s beurt om te de honden te lopen. Dat is voor hem geen pretje want hij was gewend dat ik elke morgen meer dan een uur weg ben met de wandelgroep zodat hij rustig de krant kan lezen en wakker kan worden. Maar hij haalt zijn managers kwaliteiten naar boven (of vooral zijn charmes) en ziet kans om in vijf weken de honden maar drie keer uit te hoeven laten. Eigenlijk zijn het vooral z’n charmes, want het zijn altijd dames die hij weet te strikken.

     

Vanaf onze campingplek zien we regelmatig bultrugwalvissen in de oceaan, die hun kunsten vertonen voor de vrouwtjes en enorme sprongen maken. Natuurlijk ver weg en wat zouden we dit graag eens van dichtbij zien, maar daar heb je een boot voor nodig en die drijft op water; niet PJ’s grootste hobby. Een aantal campinggasten hebben een vissersboot en een van hen stelt voor om een walvistocht te gaan maken. PJ is niet erg enthousiast, maar Mike de visser haalt hem toch over. “Het water is spiegelglad, dus er kan niets gebeuren”. En zo gaan we dan op een morgen op weg. We zien wel walvissen, maar ze maken geen sprongen. We hebben toch de smaak te pakken en proberen het een week later weer. Nu hebben we veel succes. Overal zien we walvissen en ze zijn erg actief. Maar probeer maar eens te raden waar ze de volgende keer opspringen! PJ maakt prachtige actiefoto’s (die van mij waren meestal onscherp). Een van de walvissen komt naast de boot naar boven, gelukkig om naar adem te happen en niet om te springen! Maar we schrikken er toch wel even van (hoewel ik nog wel net op tijd ben om er een foto van te nemen).

   

     

Als we een tijdje geen walvissen zien, besluit Mike een lijntje uit te werpen. We varen wat heen en weer en dan zien we in de verte weer een grote plons. Dus gauw de lijn binnenhalen, maar Mike is verbaasd dat het moeite kost; er blijkt een vis aan te zitten! Mike geeft de hengel aan PJ en coacht hem met het binnenhalen van de groene Dorado. Mike waarschuwt PJ dat de vis waarschijnlijk wel zal gaan vechten als ze dichtbij de boot komt. Maar er gebeurt niets en twee minuten later heeft PJ de vis binnengehaald. En het is niet eens een kleintje! Niet alleen hebben we veel walvissen gezien, maar ook nog even een avondmaal gevangen! Terug op de camping heeft PJ de tijd van z’n leven als hij bij de vissers (die regelmatig na een dag vissen terugkomen met lege handen) opschept over zijn vangst. “Dus je gooit een lijntje uit, je wacht drie minuten, haalt de lijn in en twee minuten later heb je een Dorado die twintig (lees acht) mensen kan voeden, hoe moeilijk kan het zijn.... 

   

Verder zien we qua wildlife weinig op en rond de camping. De eerste twee maanden vliegen de kolibries af en aan, maar de laatste weken hebben we ze niet meer gezien. Verder hangen er een paar krokodillen rond in de mangroven, slechts 50 meter van onze camper vandaan. ’s Morgens als ik met de honden over het strand loop, zie ik hun sporen in het zand.

Nu we ook de camper van Bob en Char tot onze beschikking hebben, kunnen we ineens tv kijken. De Australian Open Tennis wordt uitgezonden en elke middag kijken we naar de herhaling van de wedstrijden. Als de kwart finale ineens twee uur eerder uitgezonden wordt dan vermeld staat, durven het er niet op te wagen om de herenfinale in de herhaling te kijken. Dus gaan we om 10 uur naar bed en zetten de wekker om 2 uur. Met koppen zwarte koffie kijken we ’s nachts naar de wedstrijd. Ik houd het vol tot half 5, maar PJ zit de hele finale uit en komt om half 7 ’s morgens de camper uit gewankeld. De dagelijkse wandelaars zijn zich net aan het verzamelen bij het kantoor en vragen verbaasd: “Hé, loop je vandaag met ons mee?”.
“Nou, dat dacht ik niet, ik moet nog naar bed, ik heb de hele nacht tennis gekeken.”
Dat we televisie niet echt missen blijkt wel, want verder kijken we nooit meer.

We zijn al een keer eerder naar de disco geweest, wat veel leuker dan verwacht was, veel gedanst, maar nu gaan we op een zaterdag met vrienden en hun kinderen (mid-twintigers). Dat klinkt erg jaren tachtig, op de gevel staat echt in glitterletters DISCO, maar de muziek die ze er draaien is net zo modern als elke Nederlandse club. We swingen er weer op los, totdat de diskjockey een bepaalde muziek aankondigt en de dansvloer ingenomen wordt door enthousiaste Mexicaanse stelletjes die op snelle ritmische muziek zeer sensueel gaan dansen. Een soort supermoderne ballroomdans. Het is prachtig om naar te kijken, maar voor ons gaat het iets te snel.

Voor Valentijn wordt een op de camping de jaarlijkse Pig Roast georganiseerd. Eerst wordt er een grote kuil gegraven, waar een houtvuur in gestookt wordt. Daarna worden hier keien overheen gelegd die langzaam zeer heet worden. Twee geslachte varkens worden met folie, jute zakken, kippengaas en palmbladen omwikkelt en op de hete stenen gelegd en daarna luchtdicht afgedekt met aarde. Dit laten ze 12 uur sudderen en dan is het vlees klaar. Het thema van deze Pig Roast is Country & Western en vele campinggasten leven zich hierin uit. We zien cowboys en indianen, saloondanseressen en hun hoerenmadam en zelfs Dolly Parton is aanwezig (hoewel deze niet kan zingen). Met een Mexicaanse band is het feest compleet.

En dan komt ineens het langverwachte bericht: Bob en Char komen terug naar Mexico! Afgelopen woensdag hebben we hen opgehaald van het vliegveld in Puerto Vallarta en wat zag Bob er goed uit slechts 5 weken na zijn hersenoperatie! Natuurlijk hadden we het die week reuzendruk met het wassen, knippen, scheren van de honden, schoonmaken en luchten van hun camper en versiering maken voor de welcome home party etc.