Reisverslag USA, Canada en Alaska 2007 door Claudia en PJ Potgieser |
|
Terug naar overzichtspagina reisverslagen USA 16 mei - 8 juni 2007 We zijn weer op reis! Zes maanden waren we in Nederland om ons banksaldo te spekken en familie en vrienden te zien. Helaas had onze huurder besloten na vijf jaar het huurcontract niet meer te verlengen. Daardoor konden we per 1 december weer in ons eigen huis wonen en dat was hard nodig, want er was veel achterstallig onderhoud. Maar ook nu het huis alweer een half jaar op de markt staat, is het nog steeds niet verhuurd en dat is wel een financiële tegenvaller voor ons. We vertrekken toch en als we Yellowstone onze e-mal checken horen we dat er vanaf 25 juni ons huis voor een half jaar verhuurd is aan een bedrijf dat verpakkingsmaterialen fabriceert. In ons huis zullen twee projectleiders wonen, een Duitser en een Engelsman. Dat geeft ons weer een beetje speelruimte. Woensdag 16 mei vertrekken we naar Schiphol om via Philadelphia en Phoenix naar Salt Lake City te vliegen. De achturige vlucht vanuit Amsterdam verloopt voorspoedig. De douane in de USA maakt het ons dit keer niet moeilijk en we krijgen een visum voor zes maanden. Maar Moeder Natuur zit ons wel dwars en het vliegtuig krijgt in Philadelphia geen toestemming te vertrekken naar Phoenix. Helaas staan we dan al op de startbaan en mogen we tweeëneenhalf uur niet rondlopen, van de toilet gebruik maken, krijgen we niets te drinken, kunnen we geen film kijken of naar muziek luisteren. Vanwege dit soort vertragingen heb ik altijd een liter water bij me, maar door de nieuwe strenge regels mag er niets vloeibaars in de handbagage worden meegenomen. Het is echt een kwelling en we zijn gebroken als we pas acht uur later in Phoenix landen. Ondertussen hebben we ook de aansluiting met Salt Lake City gemist en dit is tevens de laatste vlucht voor die avond. We worden gratis ondergebracht in het Sheraton Hotel en de volgende morgen om 5 uur gewekt om alsnog naar Salt Lake te vliegen. Na een douche schieten we weer in de kleren die al 24 uur gedragen hebben en sommige delen zelfs ’s nachts en we worden weer in een busje naar het vliegveld gebracht. Mijn nicht Diana en haar partner Randy komen ons in Salt Lake City ophalen. Het is warm in Utah, 28 graden en de zon brand genadeloos. In hun achtertuin heeft onze camper overwinterd. Natuurlijk hebben we allerlei voorzorgsmaatregelen genomen, zoals antivries in de watertank, de boiler geleegd en zout water in de afvaltanks, maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat de watertoevoer naar de toilet gesprongen is. Niet zo verwonderlijk met zulke wisselende temperaturen. PJ heeft een thermometer die de laagste en hoogste temperatuur van de afgelopen maanden geregistreerd heeft; min 17 en plus 30 graden Celsius! Het ruikt muf in de camper en we gaan snel alles luchten. Maar na een half jaar is het wel een vertrouwd gevoel weer in ons campertje terug te zijn. We nemen contact op met onze
autoverzekeringsmaatschappij, waar we al vijf jaar klant bij zijn. Zoals
elk jaar faxen we de nodige documenten naar hen, maar dit keer moet het
allemaal anders. Alle informatie moet telefonisch doorgegeven worden! En
we kunnen ook niet meer met een creditcard betalen! Niet erg
klantvriendelijk van een verzekering die speciaal is voor buitenlanders
die met een Amerikaanse auto rondreizen. De agente houdt mij een half
uur aan de lijn (mazzel dat we bij mijn nicht bellen) en ik moet lange
nummers doorgeven, namen en adressen spellen en allerlei lastige vragen
beantwoorden. Belachelijk! Neef Randy is een echte sjacheraar en belt rond met
zijn connecties. Even later heeft hij een agent gevonden die ons wel
onmiddellijk kan verzekeren (niet helemaal legaal) en een paar uur later
is alles geregeld. We trekken een lange neus naar onze oude
verzekeringsagent. Nu moet alleen nog de pick-up truck gekeurd worden,
maar dat kan pas na het weekend. De volgende dag is ook spannend als een huis in de
buurt in de fik vliegt en tot de grond toe afbrand! De oorzaak is
waarschijnlijk een weggegooide brandende sigaret in het droge bermgras.
Huizen in Amerika worden meestal niet gebouwd van steen, maar van dikke
spaanplaten, bedekt met plastic en daar overheen kunststof lamellen.
Langer dan een jaar of 30 blijft deze snelle bouw niet staan en het
brandt ook als een fakkel. Om in Yellowstone te komen, rijden we eerst door het Grand Teton Nationaal Park dat aan de zuidkant grenst aan dit park. Hier fotograferen we in de herfst elanden, maar in dit seizoen hebben we er weinig te zoeken. Maar dan stuiten we ineens op een jam, een grote opstopping van auto’s. Er blijkt in het veld een grizzlybeer met wel drie anderhalf jaar oude jongen rond te scharrelen. En blijkbaar lopen ze al dagen vlak langs de weg, zijn niet mensenschuw en goed te fotograferen. We botsen meteen op twee oude bekenden: vriendin Lyn, die wildlife schildert en fotografeert en catlady Diana, die dit keer haar zes katten heeft thuisgelaten en alleen twee honden in haar busje heeft meegenomen. We kletsen en fotograferen en hebben het weer reuze naar ons zin. De grizzlybeer gaat zelfs midden in het veld op haar rug liggen en zoogt haar grote jongen in het zicht van alle toeristen. Maar ondertussen voelen we ons wel schuldig, want nog geen uur geleden hebben een e-mail gestuurd naar Marco en Mireille, een stel uit Nederland die met een huurcamper voor een dag of tien in Yellowstone zijn. We hebben met hen afgesproken in de zuidkant van het park bij ‘Fishing Bridge’. Nadat de beer is verdwenen, besluiten we alsnog naar die plek te rijden, maar we komen in een sneeuwstorm terecht en er is geen kip op de weg. We rijden over de pas aan de oostkant het park uit, om daar te overnachten, want de camping is nog gesloten. De temperatuur is ondertussen gezakt naar min 2 en dat is wel een overgang van plus 30 graden Celsius. De weg is besneeuwd en we schieten mooie plaatsjes van de bomen en de weg. ’s Nachts horen we een roedel wolven huilen, wat een fantastisch geluid! Ook de volgende dag zien we de Hollanders niet en
rijden weer terug naar het Grand Teton park (1 ½ uur rijden). Daar
blijkt de berenfamilie al de hele morgen niet gezien te zijn en samen
met Lyn rijden we uren rond om hen weer te vinden. Tevergeefs. ’s Morgens checken we onze e-mail bij een hotel in het park. Draadloos natuurlijk, op het parkeerterrein. Terwijl we dit doen, komt er een e-mail binnen uit Chili, van onze vrienden Gerard en Monique die naar dit land geëmigreerd zijn. Zij hebben zojuist in de Telegraaf op het internet gelezen dat er een man aangevallen is door een grizzlybeer in Yellowstone. Ze schrijven: Een gewaarschuwd mens telt voor twee!Veel plezier in ieder geval en pas goed op!! en sturen de link mee van het krantenbericht. We lezen het volgende: Grizzlybeer grijpt fotograferende toerist Een grizzlybeer heeft in het Yellowstone park een fotograferende toerist te grazen genomen. De vijftiger werd zwaar gewond aan het gezicht. Hij moest kilometers strompelen voordat hij andere toeristen tegenkwamen die hem in veiligheid konden brengen. Het slachtoffer vertelde de werknemers van het Amerikaanse park dat hij een beer met jong aan het fotograferen was. We vertellen dit onmiddellijk aan Lyn en zij is verbaasd dat wij zo up-to-date zijn. Het is gisteren gebeurd en zij heeft het net over de mobiele telefoon van een vriendin gehoord, die in het noorden van het park is. Het blijkt Jim Cole te zijn, een fotograaf met nogal een slechte naam. Hij was de beer al dagen aan het stalken. Dit is bovendien al de tweede keer dat hij is aangevallen door een grizzly! En een paar jaar geleden kwamen wij in aanvaring met een paar parkwachters, die onze auto wilden doorzoeken omdat wij nota bene alleen maar geparkeerd stonden naast deze fotograaf! Hij geeft de fotografen een slechte reputatie. Als we na nog een dag zoeken de berenfamilie nog steeds niet gevonden hebben, besluiten we dan nu echt naar Yellowstone Nationaal Park te gaan. In de omgeving van ‘Fishing Bridge’ hebben we altijd beren gevonden en ook dit keer is het raak. Het is een beertje dat we al sinds 2004 volgen. In juni 2004 schreef ik dit over deze familie:
De eerste morgen zien we
meteen een moeder grizzlybeer met twee jongen, die onvermoeibaar met
elkaar spelen. Ze bijten in elkaars oren, klauteren over elkaar heen,
klimmen in bomen en rennen rondjes. Soms minder dan 30 meter van ons
vandaan. De beer die we nu zien is helaas het zusje, dus met
al die ‘juwelen’. Maar het is natuurlijk fantastisch het leven van een
beer al vier jaar zo te kunnen volgen. We raken in gesprek met een
parkwachter die we van andere jaren kennen. We horen van hem dat haar
broertje ook problemen geeft en al beschoten is met rubberen kogels. We
hopen hem weer te zien, voordat ook hij opgepakt wordt en behangen met
‘toeters en bellen’. Gelukkig gebeurd dit later ook. De parkwachter
vraagt of we de fotograaf die aangevallen is, kennen. Ook de volgende dag kunnen we niets anders vinden
dan de beer met de juwelen en dat zijn we gauw zat. We rijden wat rond
en zien ineens Bob en SueAnn, onze vrienden van rond de 70 jaar die we
het koosnaampje ‘fossielen’ hebben gegeven. Vooral SueAnn is erg blij
ons te zien. Hun informatie over de man aangevallen door een grizzly
blijkt niet zo accuraat te zijn. Zij hadden gehoord dat het een vrouw
was en SueAnn was bang dat ik het was! Wat krijgen we nu? Sinds wanneer
heb ik de reputatie onverantwoordelijk te wandelen door
grizzlyberengebied? We wandelen zelfs bijna nooit. Onze foto’s worden
meestal genomen vanaf de weg, op loopafstand van de camper. Ik ben
gewoon beledigd. Elke dag ontmoeten we oude kennissen en dagelijks komen er nieuwe bij. Zo raken we in contact met Andrew en Steven uit Engeland, die in opdracht van de BBC en Discovery een film over Yellowstone maken. Zij zullen in wisselende samenstellingen een jaar in het park doorbrengen en wij zijn niet te beroerd hen alles te vertellen wat we weten en onze frequentie van de walkietalkie door te geven. We brengen niet alle tijd in het park door. Mijn familie uit Utah komt naar het plaatsje West-Yellowstone en we brengen een weekend met hen door. Het andere weekend gaan we naar de diploma-uitreiking van de dochter van mijn neef Gary. West-Yellowstone is maar een klein dorp, dus slechts 12 scholieren hebben dit jaar hun middelbare schooldiploma behaald. Sabrah is een van hen en zij zal hierna in het leger gaan. De ceremonie van de uitreiking van de diploma’s duurt weer twee lange uren, met veel speeches, muziek van de school big-band (ongelooflijk hoeveel kinderen er muzikaal zijn in zo’n klein dorp), uitreikingen van studiebeurzen door lokale bedrijven en natuurlijk de diploma’s. Een barbecue en een brunch de volgende dag, maakt het familiebezoek compleet. Weer in het park, stoppen we bij het leger van een coyote, heel dicht bij de weg. We hadden natuurlijk al gehoord van de negen puppies die het dier had gekregen, maar het hol lag voor ons een beetje uit de richting. We zijn ook niet de enigen; paparazzi staat klaar om de familie te fotograferen. Wij kennen er maar een paar. Tom Mangelsen staat er ook tussen en hij wordt door iedereen vereerd als een beroemdheid. Vrouwen hangen aan zijn lip en giechelen als schoolmeisjes. Mannen dringen om een plaatsje naast Tom, alsof hun foto’s dan net zo goed worden als die van hem. Ineens maakt Tom zich los van de groupies en loopt naar PJ om hem de hand te schudden. Bij iedereen valt de mond open. “Wie is die gozer die met een raar accent praat en die niemand kent, maar blijkbaar wel een goede bekende is van ‘onze Tom’?”. Het kost ons moeite om niet te lachen, we doen dit dus maar in ons vuistje. Ondertussen hebben we een uurtje gewacht en de puppies komen buiten spelen. Nog geen kwartier later komt moe, blijft even voor het leger staan, zodat ze alle negen weten dat ze terug is van de jacht en rent dan naar een rots. Gevolgd door 36 korte beentjes en negen opstaande staartjes voedt ze even later haar jongen in het zicht van de paparazzi. Daarna braakt ze voedsel voor hen op en de kleintjes die een stukje vlees te pakken hebben, rennen rondjes om de anderen te vlug af te zijn. We schieten honderden foto’s. Als iedereen gevoed is, loopt de coyote naar een hoge rots en begint te huilen. Haar maatje, die zich nog nooit heeft laten zien, antwoordt meteen. Na vijf langgerekte howls verdwijnt ze en de kleintjes spelen nog even in het laatste zonlicht. Wat een feest! Een ander bericht over een berenaanval bereikte ons
vorige week. De grizzlymoeder met haar drie anderhalf jaar oude jongen
in het Grand Teton Nationaal Park heeft een jogger aangevallen! En ze
kwam zo relaxed over! 9 juni – 26 juli 2007 “Het zou leuk
zijn als er een grizzlybeer op af komt, voordat de parkwachters het
ontdekken en weghalen”. Een parkwachter
rijdt al een tijdje achter ons als we hem op de scanner horen zeggen:
“Ik wil graag een rijdende controle doen, kentekenplaat Utah 035 WER”
Op een ochtend vinden we een grote kaneelkleurige zwarte beer. Door de lens zie ik iets raars aan zijn ogen en denk dat het staar is. Pas als we de foto’s downloaden op de laptop zien we het pas goed: we hebben een zwarte beer met lichtblauwe ogen gefotografeerd! Ik weet niet hoe uniek dit is, maar wij hebben het niet eerder gezien en zijn erg blij met de foto’s. In het zwarte berengebied zien we ook een oude bekende: Rosie met de rode robijnen; een zwarte beer met twee zeer bescheiden rode oormerken. Ook nu wordt ze weer achtervolgd door een kaneelkleurige zwarte beer. Het mannetje probeert indruk op Rosie te maken door wijdbeens en waggelend te lopen, waardoor hij groter lijkt. Ook gaat hij steeds met zijn rug tegen bomen staan en jeukt er op los. Rosie lijkt niet onder de indruk en graast gestaag door. We besluiten een
nachtje op de camping in het park te gaan staan. We rijden normaal
liever het park uit om gratis te slapen, maar met die hoge dieselprijzen
is dat bijna niet meer rendabel. We hebben een gloeiende hekel aan deze
camping en dat begint al bij het inchecken. We rijden een paar dagen het park uit, om constant op het internet te kunnen. Er zijn namelijk kijkers voor ons huis en we hebben regelmatig contact met onze makelaar. Bovendien hebben we van Bob gehoord dat een kennis van ons zijn camper wil verkopen. Wij denken al een tijdje na over een andere auto, maar een andere camper was nog niet bij ons opgekomen. De camper die te koop staat, is pas drie jaar oud en hij vraagt er verhoudingsgewijs niet veel voor. Dit heeft waarschijnlijk te maken met een ongeneeslijke ziekte, want ook hun huis en auto staan te koop en ze willen een grotere camper kopen om (nog een paar jaar) te gaan reizen. Triest natuurlijk, maar wel een buitenkansje voor ons. We laten via de e-mail weten dat we belangstelling hebben, maar nog wel even bedenktijd willen. We willen eerst weten wat we voor onze auto krijgen als we die inruilen voor een andere. Uiteindelijk wordt ons huis voor zes maanden verhuurd, contracten via de email goedgekeurd en wij kunnen het park weer in. Als we terug in
het park zijn zien we een bekend voertuig met Zwitserse kentekenplaten.
Het is een stel dat we in Argentinië ontmoet hebben! Zij zijn helemaal
rijdend door Midden Amerika en Mexico hier terecht gekomen. Het
bijpraten gaat een beetje moeizaam, omdat hun Engels niet zo goed is en
ons Duits erg slecht. Als ik tel hoeveel verschillende grizzlyberen we gezien hebben, zijn dat er 23 inclusief de jonkies. Niet slecht voor drie weken Yellowstone Nationaal Park. Ondertussen wordt het steeds drukker in het park, is het ineens warm voor de tijd van het jaar en wordt het vinden van wildlife ook voor ons steeds moeilijker. We besluiten terug naar Utah te rijden en ons helemaal te storten op het kopen van een andere auto. Onze Dodge is door slechte diesel in Zuid Amerika motorisch behoorlijk kapot gegaan en heeft daarna nooit meer helemaal goed gelopen. Met de hulp van neef Randy vinden een luxe tweedehands Ford pick-up truck en we kunnen bij dezelfde verkoper onze Dodge inruilen. We zijn al helemaal gewend aan het idee om ook de camper van de kennis erbij te kopen, maar vergeten de beste man in te lichten. We zijn dan ook zeer teleurgesteld als we een mailtje van hem krijgen, dat hij zijn camper verkocht heeft. Onze oude camper gaat weer terug in de laadbak, maar dat staat dan ineens als een vlag op een modderschuit. De pick-up is wit en onze camper vergeeld en is na 6 jaar intensief gebruik toch wel erg uitgewoond. We waren eigenlijk helemaal niet van plan om een andere camper te kopen, maar door dat buitenkansje (wat we daarna misgelopen hebben) zijn we ineens niet meer tevreden met onze oude camper. We struinen het
Internet af en vinden een leuke camper, helemaal in de staat Oregon.
Dat is dik duizend kilometer van Utah! Wat je van ver haalt is lekker,
dus we maken een afspraak en rijden naar Oregon. De route gaat dwars
door de Cascades, een vulkanisch gebergte met glasheldere
stroompjes, grote varens en hangend Spaans mos, wat een spookachtig
effect geeft. We komen van dik dertig graden, maar zodra we de bergen
over zijn, begint het te regenen. Op een druilerige vrijdagmorgen
stappen we vol verwachting de camper in en wat valt die tegen! Gelukkig
denken we er allebei zo over en zijn we snel uitgepraat. PJ is zo
teleurgesteld dat hij onmiddellijk terug naar Utah wil rijden, maar ik
stel voor hier in Oregon nog eens het Internet af te zoeken. Ik vind een
andere camper hier niet ver vandaan en we maken weer een afspraak met de
verkoper. Het is ondertussen 1 juli 2007 en dat betekent dat we tien jaar geleden in een oude Mercedesbus de straat zijn uitgereden. We zouden een jaar gaan reizen, maar dat is iets langer geworden! In dat decennium hebben we 31 landen bezocht, bijna 355.000 kilometer gereden, 45.000 liter diesel verstookt, vijf keer verscheept en is er drie keer ingebroken in de camper. Spijt hebben we nooit gehad van onze keuze om te gaan reizen. We rijden naar
Jackson Hole, Wyoming, waar mijn familie de Fourth of July
gaat vieren. Dit is de datum dat de USA onafhankelijk werd. Mijn nicht
Julia en haar man wonen in het personeelsverblijf van het huis van een
multimiljonair. Zij zijn het hele jaar door zijn huisbewaarders en de
eigenaar komt maar een paar keer per jaar langs. Het huis staat midden
in het Grand Teton Nationaal Park. Terwijl we naar hun huis rijden, zien
we een groot vliegtuig landen. Het blijkt de Airforce II te zijn, een
presidentieel vliegtuig. De vice President Dick Cheney heeft een
buitenverblijf in Jackson Hole en is zojuist geland. ’s Avonds is er het traditionele vuurwerk. Vanwege de maandenlange droogte en brandgevaar mag er geen vuurwerk afgestoken worden door particulieren. Aangezien 4 juli ongeveer net zo belangrijk is als ons Oud en Nieuw, kun je de teleurstelling van de kinderen voorstellen. Maar de gemeente pakt groots uit. Een skihelling is al wekenlang natgehouden en daar wordt ’s avonds het vuurwerk afgestoken. Toch kunnen ze niet voorkomen dat er een stukje bos de fik in vliegt, onder luid gejuich van de toeschouwers. De brandweer is snel te plaatste om dit te blussen. En dan wordt het tijd om weer naar Oregon te rijden met alleen de pick-up. De oude camper laten we achter op het terrein van mijn oom Bill in West-Yellowstone. Hij woont op een steenworp afstand van het Yellowstone Nationaal Park, maar daar zullen we de komende weken weinig van zien. Het is vanuit West net zo ver, dus weer 1000 kilometer rijden, die we in een lange dag rijden volbrengen. De vorige eigenaar van de pick-up heeft een abonnement genomen op satellietradio en dat werkt nog steeds. Zo kunnen we de hele lange rit naar hetzelfde radiostation luisteren, zonder irritante reclameblokken. Zelfs de filelezer maakt op de Amerikaanse radio reclame, ik kan er nog steeds niet aan wennen om na de serieuze fileopsommingen de lezer te horen zeggen: “Vergeet niet je boodschappen te halen bij Albertson’s, de sinaasappels zijn vandaag in de aanbieding”. Als we onderweg het plaatsje Burns naderen, hangt er een oranje mist rond de stad. De heuvels rondom Burns staan in de brand! Maar eigenlijk vragen ze er wel een beetje om; wie noemt zijn plaats nu Burns? Als we stad voorbij zijn, zien we de prairie fikken; brandend gortdroog gras, tijmstruiken en een enkele naaldboom veroorzaken een rookwolk die we tientallen kilometers verder nog steeds kunnen zien. ’s Avonds overnachten we in een motel en de volgende dag halen we de camper op. We zijn er nog net zo blij mee als een week geleden. De nieuwe camper glijdt in de laadbak en we kunnen weer op weg. Ik heb er gelukkig aan gedacht om schoonmaakmiddelen mee te nemen, want de vorige eigenaren hebben blijkbaar gedacht: verkocht is verkocht en alleen hun persoonlijke spullen eruit gehaald. Na een grote schoonmaak gaan onze schone lakens om hun matras en we kunnen we weer naar het Oosten. De middag is snel voorbij, dus we slapen de eerste nacht ergens langs de kant van de weg. Zittend op de barokke bank filosoferen we over hoe we de camper gaan veranderen, zodat hij straks helemaal naar ons zin is. De volgende
morgen gaan we vroeg op weg, want we hebben nog heel wat kilometers voor
de boeg. We zijn al anderhalf uur onderweg en kunnen de rookwolken van
Burns, wat nog 150 kilometer van ons vandaan ligt, al zien. Nooit
geweten dat het menselijk oog zo ver kon kijken. Dan staat er een dame
met een stopbord op de weg. Doordat we onderweg alvast nieuwe spullen inkopen, zijn we pas vier dagen later terug in West. We zetten de twee campers naast elkaar en kunnen beginnen aan de grote metamorfose. Allereerst strippen we camper van alle overbodige frutsels. De muren worden wit geschilderd. PJ legt een donker kersenkleurige laminaatvloer in de nieuwe camper. Ik naai gordijnen, kussens en stoffeer de bank, die tevens in een handomdraai in een klein tweepersoonsbed veranderd kan worden. Niet dat we eraan moeten denken om logees in ons kleine huisje te hebben, maar de bank zit door het springveren matras wel veel beter. De zonnepanelen worden omgezet, de accu’s uit onze oude camper blijken beter te zijn dan de nieuwe, dus ook die gaan eruit. PJ verwisselt een van de dakluiken door ons oude duikluik met ventilator. Het raampje in de deur is van matglas, wat mij helemaal niet bevalt, dus wisselt PJ de ramen om. Niet alles past natuurlijk precies, dus er wordt een hoop getierd. We peuteren zelfs de roze sierstrips van de buitenkant van de camper af. We zijn erg tevreden over het resultaat. Wel is het elke dag tussen de 30 en 34 graden, dus we zweten ons rot. En dat terwijl we op 2000 meter zitten! Ondertussen proberen we van de oude camper af te komen. We plegen zo’n twintig telefoontjes naar autowrakbedrijven, recycling, aluminiumverzamelaars, maar niemand wil onze camper (zelfs niet gratis) hebben! Neef Randy heeft weer de oplossing. Zijn broer Ridgy, het enfant terrible van de familie, heeft een stuk land waarop hij onder andere vreugdevuren van tien kubieke meter maakt, auto’s laat ontploffen en met een zelfgemaakt kanon op allerlei doelwitten schiet. Hij wil onze camper wel hebben. Hij is van plan hem met een heftruck vijf meter hoog in een enorme boom te zetten als een zogenaamd boomhuis voor zijn kinderen! Op dit moment staat daar een camperbusje en die wil hij wel vervangen. Ja, we hebben het hier over een volwassen man met een gezin. Op 26 juli staan we op vijf uur ’s morgens op. Kus, kus, “gefeliciteerd schat” en rijden we de 450 kilometer naar het zuiden. Voor de laatste keer zetten we de oude camper op de wankele pootjes en laten we hem achter. Hij is nu zo gestript dat we er geen moeite mee hebben. Hopelijk eindigt ons trouwe vervoermiddel in de boom en niet als kanondoelwit. Wel jammer van de berensticker waar we zo’n succes mee gehad hebben, maar er zullen wel nieuwe volgen. Terug naar West-Yellowstone. Rond zes uur ’s avonds zijn we in Idaho Falls. In de lege achterbak van de pick-up eten we een pizza en leest PJ z’n verjaardagsmails. Deze verjaardag zullen we niet snel vergeten. 27 juli – 29 augustus 2007 Allereerst zal
ik een beeld proberen te scheppen van Hyder / Fish Creek,
de plek waar we al vijf zomers hebben doorgebracht. Hyder ligt in het
meest zuidelijke puntje van Alaska en is alleen te bereiken via het
plaatsje Stewart in de provincie British Columbia in Canada. Na het dorp
loopt de weg dood op een prachtige gletsjer en een paar goud- en
kopermijnen, die weer in Canada liggen! In de jaren twintig was het
delven nog in volle gang en de houten gebouwen langs de onverharde
hoofdstraat van Hyder dateren nog uit die tijd. In 1945 was het
inwoneraantal gedaald tot zeventien inwoners en werd het officieel een
spookdorp. Nu wonen er ongeveer 100 mensen. Al zolang Hyder
bestaat, is er zes kilometer verderop een kreek waar Ketazalmen kuit
schieten en die - zeer origineel - Fish Creek wordt genoemd. Dit trok
zwarte beren, later grizzlyberen, fotografen en een handjevol toeristen
aan. De plek krijgt steeds meer bekendheid en steeds meer toeristen
slaan linksaf op de Cassiar Highway, om de 60 kilometer lange
doodlopende weg te rijden om de beren te zien. De inwoners van Hyder
zitten hier natuurlijk helemaal niet op te wachten, zij zochten
tenslotte de eenzaamheid van een spookstadje. Vrijwel niemand maakt
gebruik van het steeds groeiende toeristenaantal en Stewart loopt weg
met de inkomsten uit Fish Creek. Vanuit Canada worden er
helikoptervluchten over de gletsjer georganiseerd, kun je busritten naar
Fish Creek boeken, campings, hotels en restaurants worden geopend en
toeristenwinkeltjes waar ansichtkaarten, petjes en truien verkocht
worden, schieten uit de grond. Ondertussen loopt het qua toeristen de spuigaten uit op Fish Creek en 16 uur per dag van 6 uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds houden een aantal parkwachters de mensen en de beren in de gaten. De parkwachters zijn inwoners van Hyder en zo zijn in ieder geval 8 mensen verzekerd van een zomerinkomen. In 2001 laat de Amerikaanse overheid een 150 meter lange houten platvorm bouwen, zodat de toeristen veilig naar de beren kunnen kijken. Dit project heeft 1,2 miljoen dollar gekost en we verwachten al snel dat deze plek niet meer gratis zal zijn, maar pas in 2007 moeten we entreegeld gaan betalen. Ook hier stuit de overheid weer op de onwil van de inwoners van Hyder. Niemand in het dorp wil de entreekaartjes en abonnementen verkopen en uiteindelijk moeten de parkwachters dit zelf beheren. In plaats van naar beren te kijken, zitten ze nu de hele dag achter een in elkaar geflanste tafel, kaartjes te verkopen. De entree bedraagt U$5,- per persoon per dag. Dit is een schijntje vergeleken met alle andere populaire beren kijkplekken op Katmai eiland (Brooks Falls, McNeill River) waar je al gauw 500 dollar per dag betaald, omdat je ingevlogen moet worden. Maar wel moet gezegd worden dat men op Katmai veel meer beren tegelijk ziet, soms zijn er wel 30 beren op dezelfde plek aan het vissen. In Fish Creek zijn twee beren op hetzelfde tijdstip een hoogtepunt en drie beren een uitzondering. Maar dat platvorm is een zeer goede beslissing geweest. In 2000 bezochten op een drukke avond zo’n 50 toeristen de kreek, nu is dat gestegen naar 500!! In 2004 wordt Hyder eindelijk wakker. De plaats ligt aan een fjord en voor de aanlegsteiger is het water diep genoeg voor kleine cruiseschepen. Ze contracteren een cruisemaatschappij en in het hoogseizoen meert er elke vrijdag een cruiseschip aan. De toeristen worden in een groen geschilderde oude schoolbus naar het platform gebracht voor een uurtje wildlife viewing en daarna doorgereden naar de gletsjer. Binnen drie uur zijn ze weer terug op de boot, meestal zonder een beer gezien te hebben, maar ze zijn wel in ‘Alaska’ geweest. Maar dat is vrijwel het enige wat de bewoners van Hyder aan Fish Creek verdienen. Wij ontdekten deze plek in 2000 en konden dus nog meemaken dat de beren vlak langs ons heenliepen. Al was het platvorm even slikken, het nut ervan zagen we al snel in. Voor ons was het de enige plek in Alaska, waar je vissende grizzlyberen kon zien, die gratis was en bereikbaar per auto. Fish Creek ligt in het Tongass Nationaal Forest, een gematigd kustregenwoud dat 800 kilometer lang is. Gemiddeld valt er vijf meter regen per jaar. Het regent hier dus erg vaak en in de winter valt er veel sneeuw. Afgelopen winter viel er dik tien meter sneeuw! Zo hebben jullie
een beetje een indruk van Hyder en begrijp je misschien dat de inwoners
van Hyder helemaal niet zo blij met de populariteit van Fish Creek zijn.
Maar we komen natuurlijk vooral om de beren te zien. Vorig jaar had een van de vrouwtjesberen drie jongen gekregen en is natuurlijk een feest om te zien dat ze alle vier de winter overleefd hebben. De jongen zijn nog erg speels en vechten graag met elkaar. Dit jaar zijn er opmerkelijk veel blonde beren. Deze kust-beren zijn vaak erg donker van kleur (bijna zwart) en worden ondanks hun enorme afmetingen door onwetende toeristen vaak verward met zwarte beren. Na tien dagen
Fish Creek trekken we verder naar het Noorden. We willen de Dempster
Highway gaan rijden, een 750 kilometer lange, onverharde doodlopende
weg naar Inuvik, een eskimodorp. Dit dorp is het meest noordelijke dorp
in Canada dat je per auto kunt bereiken. De reden dat we deze weg willen
rijden is niet dit dorp, maar een migrerende kudde kariboes (barren-ground
caribou) die we verwachten te zien. Kariboes zijn groter dan
rendieren en kunnen niet tam gemaakt worden, zoals hun Europese
soortgenoot. Vandaar dat de Kerstman natuurlijk rendieren voor zijn
arrenslee heeft. We krijgen nog
twee echtparen enthousiast om met ons mee te gaan. Natuurlijk zijn onze
fossiele vrienden Bob en SueAnn van de partij, maar ook Dave en Jenny
uit Colorado. Dit echtpaar hebben wij vorig jaar in Fish Creek leren
kennen. Ik dacht dat ze midden vijftig waren, maar ze blijken al midden
zestig te zijn. Jenny heeft haar van nature krullende haar geblondeerd,
draagt heup spijkerbroeken en hippe truitjes en is altijd volledig
opgemaakt (gelukkig, ben ik niet de enige!). Dave is ook modern gekleed
en heeft een ondeugende scheve glimlach. Wij hebben de
Dempster al eens eerder gereden in 2001, maar dat was in de zomer. In de
herfst is deze route erg kleurrijk, de loofbomen kleuren van okergeel
naar rood, de toendra van rood naar aubergine en de naaldbomen steken
met hun groene kleur mooi af. Allereerst komen we langs de Tombstone
Mountains, een grillige rotsformatie. Dan volgen we de rivier, die
oranje gekleurd is van de mineralen. We kruipen langzaam over de steeds
kalere heuvels (Windy Pass) met zijn mini naaldbomen en komen in
de toendra. Bij een uitzichtpunt verzucht Bob: “De uitgestrektheid van
het land is overweldigend”. En daarmee heeft hij het goed omschreven. Na
370 km is het eerste benzinestation en kunnen we gratis douchen en duur
tanken. De dieselpomp is een slang uit de grond en de prijs wordt
nergens vermeld. We vullen ook de watertank, met wat later geel water
blijkt te zijn. Na vier dagen
wachten op de kudde die maar niet dichterbij lijkt te komen, besluiten
we de Dempster te verlaten. We hadden er iets meer van verwacht en
denken dat we iets te vroeg in het migratieseizoen zijn. Misschien
moeten we op de terugweg nog eens omrijden naar de Dempster. Van
kennissen hebben we gehoord over een mooi plekje, een stukje van de weg
verwijderd en met een prachtig ver uitzicht over de heuvels. Het is in
de buurt van de poolcirkel en als we het gevonden hebben, blijken er al
zes Duitsers hun tentjes opgezet te hebben.
Jammer, maar is plek genoeg voor iedereen.
Helaas denken de Duitsers daar anders over. Een jongen vraagt of we de
plek willen verlaten, zij willen hier graag alleen kamperen. 28 augustus - 20 september 2007 Vanaf de
poolcirkel op de Dempster Highway zijn we ’s avonds in het stadje
Dawson City. We hebben aan de rest van ons reisgezelschap
doorgegeven waar we gratis kunnen kamperen. Dit is op de Midnight
Dome, een 400 meter hoge heuvel boven het stadje waar we 360
graden om ons heen kunnen kijken. Vanuit hier hebben we een prachtig
uitzicht op de Klondike en de Yukon rivier. Gisteren heeft niemand
foto’s gemaakt van het Noorderlicht en daar hebben we natuurlijk
allemaal spijt van. Dus we oefenen met sluitertijden en zijn
helemaal klaar voor weer een avond van natuurspektakel. Met het
gratis veerbootje passeren we Yukon rivier en komen we op de
Top of the World Highway. Deze gedeeltelijk onverharde weg
dankt zijn naam het feit dat de weg over de toppen van de heuvels
gaat en we hebben een wijds uitzicht over de toendra. Vandaag is Bob
69 jaar geworden en ik heb vanuit Nederland een ‘kant-en-klaar’
pakket tompoezen meegenomen. Alleen even de puddingpoeder met melk
opkloppen en de Hollandse traktatie is klaar. De Amerikanen zijn
onder de indruk, zij weten natuurlijk niet hoe de HEMA tompoezen
smaken. In het gehucht Chicken lunchen we en pikken we wireless internet op. De Top of the World eindigt in Tok, ook zo’n dorp dat we van voor naar achteren kennen. In 2000 hebben daar 24 dagen vast gezeten, omdat de versnellingsbak kapot gegaan was! We reisden toen nog in een oude Mercedesbus. Dit schreef ik toentertijd hierover: Als we de volgende dag weer rijden, wil de bus ineens niet meer uit zijn vierde versnelling. In het eerstvolgende plaatsje aan de Alaska Highway stoppen we. Dat blijkt Tok (uitgesproken als Toohk) te zijn. PJ wil een garage naar de versnellingsbak laten kijken. Ondanks dat Tok slechts 800 inwoners telt, zijn er meerdere hotels, wat restaurants en veel souvenirwinkeltjes, allemaal aan de hoofdstraat. Bij het toeristencentrum vragen we waar we een garage kunnen vinden. Die blijkt een paar kilometer buiten het dorp te liggen. Troy, de monteur van het eenmansbedrijf haalt de versnellingsbak eruit, constateert dat dit specialistenwerk is en zegt dat de bak 'naar de stad' gestuurd moet worden. In Nederland zou ‘de stad’ hoogstens een 30 kilometer verderop zijn, hier praten we over Fairbanks, 300 kilometer verder! Dat is toch niet voor te stellen! Als je in Nederland 300 kilometer rijdt ben je het land al weer uit! Van Troy mogen we zolang het duurt bij zijn garage kamperen. De bus, nu zonder versnellingsbak, wordt door hem naar een hoek van het terrein gesleept. We zitten nu al een week vast in Tok en misschien komen er zelfs nog een week of twee bij. In eerste instantie dachten we dat we op de plaatselijke autosloop kampeerden, maar bijna elk oud barrel dat rondom ons staat, komt in die eerste week tot leven en rijdt weg! Wel komen er steeds weer anderen voor in de plaats. De specialist in Fairbanks gaat op zoek naar nieuwe onderdelen en komt na twintig telefoontjes uit bij een bedrijf in de staat Oregon, 3000 kilometer verderop, dat de onderdelen overigens in Duitsland moet bestellen. Door het tijdsverschil gaan ook daar weer een paar dagen overheen.
Elke dag gaan we e-mailen in een souvenirwinkel,
twintig minuten lopen vanaf de garage. Voor het gebruik van de
computer betalen we in eerste instantie
€7,- per uur. Na een paar
dagen kan ik, als nieuwe vaste klant, afdingen tot
€2,30
per uur. We e-mailen dagelijks, want het is het uitje van de dag! We volgen de geasfalteerde Alaska Highway richting Fairbanks. Ondertussen hebben we de twijfelachtige reputatie gekregen dat wij altijd mooie slaapplekjes weten te vinden en de twee echtparen kijken ons verwachtingsvol aan. Op goed geluk rijden we een bospaadje in en vinden een grote open plek, waar we gemakkelijk met de drie campers kunnen staan. Terwijl PJ
de anderen via de walkie-talkie oproept dat ze kunnen komen, zie ik
een vuurplaats. Iemand heeft op een kei TJC geschreven. Ik pak een
stukje houtskool, maak van de T een P en wacht af. SueAnn ziet het
als eerste. “Hebben jullie hier al eens eerder gekampeerd?”. Even noordelijk van de stad Fairbanks ligt de Chena Hot Springs Road waar we op zoek gaan naar elanden. Het is ondertussen 1 september en het jachtseizoen op deze dieren is begonnen. We moeten dus ook deze weg delen met de jagers. De Amerikanen zijn gelukkig niet zo agressief als de Eskimo’s, maar we zien geen enkele mannetjes eland. Wel veel bevers en elandkoeien met hun jongen. Hoe zouden deze vrouwtjes weten dat ze een vrijbrief voor de jagers hebben? Ook langs deze weg vinden we heerlijke gratis kampeerstekkies en we beginnen nu ook zelf te geloven dat we er een neus voor hebben. Ondanks dat we prachtige foto’s maken van de elanden, zijn we niet hiervoor helemaal naar Alaska gereden. We zijn op zoek naar de mannetjes die hier de grootste geweien hebben. Als we die elanden willen fotograferen zullen we echt naar Denali Nationaal Park moeten gaan, waar ze niet gejaagd mogen worden. We balen daar wel een beetje van, want zo komen we nooit van de gebaande wegen af. Elke wildlife fotograaf fotografeert zijn elandstieren in Denali. Een paar uur
zuidelijk van Fairbanks ligt Denali National Park. Dit park
is zo beschermd dat je er alleen met een georganiseerde bustour in
kunt. Maar de eerste 25 kilometers zijn wel open voor toeristen met
eigen vervoer en 12 kilometer daarvan is de habitat van de elanden.
Tien dagen lang rijden we op en neer op dat korte stukje asfaltweg
en vinden mooie exemplaren met enorme geweien. Natuurlijk
komen we ook een paar bevriende fotografen tegen. Ze plagen mij als
ze zien hoe ingepakt ik erbij loop . “Claudia, wat ga je aandoen als
het echt koud is?”. Bob, SueAnn, Dave en Jenny besluiten drie dagen bustour te boeken. Wij doen dit niet, want we weten uit ervaring hoe frustrerend het is als je dieren ziet en de buschauffeur al na een paar minuten weer verder wil rijden. Ondertussen hebben we ons e-mail gecheckt en lezen we dat een echtpaar - dat op de Dempster is gebleven - veel migrerende kariboes heeft gezien, beren en zelfs een toendrawolf. Wij besluiten met z’n tweetjes terug te gaan naar de Dempster. De Top of the World Highway is nu volop in herfstkleuren en ik maak veel foto’s. Als we stoppen bij een restarea komt een nieuwsgierige rode vos wel heel dichtbij en snuffelt zelfs aan PJ’s schoenen. Bij een andere restarea zien we verse berensporen in de natte modder. Het heeft
een paar dagen geregend en als we bij het begin van de Dempster
aankomen is de onverharde weg veranderd in een glibberige modderweg
met volgelopen potholes (gaten). Het duurt niet lang voordat
de camper tot aan het dak onder een dikke laag opgespatte modder
zit. We doen het rustig aan op de spekgladde weg en doen er nu veel
langer over om bij Eagle Plains te komen. Ik spreek een paar
toeristen aan en vraag of ze wildlife hebben gezien.
Teleurgesteld rijden we de 500 kilometer weer terug. Bij Eagle
Plains informeer ik bij de pompbediende en de receptioniste van het
motel waar de kariboes gebleven zijn. We rijden
via de Campell Highway naar Watson Lake. Dit is weer een
onverharde weg van 600 kilometer. Ik begrijp niet waarom ze deze
onverharde wegen highways noemen. Ross River ligt halverwege
en daar moeten we tanken. De pomp bestaat uit een enorme witte tank
waar een slang uitkomt. Maar er komt geen diesel uit. Een klein
Indiaans vrouwtje met een sigaret in haar mondhoek vertelt ons dat
de pomp kapot is, maar binnen vijf minuutjes gemaakt zal zijn. De
figuren die hier rondlopen zien er verlopen uit. Een man vraagt PJ
om een biertje, want de kroeg gaat pas om vier uur open. Je zou toch
maar in de middle of nowhere wonen, 300 kilometer van een
supermarkt of ziekenhuis. Het vrouwtje begint een onsamenhangend
verhaal aan mij op te hangen. Een Bin Laden figuur merkt op dat ze
niet zou moeten roken bij een benzinestation en ze wil de sigaret
aan mij geven. Na vier weken zijn we terug in Hyder en worden verwelkomt door regen en af en toe een grizzlybeer die meer over het parkeerterrein loopt dan in de kreek. Ook de marter loopt nog steeds op het parkeerterrein en kruipt in de pick-up’s. We blijven vier dagen en spreken af met Bob, SueAnn, Dave en Jenny elkaar weer in Bella Coola te zien. 21 september - 5 oktober 2007
Vanuit Hyder rijden we over de Yellowhead Highway naar Bella
Coola. Dit is eindelijk weer een snelweg die z’n naam waardig is. De
Yellowhead wordt ook wel de Highway of Tears genoemd,
omdat in de afgelopen jaren negen vrouwen vermoord of vermist zijn
langs deze snelweg. Wij arriveren er als eerste in de Bella Coola vallei, Dave en Jenny volgen een halve dag later en Bob en SueAnn twee dagen later. Ook Harry en Marvin zijn dit jaar weer van de partij. Zij komen ‘uit de buurt’, ze wonen namelijk in Quesnel, 550km noord. Verder is er een Frans fotografen stelletje, Maz en Maria die al 8 jaar reizen. Ross is er dit jaar voor het eerst. Hij is een dierenarts uit Montana, die na onze enthousiaste verhalen ook maar eens een kijkje komt nemen. En dan heb ik alle mensen genoemd waarmee we het park moeten delen! Af en toe nog een verdwaalde toerist, maar dat is echt alles. Heerlijk toch? Het Tweedsmuir Provincial Park en de Bella Coola vallei zijn prachtig mooi. Enorme hoge oude naaldbomen, superheldere beekjes en watervallen, het turkooizen gletsjerwater van de Bella Coola rivier, bergen met eeuwige sneeuw en gletsjers, mysterieus hangend mos, vele soorten paddenstoelen, leuke houten huizen en natuurlijk de beren. Want daar draait het weer om. Al snel zien we een bekende grizzlybeer van vorig jaar, een vrouwtje met een prachtige blonde tweeling, die nu anderhalf jaar oud zijn. Het gedrag van de beertjes is nog precies hetzelfde: moeder negeert ons, één jong vist zelf en de andere vindt die fotografen helemaal niets en kijkt ons steeds met een pruillip aan. De beertjes zijn maar een klein stukje groter dan vorig jaar. Omdat het al zo ver in het seizoen is, hoeven we gelukkig niet meer zo vroeg op te staan. Meestal rijden we pas om kwart over zeven ons (natuurlijk gratis) kampeerstekkie af en zien we de dag wakker worden. Het weer is wisselvallig, bewolkt, zonnig, af en toe een regenbui en rond de tien graden. Als de zon schijnt hebben we erg last van stekende vliegjes en als ze niet schijnt worden we van het stilstaan koud tot op het bot. We lopen nog een bekende tegen het lijf, Joe, die we kennen van Hyder. Hij is hier voor een vistrip en belooft een mooie Chinook zalm voor ons te vangen. Een paar dagen later krijgen we twee prachtige filets van 30 centimeter lang en tien breed. We kunnen er met z’n 7-en van eten. SueAnn kruidt de filets en verpakt ze in aluminium folie, bakt verse broodjes, PJ en Dave bakken de filets op de barbecue, ik prop het gezelschap in onze camper en gezamenlijk eten we ervan. De volgende dag bakt SueAnn van het restant visburgers. We zien een grizzly met wel drie enorme jongen. Vorig jaar hebben we ook een beer met een drieling gezien, maar die waren toen al tweeëneenhalf jaar oud. Normaal slapen de jongen twee winters bij hun moeder in haar hol en worden dan in april/mei door haar verstoten en moeten ze het zelf rooien. Nadat we de berenfamilie gefotografeerd hebben, kan ik de foto’s eens nauwkeurig bekijken. De moeder van vorig jaar was duidelijk herkenbaar, want dat is de lelijkste beer die we ooit gezien hebben. Ze heeft een enorme neus met een bobbel en een hanglip. De beer die we dit jaar zien, heeft dat ook! Dat betekent dat haar jongen nu al voor het derde jaar bij haar zijn! Wonderlijk hoor. Ook deze berenfamilie negeert ons en we kunnen ze van heel dichtbij fotograferen terwijl ze hun gangetje gaan. Een paar dagen later zien we ze alle zeven tegelijk! Maar dat zijn natuurlijk niet de enige beren die we zien. We zien ook zwarte beren en enkele beren. Die lijken soms zo op elkaar dat ook wij niet weten of we ze al eerder gezien hebben. We zien ook een jonge elandstier die naar de verkeerde koeien aan het snuffelen is. Een half uur van het Tweedsmuir Park ligt de plaats Hagensborg. Hier pikken we wireless internet op bij een hotel. SueAnn kan de naam van de plaats maar niet onthouden en we liggen in een deuk als zij vraagt of we in “HagenDaz gaan e-mailen”. We vertellen haar dat het een naam uit Noorwegen is, maar ook dan blijft het niet hangen, want ze zegt: “Zullen we morgen naar Kopenhagen gaan?” Op een late namiddag zit ik aan een picknicktafel en PJ is even in de camper. De rest van ons gezelschap is ergens anders. Ik tuur links en rechts over de rivier of ik beren zie. Ik heb het gevoel bekeken te worden. Ik kijk langzaam naar links en op nog geen tien meter bij mij vandaan staat de engste zwarte beer die ik ooit gezien heb. Zijn tong hangt uit zijn bek en zijn ogen hebben een witte waas. Ik spring van de picknicktafel en roep: “Peejeeh” en verstop me achter de motorkap van de auto. PJ hoort mijn schreeuw, gooit de deur van de camper open en staat op nog geen twee meter oog in oog met die lelijke zwarte beer. De beer staart met zijn melkogen naar hem en PJ staart terug en maakt zich ondertussen zorgen waar ik ben. De beer verbreekt de staarsessie en loopt langs de camper naar de voorkant en ik spring in de cabine. Ik zie dat hij naar de rivier loopt en PJ maakt nog snel een foto (weinig licht). Wat een enge beer! Op 5 oktober zijn we al 12 dagen in de Bella Coola vallei. Er zit sneeuw in de lucht en we moeten ‘de Hill’ nog op. We besluiten dus maar te vertrekken. Het wordt tijd om terug naar Salt Lake City te gaan om naar Nederland te vliegen. Terug naar overzichtspagina reisverslagen USA
|