![]() |
Reisverslag USA, Canada & Alaska 2011 door Claudia en PJ Potgieser |
|||||||||||||||||||||||||||||
Terug naar overzichtspagina reisverslagen USA
Maart 2011, USA
Na een aantal dagen waarin we
vrijwel geen wildlife foto's maken, beginnen we toch wel wanhopig te
worden. Dit is wel erg taai. We vragen ons af of we de finesse ineens
missen. Normaal gesproken zijn we toch wel op de juiste plek op het
juiste tijdstip. Heeft het overwinteren in Mexico ons lui gemaakt? Tja,
hoe moeilijk kan het fotograferen zijn als de wurgslangen op de camping
in de bomen hebt hangen, de kolibries om je hoofd heen vliegen en de
walvissen te zien zijn vanaf je eigen camping patio... Vrijdagmorgen rijden we weer van west naar oost en komen uit in de Lamar Vallei. Om 10 uur 's morgens zien we ineens een vrouwtjeswolf, slechts 30 meter van de weg! Dit beloofd wat en ze is nog mooi ook. We parkeren de camper langs de weg en zien dat twee coyotes haar ook in de gaten krijgen. Ze vluchten er snel vandoor.
Recht voor ons neus
ziet de wolf ineens een eenzaam edelhert (normaal een kuddedier). De
wolf probeert haar aan het rennen te krijgen, maar het hert blijft
stokstijf staan. Ze weet waarschijnlijk dat ze geen partij is voor de
wolf als ze door de dikke sneeuw gaat ploeteren. De wolf blijft haar
benaderen, probeert haar zelfs op een speelse manier te overreden, door
in de sneeuw te rollen, maar het verstandige hert staat haar mannetje.
Soms staan ze met hun neuzen tegen elkaar! Het begint weer te sneeuwen
en de 600mm lens staat te schudden in de wind. Het is moeilijk voor PJ
om foto's te nemen, maar het is zeer bijzonder om de interactie tussen
de dieren te zien. Ik vraag mij af wat er door hun koppies gaat. Na 50(!) minuten geeft de wolf het op en loopt
verder parallel aan de weg. We rijden haar snel voorbij en parkeren bij
de eerstvolgende mogelijkheid. Op de heuvel hebben we al vier dagen lang
nog een eenzaam hert zien staan en zij is gedoemd om een wolvenmaal te
worden. We zien door de vooruit van de pick-up dat het wolvenstipje
steeds groter wordt en de wolf komt dichter en dichter bij het hert. Het
volgende moment ziet de wolf het hert, rent op haar af en grijpt haar
bij haar strot. Ze tuimelen samen de heuvel af en nog geen dertig
seconden later is het hert dood! Dit is nog eens een Afrikaanse manier
van jagen: snel, vrijwel pijnloos en het hert heeft waarschijnlijk niet
geweten wat haar overkwam. Ik nam hiervan foto's, maar had de camera met
600mm lens geleund op het open raam dus de foto's zijn niet scherp. Ik
had te druk met het uitroepen van: "Kijk nou, kijk nou, ze heeft het
hert te pakken!!!"
Het karkas begint over de sneeuw naar beneden te
glijden en we kunnen ze niet meer vanuit de auto zien. Dus pakken we de
fotospullen en het statief en lopen over de weg een stukje dichterbij.
De wolf is net aan haar brunch begonnen, maar het begint helaas weer te
sneeuwen (niet goed voor foto's). Opeens horen we klikkende hoeven op
het asfalt. Zes bizons galopperen over de weg naar ons toe. Shit, we
staan halverwege de weg, zonder bescherming van de camper. Hier stil
blijven staan is geen optie, de bizons komen steeds dichterbij. Van de
weg afstappen kan ook niet, want de sneeuw is een meter diep...
Het begint nu serieus te sneeuwen, met nul zicht,
en tijdens een van de stormen gaat de wolf er heimelijk vandoor en komt
niet meer terug. Er komen nog wel drie coyotes naar het karkas en
knauwen de botten helemaal schoon. Raven pikken de laatste restjes op. Omdat gisteren toch nog een redelijke dag is geworden (niet fotografisch gezien), geven we het park nog een kans. We rijden weer de 75 kilometer naar de Lamar vallei, maar er gebeurt niets. Het hertenkarkas is schoon en een roedel wolven ligt heel ver weg te slapen op de sneeuw. Op de terugweg zien we ineens een hele groep raven op de sneeuw zitten, op de plek waar het 'eerste' edelhert gisteren was. We zien het hert niet. Zou de wolf haar roedel opgetrommeld hebben en alsnog wraak genomen hebben op het standvastige hert? We zullen het nooit weten. We verlaten het park om een uur of 11 en rijden naar West-Yellowstone, om de nacht door te brengen bij Claudia's oom en tante. Ze zijn zelf voor een weekje naar Mexico, maar hebben de voordeur niet op slot gedaan! PJ moet wel eerst even de oprit sneeuwvrij maken, voordat hij de camper het terrein op kan rijden. We nemen allebei een lange hete douche. De volgende morgen zien we dat het weer gesneeuwd heeft en er valt nog meer. Het zal allang zomer zijn, voordat mijn familie het gras weer zal zien.
Na drie weken Nederland zijn we weer terug in de USA en nadat de pick-up een grote beurt heeft gekregen rijden we noord naar Yellowstone. 29 april - 10 mei 2011 Yellowstone National Park
De sfeer is niet altijd even vrolijk in het park. We zien een
pasgeboren bizonkalfje dat tijdens zijn eerste levensminuten in de
ijskoude rivier glijdt. Uren probeert het zijn hoofd boven water te
houden, terwijl moeder bizon vanaf de kant hulpeloos toekijkt. Als we
een dag later weer langs de plek komen, is er van het kalf alleen een
hoopje botten en vel over. Een wolf of beer heeft hem waarschijnlijk uit
het water gevist en opgepeuzeld. Er komt maar geen eind aan de strenge winter en er valt nog steeds
verse sneeuw. De muren van ijs langs de weg zijn soms wel vijf meter
hoog! PJ rijdt bij het keren per ongeluk de camper met de achterkant in
een sneeuwbank en de bumper staat met 45 graden scheef en de opstap ligt
helemaal in de kreukels. Erg lastig bij het in- en uitstappen van de
camper...
Na een week vinden we eindelijk een grizzlybeer. En het is meteen een
goeie; een prachtig beertje die het druk heeft met het karkas van een
eland. De meeste tijd brengt het dier door met vier poten in de lucht!
Wat een koddige beer.
Zonder veel beren en wolven verleggen we onze focus en fotograferen de mooie roofvogels en een kleurrijke specht.
Maar ook knuffelachtige dieren zoals de marmot en de otter.
Het gaat nog dagen duren voor dat de pas weer berijdbaar is, dus de oost ingang blijft voorlopig gesloten. Dat betekent dat wij 375 kilometer (!!) moeten omrijden om weer Yellowstone in te kunnen! Na zes uur rijden rijden we bij Gardiner het park weer binnen, omdat de noordoost ingang bij Cooke City ook nog gesloten is.
13 mei 2011 Yellowstone National Park
Wat een droppie! Een van de fotografen vertelt dat hij gisterenavond een grote grizzly op een bizonkarkas heeft gezien dat in de rivier ligt. Hij wijst ons het karkas en we besluiten daar te wachten op actie. Om dichterbij het karkas te kunnen komen, moeten we eerst 50 meter door een bos lopen. Maar de sneeuwlaag is nog anderhalve meter dik en langzaam aan het smelten, dus erg poreus. We hebben het paadje een paar keer uitgecheckt en af en toe zakten we tot onze knieën in de sneeuw. Ik besluit mijn dikke winterboots aan te trekken, die altijd tussen de camper en het bed van de truck liggen, in plaats van bergschoenen. Vorige week had ik ze ook al eens aangehad. De beer verschijnt ineens, dus ik schiet snel in mijn sneeuwlaarzen. In een van de laarzen zit de vilten binnenlaars een beetje dubbel, maar ik heb geen tijd om ernaar te kijken, we willen zo snel mogelijk op onze plaats aan de rivier staan. Ondertussen hebben meerdere fotografen al de beste plaatsen ingenomen en we moeten ons behelpen met het schieten tussen de bomen door. Ik probeer een soort platform voor PJ te creëren en stamp voorzichtig de sneeuw aan met mijn laarzen, met zo weinig mogelijk lawaai. Wel irritant dat die ene binnenlaars nog steeds scheef zit. Ik maak plaats voor PJ en stap opzij en zak meteen tot aan mijn kruis in de sneeuw! PJ heeft het te druk met het fotograferen van de indrukwekkende beer, die erg zenuwachtig wordt van geluiden en het klikken van de camera’s. Ik kan geen kant op en als ik mij probeer op te duwen zak ik nog verder in de sneeuw. Mijn benen worden ijskoud en mijn kruis steeds natter. De beer besluit het voor gezien te houden en eindelijk kan PJ mij uit mijn benarde situatie verlossen.
We lopen terug naar de camper en ik doe meteen mijn sneeuwboots uit om de binnenlaars weer in vorm te duwen. Ik steek hiervoor mijn hand in de laars en voel iets kouds! Getver, wat is dat nu? Ik houd de laars ondersteboven en drie dode muisjes vallen op het laminaat!!!! Ik schreeuw naar PJ dat hij moest komen kijken. Nog eens houd ik de laars ondersteboven en er vallen nog twee dode muizen uit! Met een velletje keukenpapier steek ik mijn hand in de schoen en haal er nog twee uit, maar deze zijn helemaal kapot gedrukt en bloederig. Ik begin onmiddellijk te kokhalzen. Het idee dat ik door de sneeuw had lopen stampen met ZEVEN dode muizen in mijn schoen, brengt de gal naar boven. PJ helpt mij met het opruimen van het ongedierte van de campervloer, maar een uur laten begin ik nog steeds te kokhalzen als ik eraan denk. Wanneer zijn die muizen in mijn laars geworpen, vragen we ons af, we hebben vrijwel constant in de sneeuw gestaan. Gelukkig waren ze al doodgevroren voordat ik in mijn laars stapte. De volgende dag gaan we weer terug naar dezelfde plek en zien de hele dag geen wildlife!
Oom Bill haalt met behulp van een bulldozer het bed van de pick-up. Als we de truck willen verkopen, moet het bed weer terug en gelukkig mogen we hem tot die tijd op het terrein van Bill opslaan.
De pick-up is nu klaar om naar de lasser gebracht te worden.
Ondertussen mogen we de personenauto van Bill lenen om af en toe Yellowstone in te gaan. De beren worden nu echt actief en we zien ook een paar keer wolven. Een zwarte wolf probeert een bizonkalfje te pakken, maar de moeder staat haar mannetje. En we zien marmotten een bokswedstrijdje houden.
Klik hier voor een YouTube filmpje van de wolf: http://www.youtube.com/watch?v=fYsFUu-7YqU
27 mei 2010
We geven tijdens een sneeuwstorm een afscheidsfeestje voor Heidi, die zelf niet komt opdagen omdat ze ergens in het park vast zit door de sneeuw. Dat mag de pret niet drukken en het bier, rode wijn en tequila vloeien rijkelijk. De volgende avond doen we het met haar nog eens dunnetjes over met hamburgers en hotdogs.
Normaal rijden we 's avonds het park uit, dat is goedkoper dan op die achterlijk dure campings staan, maar door het weer is het zo onvoorspelbaar of de ingangen open zijn, dat we een nachtje op de camping blijven staan. De volgende dag worden we wakker en er is een dikke deken van sneeuw gevallen. We kunnen geen kant op, alle wegen om ons heen zijn gesloten! Gelukkig zijn we niet de enigen en hebben we tijd om lekker te kletsen.
De volgende dag zien we een mannetjesbeer op een heuvel die langzaam steeds dichterbij komt. We kunnen heel duidelijk zijn lange witte nagels fotograferen. We zijn verbaasd dat er geen parkwachters (bear management) langskomen, maar die blijken net om de bocht een andere beer in de gaten te houden.
Als beide beren samen komen is het even spannend: zijn ze bang voor elkaar? Of gaan ze vechten? Geen van beide: ze vinden elkaar leuk! En dat allemaal in een sneeuwstorm.
31 mei 2010 - Utah
De andere kant moet nog even wachten, want daar komt een extra dieseltank die PJ besteld heeft via het Internet en laten bezorgen bij Bill in West Yellowstone. 3 - 15 juni 2011, Grand Teton National Park & Yellowstone National Park
We worden 's avonds uitgenodigd voor een barbecue op de camping. Hier leren we een leuke groep nieuwe mensen kennen die allemaal in Jackson Hole en omstreken wonen.
Niet iedereen is in Jackson Hole geboren en PJ vraagt waarom ze juist hier zijn gaan wonen (aan de zuidkant van de Tetons)? Als wij een keuze zouden hebben, zouden wij in Gardiner gaan wonen, zodat we elk moment van het jaar toegang hebben tot Yellowstone National Park. De hele groep valt over hem heen; Teton National Park heeft alles; aardige parkwachters, prachtige bergen, beren, elanden, uilen, wolven, vossen en jonge coyote puppies. Yellowstone is te druk met toeristen en de parkwachters zijn onaardig. Niet helemaal een eerlijke opinie, omdat de zuidingang van Yellowstone pas open gaat rond half mei, dan hebben wij al een maand in Yellowstone 'gespeeld' zonder veel toeristen. Maar ze blijken gelijk te hebben; Grand Teton heeft alles! De volgende morgen (iets later opgestaan dan normaal, vanwege een kleine kater) ontpopt het park zich in zijn volle glorie.
En zien we vier prachtige wolven, vlak bij de weg.
's Middags horen we een oproep op de scanner voor assistentie bij een bear jam. Een grizzly met drie kleintjes is aan het grazen langs de weg! Het is de beroemde 15-jarige grizzly #399 met rode oormerken. Ze wordt al jaren bestudeerd door biologen. Dit is de tweede keer dat ze een drieling heeft gekregen. Ze is gewend aan verkeer en trekt zich niets van de toeristenstroom aan.
We zien niet alleen beren op de weg, maar ook een pasgeboren elandkalf, nog onstabiel op de spillepoten. We hebben ze nog nooit zo klein gezien. Het kalf komt niet hoger dan moeders knieën.
We gaan gezellig een pizza eten met onze nieuwe vrienden Dan, Melissa en Suzy.
Maar we kunnen natuurlijk Yellowstone niet afvallen en rijden noord om
drie dagen in dat park door te brengen. Hier fotograferen we een
grizzlymoeder met een schattig kleintje, die graag op moeders rug klimt
als zij een tukje doet.
En we fotograferen een grizzly bij 'Steamboat Point' en dan weet ik wat ik mis in de Tetons; de geisers!
Terug in het Grand Teton NP horen we van onze nieuwe vrienden over een
grizzly met jong net buiten het park in het Bridger-Teton National
Forest. We rijden naar de aangegeven plek en de beren zijn er nog en we
kunnen hen drie dagen achter elkaar fotograferen. Little Elvis
(zoals we het jonge beertje hebben gedoopt) is als een stuiterbal,
rondjes rennend, spelend met z'n moeder, boompje klimmend zoals je van
een jong diertje kunt verwachten. Z'n Elvis bewegingen zijn
onvergetelijk, heupwiegend als de echte Elvis. Er wordt veel geknuffeld
tussen moeder en kind. Wat een feest om deze dieren van zo dichtbij te
kunnen bekijken met slechts een handvol fotografen. Klik hier voor een
YouTube filmpje van Elvis:
12 juni 2011 - Grand Teton National Park
Onze avonturen in de Grand Teton en Yellowstone komen abrupt tot een einde als we horen dat mijn zwager Harry niet lang meer te leven heeft. Ik pak onmiddellijk het vliegtuig naar Nederland. PJ volgt een week later. We blijven zes weken in Nederland en vliegen dan terug naar de USA. In juli lezen we een interessant artikel over de twee vrouwtjes grizzlies die we gevolgd hebben:
Grand Teton National Park News
releases by Jackie Skaggs
July 25 2011
Grand Teton National Park
biologists report that an interesting turn of events occurred late
last week when two female grizzly bears apparently “exchanged” one
cub with one another. The two female grizzlies are related (mother
and daughter), and have occupied overlapping home ranges since they
both emerged from hibernation with their newborn cubs this past
spring. The adoption or fostering of cubs between two female bears
is rare, but not unprecedented. This behavior was documented in an
article written by Mark A. Haroldson, Kerry A. Gunther, and Travis
Wyman in a Yellowstone Science 2008 publication.
Fifteen-year-old grizzly bear #399 (a research number assigned to her in 2001) gave birth to three cubs during hibernation this past winter. Over the spring and summer months, she has traveled with her trio of cubs throughout a home range that she has occupied for several years. Five-year-old grizzly bear #610, born to #399 in 2006, also gave birth to two cubs of her own this year. These two female grizzly bears were previously radio-collared as part of a decades-long research study conducted by the Interagency Grizzly Bear Study Team. Bear #399 last wore a collar in 2006 and #610 shed her collar in 2010. Colored ear-tags remain on the bears, providing continued identification in the field.
The apparent adoption of a
single cub occurred on or about July 21; the noteworthy event
was confirmed by observations of #610 traveling with three cubs
in the Willow Flats area of Grand Teton National Park, and later
observations of #399 with just two cubs in an area further north
of Willow Flats.
Biologists are not sure what
caused the exchange of offspring, or whether this will be a
temporary or permanent situation. However, these observations
offer a fascinating glimpse into bear behavior. Scientists
speculate that cub adoption in bears is an adaptive behavior
that increases cub survival when they become separated from
their mothers as a result of conflicts with other bears, the
death of a mother, or other disruptive events.
The two female grizzly bears and their respective cubs have lingered near park roads over several months time, allowing visitors and local residents an exceptional opportunity to view wild bears in their natural environment. Terug naar overzichtspagina reisverslagen USA
|