Reisverslag USA

Maart 2011, USA
21 - 26 Maart, Yellowstone National Park
Na twee lange rijdagen - die alleen maar noordelijk gaan door de staten Arizona en Utah - komen we aan bij Claudia's nicht in Plain City. Hier pikken we onze winterkleren op en laten we onze slippers en korte broeken achter in haar kelder. We vertrekken op zondagmorgen en komen zes uur later in West-Yellowstone aan. Er ligt een ongelooflijke hoeveelheid sneeuw. Het is bijna niet voor te stellen dat dit straks allemaal weer zal smelten.

Dit lijkt misschien veel wildlife, maar we zijn al zo vaak in dit park geweest, dat we liever wolven zien. We cruisen het park door, maar kunnen deze zeldzame dieren maar niet vinden. Het winterlandschap is prachtig, vooral als het de tweede dag begint te sneeuwen. We nemen foto's van bizons die onder de sneeuw zitten, iets wat we allang hebben willen doen. De dag erna schijnt de zon en de temperatuur zakt naar -10 graden Celsius! Wat een overgang met een week geleden in Mexico.

Na een aantal dagen waarin we vrijwel geen wildlife foto's maken, beginnen we toch wel wanhopig te worden. Dit is wel erg taai. We vragen ons af of we de finesse ineens missen. Normaal gesproken zijn we toch wel op de juiste plek op het juiste tijdstip. Heeft het overwinteren in Mexico ons lui gemaakt? Tja, hoe moeilijk kan het fotograferen zijn als de wurgslangen op de camping in de bomen hebt hangen, de kolibries om je hoofd heen vliegen en de walvissen te zien zijn vanaf je eigen camping patio...
We hebben nog twee dagen over, waar kunnen we naar toe gaan? We struinen het Internet af en bekijken de routekaarten, maar overal ligt sneeuw en er is geen doorkomen aan. We besluiten het Yellowstone park nog een kans te geven.

Vrijdagmorgen rijden we weer van west naar oost en komen uit in de Lamar Vallei. Om 10 uur 's morgens zien we ineens een vrouwtjeswolf, slechts 30 meter van de weg! Dit beloofd wat en ze is nog mooi ook. We parkeren de camper langs de weg en zien dat twee coyotes haar ook in de gaten krijgen. Ze vluchten er snel vandoor.

Recht voor ons neus ziet de wolf ineens een eenzaam edelhert (normaal een kuddedier). De wolf probeert haar aan het rennen te krijgen, maar het hert blijft stokstijf staan. Ze weet waarschijnlijk dat ze geen partij is voor de wolf als ze door de dikke sneeuw gaat ploeteren. De wolf blijft haar benaderen, probeert haar zelfs op een speelse manier te overreden, door in de sneeuw te rollen, maar het verstandige hert staat haar mannetje. Soms staan ze met hun neuzen tegen elkaar! Het begint weer te sneeuwen en de 600mm lens staat te schudden in de wind. Het is moeilijk voor PJ om foto's te nemen, maar het is zeer bijzonder om de interactie tussen de dieren te zien. Ik vraag mij af wat er door hun koppies gaat.

Na 50(!) minuten geeft de wolf het op en loopt verder parallel aan de weg. We rijden haar snel voorbij en parkeren bij de eerstvolgende mogelijkheid. Op de heuvel hebben we al vier dagen lang nog een eenzaam hert zien staan en zij is gedoemd om een wolvenmaal te worden. We zien door de vooruit van de pick-up dat het wolvenstipje steeds groter wordt en de wolf komt dichter en dichter bij het hert. Het volgende moment ziet de wolf het hert, rent op haar af en grijpt haar bij haar strot. Ze tuimelen samen de heuvel af en nog geen dertig seconden later is het hert dood! Dit is nog eens een Afrikaanse manier van jagen: snel, vrijwel pijnloos en het hert heeft waarschijnlijk niet geweten wat haar overkwam. Ik nam hiervan foto's, maar had de camera met 600mm lens geleund op het open raam dus de foto's zijn niet scherp. Ik had te druk met het uitroepen van: "Kijk nou, kijk nou, ze heeft het hert te pakken!!!"
Wat was dit sensationeel om te zien.

Het karkas begint over de sneeuw naar beneden te glijden en we kunnen ze niet meer vanuit de auto zien. Dus pakken we de fotospullen en het statief en lopen over de weg een stukje dichterbij. De wolf is net aan haar brunch begonnen, maar het begint helaas weer te sneeuwen (niet goed voor foto's). Opeens horen we klikkende hoeven op het asfalt. Zes bizons galopperen over de weg naar ons toe. Shit, we staan halverwege de weg, zonder bescherming van de camper. Hier stil blijven staan is geen optie, de bizons komen steeds dichterbij. Van de weg afstappen kan ook niet, want de sneeuw is een meter diep...
dus lopen we van de bizons vandaan naar een auto die midden op de weg stilstaat om naar de wolf te kijken. We zijn nu te dicht bij de wolf, 90 meter (dat vindt de wolf, wij\vinden het niet te dichtbij) en de wolf verlaat het karkas en loopt de heuvel op. We zoeken dekking achter de auto en wachten tot de bizons ons gepasseerd zijn en lopen dan terug naar de geparkeerde camper. Hier wachten we geduldig tot de wolf weer terug komt. Dat doet ze na 15 minuten.

Het begint nu serieus te sneeuwen, met nul zicht, en tijdens een van de stormen gaat de wolf er heimelijk vandoor en komt niet meer terug. Er komen nog wel drie coyotes naar het karkas en knauwen de botten helemaal schoon. Raven pikken de laatste restjes op.
We verlaten het park in de late namiddag. Het 'eerste' edelhert is nog steeds alleen en probeert met haar hoeven de sneeuw te verwijderen om voedsel te vinden.

Omdat gisteren toch nog een redelijke dag is geworden (niet fotografisch gezien), geven we het park nog een kans. We rijden weer de 75 kilometer naar de Lamar vallei, maar er gebeurt niets. Het hertenkarkas is schoon en een roedel wolven ligt heel ver weg te slapen op de sneeuw. Op de terugweg zien we ineens een hele groep raven op de sneeuw zitten, op de plek waar het 'eerste' edelhert gisteren was. We zien het hert niet. Zou de wolf haar roedel opgetrommeld hebben en alsnog wraak genomen hebben op het standvastige hert? We zullen het nooit weten.

We verlaten het park om een uur of 11 en rijden naar West-Yellowstone, om de nacht door te brengen bij Claudia's oom en tante. Ze zijn zelf voor een weekje naar Mexico, maar hebben de voordeur niet op slot gedaan! PJ moet wel eerst even de oprit sneeuwvrij maken, voordat hij de camper het terrein op kan rijden. We nemen allebei een lange hete douche. De volgende morgen zien we dat het weer gesneeuwd heeft en er valt nog meer. Het zal allang zomer zijn, voordat mijn familie het gras weer zal zien.

Na drie weken Nederland zijn we weer terug in de USA en nadat de pick-up een grote beurt heeft gekregen rijden we noord naar Yellowstone.

29 april - 10 mei 2011 Yellowstone National Park
De eerste indruk in het park: heel veel sneeuw, koud en zonnig. Behalve besneeuwde bizons zien we niet veel wildlife.

De sfeer is niet altijd even vrolijk in het park. We zien een pasgeboren bizonkalfje dat tijdens zijn eerste levensminuten in de ijskoude rivier glijdt. Uren probeert het zijn hoofd boven water te houden, terwijl moeder bizon vanaf de kant hulpeloos toekijkt. Als we een dag later weer langs de plek komen, is er van het kalf alleen een hoopje botten en vel over. Een wolf of beer heeft hem waarschijnlijk uit het water gevist en opgepeuzeld.

Er komt maar geen eind aan de strenge winter en er valt nog steeds verse sneeuw. De muren van ijs langs de weg zijn soms wel vijf meter hoog! PJ rijdt bij het keren per ongeluk de camper met de achterkant in een sneeuwbank en de bumper staat met 45 graden scheef en de opstap ligt helemaal in de kreukels. Erg lastig bij het in- en uitstappen van de camper...

De sneeuwschuiver heeft het druk

Het late voorjaar eist ook z'n tol bij de dieren. Een bizon die op zijn laatste benen liep, valt om in het veld. Langzaam zien wij hem sterven, af en toe stuiptrekkend met zijn poten. De volgende morgen komt een coyote een kijkje nemen en begint aan het dode dier te knagen. De beren en wolven maken het af, maar dan is het karkas door de rangers veel verder het veld in gesleept en niet meer interessant voor ons.

Na een week vinden we eindelijk een grizzlybeer. En het is meteen een goeie; een prachtig beertje die het druk heeft met het karkas van een eland. De meeste tijd brengt het dier door met vier poten in de lucht! Wat een koddige beer.
Klik hier voor een YouTube filmpje van deze beer: http://www.youtube.com/watch?v=rJGGWM1CUAE

wie noemt mij koddig?

Een prachtige rode vos komt ook een kijkje nemen, maar neemt de benen als de beer iets te dichtbij komt.

Zonder veel beren en wolven verleggen we onze focus en fotograferen de mooie roofvogels en een kleurrijke specht.

De steenarend heeft een vleugelspanwijdte van bijna 2 meter. Hier knabbelt hij aan een eend.

Flamboyante specht (Flicker) Visarend (Osprey) Zeearend (Bald Eagle) op bizonkarkas

Het gaat nog dagen duren voor dat de pas weer berijdbaar is, dus de oost ingang blijft voorlopig gesloten. Dat betekent dat wij 375 kilometer (!!) moeten omrijden om weer Yellowstone in te kunnen! Na zes uur rijden rijden we bij Gardiner het park weer binnen, omdat de noordoost ingang bij Cooke City ook nog gesloten is.

13 mei 2011 Yellowstone National Park
We kunnen weer geen wildlife vinden dus rijden we helemaal naar het hart van het park (Fishing Bridge). Daar zien we bevriende fotografen die zojuist een grizzlybeer met een 3 maanden oud jong (springcub) gezien hebben. Leuk! Maar we moeten vier uur wachten voordat de moeder en het jong eindelijk weer tevoorschijn komen.

Wat een droppie! Een van de fotografen vertelt dat hij gisterenavond een grote grizzly op een bizonkarkas heeft gezien dat in de rivier ligt. Hij wijst ons het karkas en we besluiten daar te wachten op actie. Om dichterbij het karkas te kunnen komen, moeten we eerst 50 meter door een bos lopen. Maar de sneeuwlaag is nog anderhalve meter dik en langzaam aan het smelten, dus erg poreus. We hebben het paadje een paar keer uitgecheckt en af en toe zakten we tot onze knieën in de sneeuw. Ik besluit mijn dikke winterboots aan te trekken, die altijd tussen de camper en het bed van de truck liggen, in plaats van bergschoenen. Vorige week had ik ze ook al eens aangehad.

De beer verschijnt ineens, dus ik schiet snel in mijn sneeuwlaarzen. In een van de laarzen zit de vilten binnenlaars een beetje dubbel, maar ik heb geen tijd om ernaar te kijken, we willen zo snel mogelijk op onze plaats aan de rivier staan. Ondertussen hebben meerdere fotografen al de beste plaatsen ingenomen en we moeten ons behelpen met het schieten tussen de bomen door. Ik probeer een soort platform voor PJ te creëren en stamp voorzichtig de sneeuw aan met mijn laarzen, met zo weinig mogelijk lawaai. Wel irritant dat die ene binnenlaars nog steeds scheef zit. Ik maak plaats voor PJ en stap opzij en zak meteen tot aan mijn kruis in de sneeuw! PJ heeft het te druk met het fotograferen van de indrukwekkende beer, die erg zenuwachtig wordt van geluiden en het klikken van de camera’s. Ik kan geen kant op en als ik mij probeer op te duwen zak ik nog verder in de sneeuw. Mijn benen worden ijskoud en mijn kruis steeds natter. De beer besluit het voor gezien te houden en eindelijk kan PJ mij uit mijn benarde situatie verlossen.

We lopen terug naar de camper en ik doe meteen mijn sneeuwboots uit om de binnenlaars weer in vorm te duwen. Ik steek hiervoor mijn hand in de laars en voel iets kouds! Getver, wat is dat nu? Ik houd de laars ondersteboven en drie dode muisjes vallen op het laminaat!!!! Ik schreeuw naar PJ dat hij moest komen kijken. Nog eens houd ik de laars ondersteboven en er vallen nog twee dode muizen uit! Met een velletje keukenpapier steek ik mijn hand in de schoen en haal er nog twee uit, maar deze zijn helemaal kapot gedrukt en bloederig. Ik begin onmiddellijk te kokhalzen. Het idee dat ik door de sneeuw had lopen stampen met ZEVEN dode muizen in mijn schoen, brengt de gal naar boven. PJ helpt mij met het opruimen van het ongedierte van de campervloer, maar een uur laten begin ik nog steeds te kokhalzen als ik eraan denk. Wanneer zijn die muizen in mijn laars geworpen, vragen we ons af, we hebben vrijwel constant in de sneeuw gestaan. Gelukkig waren ze al doodgevroren voordat ik in mijn laars stapte.

De volgende dag gaan we weer terug naar dezelfde plek en zien de hele dag geen wildlife!

PJ maakt alle bouten en moeren los en verwijderd elektriciteitskabels, zodat het bed er alleen maar afgetild hoeft te worden.

Oom Bill haalt met behulp van een bulldozer het bed van de pick-up. Als we de truck willen verkopen, moet het bed weer terug en gelukkig mogen we hem tot die tijd op het terrein van Bill opslaan.

Dit is de extra opbergruimte die we hebben gecreëerd. Nog lang niet klaar, maar zo gaat het ongeveer worden...

Ondertussen mogen we de personenauto van Bill lenen om af en toe Yellowstone in te gaan. De beren worden nu echt actief en we zien ook een paar keer wolven. Een zwarte wolf probeert een bizonkalfje te pakken, maar de moeder staat haar mannetje. En we zien marmotten een bokswedstrijdje houden.

25 mei - 30 mei Yellowstone National Park
We verdelen onze tijd tussen het park gebruik makend van oom Bill's auto en Project Flatbed in de tuin van Bill. Het weer is erg wisselvallig, het ene moment schijnt de zon en warmt het op naar 15 graden, de volgende dag sneeuwt het en is het rond het vriespunt. We willen nu echt weer met onze camper door het park rijden, zodat ik 's morgens geen boterhammetjes hoef te smeren voor de lunch, we niet meer naar openbare toiletten hoeven en we niet voor het avondeten thuis hoeven te zijn. PJ werkt gestaag door aan de camper, soms zelfs in de sneeuw of liggend op de koude grond.
Ik fotografeer parende spechten in de tuin van Bill en we zijn dagelijks druk met het verjagen van de bizons uit de tuin. Maar als ik bij thuiskomst een kudde van 32 bizons tel, staan we machteloos.

27 mei 2010
Eindelijk kunnen we weer met de camper het park in. Het project is nog niet af, maar de camper zit nu zo goed aan de pick-up bevestigd dat we er weer mee kunnen rijden. De vrienden waar ik het de vorige keer over had, zijn allemaal vertrokken, maar we trekken nu op met een leuke club jonge mensen.
Heidi komt uit Minnesota en heeft van haar man een maand Yellowstone voor haar verjaardag gekregen. Ze heeft hiervoor 1600 kilometer moeten rijden! We hebben Heidi niet op een slecht humeur kunnen betrappen, haar schaterlach is aanstekelijk.
Shannon komt uit de buurt (Bozeman) en is helemaal idolaat van beren en besteed elk voorjaar drie maanden in het park. Ze slaapt in haar '2 sterren' auto.
Raen woont ook in de buurt (Cody), maar omdat de oost uitgang regelmatig gesloten is door sneeuwlawines moet hij soms 5 uur omrijden om toch thuis te kunnen slapen bij vrouw en dochtertje.

Heidi, Claudia, Diana, Lyn Kevin en MaryBeth

En dan heb je natuurlijk onze vriendin Lyn, die zo mooi kan schilderen. En Diana, de catlady, die met regelmatig met al haar huisdieren door het park rijdt. Kevin is een gepensioneerde militair uit Oregon en we leren voor het eerst zijn vrouw MaryBeth kennen. Tom valt qua leeftijd een beetje buiten de boot, maar is erg gezellig. Allemaal leuke mensen die we al jaren kennen.

We geven tijdens een sneeuwstorm een afscheidsfeestje voor Heidi, die zelf niet komt opdagen omdat ze ergens in het park vast zit door de sneeuw. Dat mag de pret niet drukken en het bier, rode wijn en tequila vloeien rijkelijk. De volgende avond doen we het met haar nog eens dunnetjes over met hamburgers en hotdogs.

Normaal rijden we 's avonds het park uit, dat is goedkoper dan op die achterlijk dure campings staan, maar door het weer is het zo onvoorspelbaar of de ingangen open zijn, dat we een nachtje op de camping blijven staan. De volgende dag worden we wakker en er is een dikke deken van sneeuw gevallen. We kunnen geen kant op, alle wegen om ons heen zijn gesloten! Gelukkig zijn we niet de enigen en hebben we tijd om lekker te kletsen.

Later krijgen we een oproepje over de walkietalkie van Shannon dat er een beer met twee jongen te zien is. We rijden er in colonne naar toe en dit is wat we aantreffen:

beer geeft jongen de borst wachten tot mama wakker wordt

wat een feest als ze eindelijk op pad mogen

De volgende dag zien we een mannetjesbeer op een heuvel die langzaam steeds dichterbij komt. We kunnen heel duidelijk zijn lange witte nagels fotograferen. We zijn verbaasd dat er geen parkwachters (bear management) langskomen, maar die blijken net om de bocht een andere beer in de gaten te houden.

Als beide beren samen komen is het even spannend: zijn ze bang voor elkaar? Of gaan ze vechten? Geen van beide: ze vinden elkaar leuk! En dat allemaal in een sneeuwstorm.

31 mei 2010 - Utah
Er is een 'winter alert' afgegeven (ongelooflijk; het is over drie weken officieel zomer!) en er wordt dertig centimeter sneeuw verwacht in het park. Dat is een beetje teveel van het goede. We moeten toch in juni in Utah zijn voor de APK keuring en het betalen van de wegenbelasting, dus we besluiten alvast op weg te gaan en hopen binnen een paar dagen weer terug in Yellowstone te zijn.
In Utah is het heerlijk weer en warmt het op naar 22 graden Celsius. We laten ons opstapje recht lassen en kopen spullen voor project flatbed. In de achtertuin van mijn nichtje Diana klust PJ in korte broek. En met zulke luchten ben ik ook niet te beroerd om een keertje mee te helpen...

De andere kant moet nog even wachten, want daar komt een extra dieseltank die PJ besteld heeft via het Internet en laten bezorgen bij Bill in West Yellowstone.

We worden 's avonds uitgenodigd voor een barbecue op de camping. Hier leren we een leuke groep nieuwe mensen kennen die allemaal in Jackson Hole en omstreken wonen.

Niet iedereen is in Jackson Hole geboren en PJ vraagt waarom ze juist hier zijn gaan wonen (aan de zuidkant van de Tetons)? Als wij een keuze zouden hebben, zouden wij in Gardiner gaan wonen, zodat we elk moment van het jaar toegang hebben tot Yellowstone National Park. De hele groep valt over hem heen; Teton National Park heeft alles; aardige parkwachters, prachtige bergen, beren, elanden, uilen, wolven, vossen en jonge coyote puppies. Yellowstone is te druk met toeristen en de parkwachters zijn onaardig. Niet helemaal een eerlijke opinie, omdat de zuidingang van Yellowstone pas open gaat rond half mei, dan hebben wij al een maand in Yellowstone 'gespeeld' zonder veel toeristen.

Maar ze blijken gelijk te hebben; Grand Teton heeft alles! De volgende morgen (iets later opgestaan dan normaal, vanwege een kleine kater) ontpopt het park zich in zijn volle glorie.

's Middags horen we een oproep op de scanner voor assistentie bij een bear jam. Een grizzly met drie kleintjes is aan het grazen langs de weg! Het is de beroemde 15-jarige grizzly #399 met rode oormerken. Ze wordt al jaren bestudeerd door biologen. Dit is de tweede keer dat ze een drieling heeft gekregen. Ze is gewend aan verkeer en trekt zich niets van de toeristenstroom aan.

We zien niet alleen beren op de weg, maar ook een pasgeboren elandkalf, nog onstabiel op de spillepoten. We hebben ze nog nooit zo klein gezien. Het kalf komt niet hoger dan moeders knieën.

Maar we kunnen natuurlijk Yellowstone niet afvallen en rijden noord om drie dagen in dat park door te brengen. Hier fotograferen we een grizzlymoeder met een schattig kleintje, die graag op moeders rug klimt als zij een tukje doet.

En we fotograferen een grizzly bij 'Steamboat Point' en dan weet ik wat ik mis in de Tetons; de geisers!

Terug in het Grand Teton NP horen we van onze nieuwe vrienden over een grizzly met jong net buiten het park in het Bridger-Teton National Forest. We rijden naar de aangegeven plek en de beren zijn er nog en we kunnen hen drie dagen achter elkaar fotograferen. Little Elvis (zoals we het jonge beertje hebben gedoopt) is als een stuiterbal, rondjes rennend, spelend met z'n moeder, boompje klimmend zoals je van een jong diertje kunt verwachten. Z'n Elvis bewegingen zijn onvergetelijk, heupwiegend als de echte Elvis. Er wordt veel geknuffeld tussen moeder en kind. Wat een feest om deze dieren van zo dichtbij te kunnen bekijken met slechts een handvol fotografen. Klik hier voor een YouTube filmpje van Elvis:
http://www.youtube.com/watch?v=SgZ6U1qxAa0

Helaas worden de beren weggejaagd met vuurwerkkogels door een boswachter van Fish&Game als de beren te dicht bij de weg komen. Little Elvis is hierna niet meer hetzelfde, hij is niet meer zo onbevangen als voorheen.
En daarna wordt onze fotografengroep ook nog eens aangegeven bij de politie! Volgens een toerist hebben we de beren gevoerd! Nou, ik geloof niet dat je een natuurfotograaf meer kunt beledigen dan met deze beschuldiging. We hebben het wel even gehad met de toeristen.

12 juni 2011 - Grand Teton National Park
Het is half 8 's avonds en we rijden zuid door het park naar het plaatsje Jackson Hole om te overnachten. Het is een druilerige dag geweest en we hebben vandaag niet veel gezien. Ineens begint de scanner te kraken en we horen: "Wildlife patrouille, wildlife patrouille! Bij de noordwest kruising van de Lake afslag is een grizzly gesignaleerd. Kunnen jullie dit uitchecken? Het is grizzly #610 met haar twee jonkies".
We kunnen ons geluk niet op, hoera voor de persoon die zo gespecificeerd haar melding doet over de scanner. De locatie kan niet duidelijker gemeld worden. We maken snel mogelijk een u-bocht en rijden terug naar de afslag. We hebben nog een uur daglicht over. Een grote groep mensen heeft zich verzameld bij de afslag en de grizzly en haar jonkies zijn verstopt in de hoge wilgenstruiken.
We parkeren de camper en beginnen langs de weg te patrouilleren. Voordat we het door hebben, komt de beer vlak bij ons tevoorschijn, maakt een sprintje en begint op de grond te stampen. Ik denk nog dat ze een grondeekhoorn te pakken heeft, maar dan horen we de 'eekhoorn' jammeren en een moederhert komt tevoorschijn. De grizzly heeft een Bambi te pakken! De parkwachters sturen ons naar de andere kant van de weg, waardoor we nog steeds maar 70 meter van de beer verwijderd zijn. Het hertenkalfje blijft nog even jammeren terwijl moeders rondjes rent. Als de beer de genadebeet toedient, verdwijnt moederhert uit het beeld.

Onze avonturen in de Grand Teton en Yellowstone komen abrupt tot een einde als we horen dat mijn zwager Harry niet lang meer te leven heeft. Ik pak onmiddellijk het vliegtuig naar Nederland. PJ volgt een week later. We blijven zes weken in Nederland en vliegen dan terug naar de USA.

In juli lezen we een interessant artikel over de twee vrouwtjes grizzlies die we gevolgd hebben:

Grand Teton National Park News releases by Jackie Skaggs
July 25 2011

Grand Teton National Park biologists report that an interesting turn of events occurred late last week when two female grizzly bears apparently “exchanged” one cub with one another. The two female grizzlies are related (mother and daughter), and have occupied overlapping home ranges since they both emerged from hibernation with their newborn cubs this past spring. The adoption or fostering of cubs between two female bears is rare, but not unprecedented. This behavior was documented in an article written by Mark A. Haroldson, Kerry A. Gunther, and Travis Wyman in a Yellowstone Science 2008 publication.

Fifteen-year-old grizzly bear #399 (a research number assigned to her in 2001) gave birth to three cubs during hibernation this past winter. Over the spring and summer months, she has traveled with her trio of cubs throughout a home range that she has occupied for several years. Five-year-old grizzly bear #610, born to #399 in 2006, also gave birth to two cubs of her own this year. These two female grizzly bears were previously radio-collared as part of a decades-long research study conducted by the Interagency Grizzly Bear Study Team. Bear #399 last wore a collar in 2006 and #610 shed her collar in 2010. Colored ear-tags remain on the bears, providing continued identification in the field.

The apparent adoption of a single cub occurred on or about July 21; the noteworthy event was confirmed by observations of #610 traveling with three cubs in the Willow Flats area of Grand Teton National Park, and later observations of #399 with just two cubs in an area further north of Willow Flats.

Biologists are not sure what caused the exchange of offspring, or whether this will be a temporary or permanent situation. However, these observations offer a fascinating glimpse into bear behavior. Scientists speculate that cub adoption in bears is an adaptive behavior that increases cub survival when they become separated from their mothers as a result of conflicts with other bears, the death of a mother, or other disruptive events.

The two female grizzly bears and their respective cubs have lingered near park roads over several months time, allowing visitors and local residents an exceptional opportunity to view wild bears in their natural environment.