Reisverslag Canada, Alaska
& USA 2013
met Claudia en PJ Potgieser
Augustus 2013, Nederland
12 augustus 2013, Rotterdam
Een hittegolf in Nederland: PJ blaast de waterleidingen schoon en
vult ze met antivries, ik snoei de tuin en trek planten uit de grond, we
maken de stacaravan winterklaar. Nee, we hebben geen zonnesteek
opgelopen...
We hebben twee retour vliegtickets gekocht, beide huizen verhuurd, de
auto verkocht, de koffers gepakt en 12 augustus vliegen we naar Calgary,
Canada.
Alaska, we komen eraan! Ons belangrijkste doel is het fotograferen van
het Noorderlicht, maar ook de vissende wolven in Hyder hebben onze grote
belangstelling.
Augustus 2013 Canada en Alaska
12
augustus 2013, Rotterdam
Met twee te zware koffers en vijf stuks handbagage komen we aan op
Rotterdam Airport. Geen probleem, alles wordt zonder morren gewoon
ingecheckt. We lunchen met mijn schoonvader op het panoramadeck en
vliegen daarna in een uurtje naar Londen.
Ook daar verloopt alles gladjes en in 9 uur vliegen we naar Calgary.
Tijdens de landing zie ik ineens onze camperopslag, maar helaas zit ik
een keertje niet met mijn camera in de aanslag. Om half 9 ’s avonds
komen we aan, immigratie duurt maar een paar minuten en we worden met
een hotel-shuttlebus naar ons hotel gebracht. Omdat we allebei veel
geslapen hebben in het vliegtuig, zijn we klaarwakker. Maar na een
wandelingetje in de frisse lucht, liggen we toch om een uur of 11 op één
oor.
|
13 augustus
2013, Hotel in Calgary Canada
We nemen de shuttlebus terug naar het vliegveld en van daaruit
een taxi naar de camperopslag. We zijn er zo vroeg dat ze nog
niet eens open zijn! De camper staat er stoffig bij en ook deze
keer hebben vogels een nestje gebouwd en alles onder gepoept.
Maar de motor start in één keer!! HOERA! |
|
We zijn nu wel erg gaar en besluiten even een middagdutje te
gaan doen. Daarna maak ik de camper schoon, ruim alle
boodschappen weg en pak de koffers uit, terwijl PJ de leidingen
schoon maakt van antivries, de tanks doorspoelt en de auto wast.
PJ kun je opvegen (vind je het gek: hij is al sinds 3 uur op),
dus na het avondeten gaat hij naar bed. Ik probeer het nog
ietsje langer vol te houden. Irritant die jetlag. We nemen
allebei een melatonine pilletje in de hoop er snel van af te
zijn.
14 augustus, RV park Calgary Canada |
 |
 |
Na een douche vertrekken we om 9 uur van de camping. De route
naar Hyder gaat door Banff, Jasper en
Mount Robson National Park. We rijden die dag 770 kilometer
(een record voor ons) en zien geen enkel dier! Nu is midden
augustus niet de beste tijd om dieren te zien, maar ik kan mij
niet voorstellen dat ik 770 kilometer door Yellowstone rijd en
helemaal geen wildlife zie. We overnachten op het parkeerterrein van Walmart in Prince George.
|
De saaie Yellowhead
Highway
Hele lange vishengel
Gratis camperplek in Smithers
15
augustus 2013, Prince George Canada.
Het
is een zonnige dag en 23°C. We zijn weer zo vroeg wakker dat de
supermarkt nog niet open is. We doen nog wat vergeten boodschappen bij
de Walmart en de Canadian Superstore en gaan dan verder west over de
Yellowhead Highway 16. We zien regelmatig grote billboards langs de
weg met foto’s van vermiste meisjes. Deze snelweg wordt ook wel de
Highway of Tears genoemd, omdat liftende meisjes van de aardbodem
verdwijnen of moorden onopgelost blijven. Sinds 1969 zijn er 18 meisjes
vermist of vermoord. In
Terrace is liften nu officieel verboden.
Omdat we een late start hebben, rijden we die dag maar 370 kilometer en
overnachten in Smithers. Er hangt een groot bord op het
parkeerterrein van de Safeway supermarkt dat campers gratis mogen
overnachten en er is ook Wireless Internet.
Via Facebook krijg ik ineens een waarschuwing dat er vannacht
Noorderlicht te zien is. Het is nog niet donker en er branden veel
lichten op het parkeerterrein. PJ gaat naar bed en ik loop buiten nog
wat rond in de hoop iets groens te zien, maar we zitten nog net iets te
zuidelijk.
16
augustus 2013, Smithers Canada
Als we opstaan is het 14°C en het regent een beetje. We rijden verder
over de Yellowhead Highway. We hoeven vandaag maar 330 kilometer
naar Hyder. In de oude Indianennederzetting Moricetown stoppen we
een tijdje om een aparte zalmvangst te bekijken. Hier maken de
Wet’su-wet’en Indianen gebruik van een nauwe canyon om de zalm met
een schepnet zo uit het woeste water te scheppen. In een minuut of tien
zien we ze zo vijf zalmen vangen.
We
gaan noord de Cassiar Highway 79 op. De jetlag begint zijn tol te
eisen en we besluiten de camper langs de kant van de weg te parkeren en
een dutje te doen. Daarna nemen we een douche en zijn we klaar om naar
Hyder te gaan.
Onderweg zien we nog de Bear Gletsjer en vinden het schokkend om
te zien hoeveel deze gletsjer zich teruggetrokken heeft in dertien jaar
tijd. De ijsgrot van 2004 is helemaal verdwenen en de teen van gletsjer
reikt het water niet meer.
2004
2013
Het is ondertussen al half 7 ’s avonds als we Hyder inrijden. Het spookstadje ligt aan een doodlopende weg in het zuidelijkste puntje van Alaska. Sinds vorig jaar is de hoofdweg geasfalteerd en dat is toch wel even raar om te zien (ondanks dat we dit al op foto’s gezien hadden). Het haalt toch wel de charme weg van dit schattige mijndorpje. De tweede verrassing is een agent in een politiewagen die druk bekeuringen voor te hard rijden staat uit te delen. Het moet niet gekker worden! We zitten hier in een dorpje met 80 inwoners…. Deze agent is speciaal voor een paar dagen uit Ketchican gekomen om wat boetes uit te delen.
 |
We rijden meteen naar de kroeg Sealaska Inn, waar onze vriendin Regina ’s avonds achter de bar staat. Het weerzien is erg hartelijk. Wij hebben haar 9 maanden geleden opgezocht in South Dakota, waar zij tegenwoordig woont met man en dochter Rory. Dertien jaar geleden hebben we haar leren kennen als 19-jarige parkwachter in Fish Creek en vele uren met elkaar doorgebracht. In haar vrije tijd nam ze ons mee op hikingtochten naar een ijsgrot, door ondoordringbare bossen vol met grizzlyberen en campinguitjes met uitzicht op de Salmon Gletsjer. Toen PJ 39 werd bakte ze een taart voor hem in de vorm van een beer en toen hij 40 werd kwam ze in een berenpak het platform op.
|
We drinken een paar borrels en proberen bij te praten terwijl Regina de klanten aan de toog bediend. We gaan erna even bij Linda langs (Regina’s moeder) ook om de 2 jarige Rory te zien, maar ze komt enthousiast naar buiten (Regina heeft haar helemaal voorbereid met filmpjes en foto’s van ons), maar ook tot haar eigen schrik herkent ze ons niet. (maar gelukkig zijn we snel dikke vrienden met dit meisje)
Slechts 9 maanden ouder, maar al een heel ander gezichtje
Ook
vanavond moet er Noorderlicht te zien zijn, dus rijden we van zeeniveau
via een onverharde weg naar 1100 meter om bovenop de berg te
overnachten. Ik ben de halve nacht wakker, maar helaas zien we niets.
Aurora of Noorderlicht wordt veroorzaakt door soort uitbarstingen op de
zon, die vibraties in het heelal veroorzaken. Deze vibraties botsen met
het magnetisch veld van de aarde (meestal drie dagen na zo’n
uitbarsting) en dat maakt het groene en rode Noorderlicht. Via een soort
weerbericht voor Auroras kunnen wij dus van te voren weten of er kans is
op Noorderlicht. Maar dit is niet altijd accuraat.
Het gebied tijdens mooier weer
17
augustus 2013, Hyder Alaska
Het is mistig als we opstaan. We rijden nog wat rond om te zien of we
nog een grizzlybeer kunnen vinden en hoe het land erbij staat. Het
regent als we de berg weer af rijden. We parkeren bij Fish Creek
Wildlife Observation Site. Vanaf een lang houten platform kun je
hier veilig naar grizzlyberen, zwarte beren EN wolven kijken. Fish Creek
ligt in een uiterste zuidelijkste puntje van Amerika’s grootste National
Forest, de Tongass. Het woud is 300 kilometer lang en bestaat uit
6 miljoen hectare land en is hiermee het grootste gematigde regenwoud
van de wereld. Een milde temperatuur en een overvloed aan regen
kenmerken dit National Forest. Er valt gemiddeld 5 meter regen per jaar!
Dus we kunnen niet klagen dat het hier nat is. We kletsen bij met Bob en
SueAnn, die we liefkozend onze fossiele vrienden noemen, de parkwachters
en de nieuwe vrijwilligers. Van 10 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds
staan we op het platform en zien HELEMAAL NIETS! Dat is wel
teleurstellend. We krijgen al weken e-mailtjes van Bob, waarin hij
enthousiast schreef over de wolvenactie.
Gematigd regenwoud
Met SueAnn
PJ met zijn vriend Pete Gaiser
We rijden een kilometer noord waar we bij een steengroeve willen
overnachten. Terwijl ik het avondeten kook, zegt PJ ineens: “Kijk nou!”.
Een zwarte beer met twee jonkies poseren op een omgevallen boomstam.
Tegen de tijd dat PJ de camera gereed heeft, zijn ze vertrokken naar
links. Even later loopt er een zwarte beer over de weg naar onze camper
en die verdwijnt rechts het bos in. Het is nu te donker voor foto’s.
Toch wel even leuk zo’n bos vol zwarte beren om ons heen.
18
augustus 2013, Hyder Alaska
Weer staan we op met regen. Om 6 uur zijn we verwachtingsvol op het
platform tot 6 uur ’s avonds en ook deze dag zien we NIETS! Onze Engelse
vriend Doug is vanuit zijn huidige woonplaats Kitimat 380 km noord
gereden om ons, Regina en Rory te zien. We kletsen lekker bij. Regina
heeft hem overgehaald om niet twee maar drie nachten te blijven.
Regina moet weer werken in de kroeg, dus zoeken we haar ’s avonds op en
kijken iets te diep in 't glaasje.
19
augustus 2013, Hyder Alaska
Iets later dan normaal (8 uur) en met een lichte hoofdpijn staan we weer
op het platform. Het is weer regenachtig weer. Doug is er al en later
komen Regina en Rory ook. Rory pakt enthousiast PJ’s hand om een eindje
met hem te gaan wandelen. Gelukkig is ze al helemaal bijgetrokken. We
hebben weer ouderwets lol met elkaar en nieuwe pret met Rory. Die kleine
heeft geoefend met de gebaren bij het kinderliedje “in de maneschijn” en
ze kan er niet genoeg van krijgen.
13 jaar geleden
nu nog steeds dikke vrienden
Aan het eind van de middag verschijnt er ineens een grizzlybeer. Het is ‘Jaws’, de grootste beer uit de kreek. Tien jaar geleden liet hij zich alleen heel vroeg in de schemer zien en we dachten dat zijn kaak gebroken was en zo kreeg hij de bijnaam Jaws. Toen hij later ook meer tijdens daglicht kwam, konden we zien dat niet zijn kaak gebroken was, maar zijn onderlip gescheurd. De naam is blijven hangen. Het is een imposante grote beer, die maar tien minuutjes blijft.
20
augustus 2013, Hyder Alaska
Van 8.30 tot 14.30 op het platform en we zien weer niets.
Regina heeft ons uitgenodigd voor een visbarbecue bij haar moeder thuis.
Ze heeft nog een paar oude vrienden van ons uitgenodigd en we zitten
gezellig in de tuin bij een kampvuur terwijl Regina zalm, heilbot en
knoflookbrood op de barbecue klaarmaakt. Er is salade en een zalig
toetje. Het is een heerlijke droge zwoele avond en het is erg gezellig.
Achter Linda's huis is een kreekje met
skunk cabbage, het ziet er hier zo prachtig uit.
21
augustus 2013, Hyder Alaska
Om kwart over zes is er een groot mannetjes grizzly in de kreek, maar te
donker voor foto’s. Deze grizzly wordt Dogbear genoemd. Dertien jaar
geleden liet een vrouw haar hond uit op het parkeerterrein (ten
strengste verboden) en ze had niet door dat er een grizzly uit de kreek
kwam en het parkeerterrein opliep. De beer had wel erg veel
belangstelling voor het hondje en de parkwachter greep net op tijd de
hond bij zijn nekvel, zodat het voorval goed afliep. Hierna kreeg de
beer de naam Dogbear.
 |
Om half 8 komt
er een vrouwtjesbeer en we schieten een paar plaatjes. De 20
jaar oude beer wordt Monica genoemd en is een enorme beer. De
rest van de dag zien we geen beren of wolven. We maken nieuwe vrienden. Steve is een 50 jarige Engelsman die 6 jaar geleden met zijn vrouw naar Vancouver eiland is geëmigreerd en is nu wildlife fotograaf. Elke dag zetten we onze statieven naast die van hem en wachten en kletsen de hele dag. Steve is slecht in namen en spreekt mij per ongeluk met Monica aan. “Noem je mij nu Monica? Is mijn kont zo dik dan?”, kaats ik terug. We moeten er hartelijk om lachen. Het lachen vergaat mij wel als ik een paar uur later door onze kruk zak! |
We nemen afscheid van Doug en spreken met Regina af dat we gaan kamperen
bij de gletsjer.
We rijden aan het eind van de middag naar boven en het is mistig en het
miezert. We zetten ons kamp op, maken een groot vuur, eten, zingen en
roosteren marshmallows. Rory heeft de vreemde gewoonte om te pas en te
onpas: “Oh look, baby bear” te roepen. Elke keer trappen we er in
en schieten uit onze stoelen. Het gaat nog een keer gebeuren dat we haar
uitroep negeren en dat er dan ineens een grizzlybeer achter ons staat…
22
augustus 2013, Hyder Alaska
Het zit helemaal dicht van de mist. Ik bak Hollandse pannenkoeken met
spek en appel en we wachten tot little princess wakker wordt.
Rory vindt het heerlijk om aan je hand te wandelen en als ze wakker en
aangekleed is, komen we allemaal aan de beurt. Af en toe trekt de mist
even op en krijgen we glimp van de prachtige omgeving waar we kamperen.
We rijden naar het hoogste uitzichtpunt waar 78-jarige Keith, de
Bearman de zomer doorbrengt en zijn boeken, DVD’s en ansichtkaarten
verkoopt. Hij heeft een koepeltentje op het uitzichtpunt gezet, maar hij
slaapt in zijn auto. Ik vermoed dat hij medelijden wil opwekken bij de
toeristen die dan sneller een boek kopen (begin september was hij totaal
uitverkocht, dus ik denk dat het helpt). Ik maak warme chocolademelk
voor hem, maar hij kan zijn beker niet vinden en geeft mij een
conservenblikje. Het is toch zo’n heerlijke knuffelbeer. In de mist
rijden we naar beneden, wat best griezelig is.
De voorspelling voor Noorderlicht is goed, dus na een dag zonder beren
op Fish Creek rijden we weer naar boven en parkeren onze camper naast de
auto van Keith.
Ik zet de wekker en als ik om 1 uur ’s nachts naar buiten kijk, lijkt
het wel of iemand een spotlicht op de gletsjer heeft gezet! De volle
maan is net opgekomen en ik ga naar buiten om hier foto’s van te nemen.
In het noorden zie ik een vreemde langwerpige boogvormige witte wolk,
maar ik zie niets bewegen. Het is net een witte regenboog.
de grafiek van het noorderlicht
Salmon Glacier bij maanlicht met een sterrenhemel
Ik
kruip weer in bed en zet elk half uur de eierwekker. Om half 2 kijk ik
nogmaals naar die witte boog aan de noordelijke horizon. Is dit het
begin van het Noorderlicht of echt alleen maar een langgerekte wolk? Ik
tuur nog even en maak dan PJ wakker.
“Wat denk jij, is dit Noorderlicht?”, vraag ik PJ.
“Nee, dat is een wolk”, zegt hij knorrig.
Ik kijk nog langer en zie ineens dat die boog dikker en dunner wordt.
“JA, het is begonnen!” roep ik en spring uit bed. We trekken warme
kleren aan en zetten de camera klaar. En jawel, ineens wordt de witte
boog groen en begint te bewegen. Fantastisch!
We maken Keith wakker die het schouwspel vanuit zijn bed in de auto
bekijkt.
Het duurt niet lang, maar we blijven toch tot vier uur op om er zeker van te zijn dat het niet terugkomt. PJ besluit gelijk maar naar beneden te rijden, zodat we weer op tijd op het platform kunnen zijn. Trots laten we die dag onze Noorderlicht foto’s zien, maar beren krijgen we weer niet te zien. Ook voor vanavond wordt er Noorderlicht voorspeld, dus PJ knalt ’s avonds de berg weer op. Helaas zien ik alleen maar mist als ik elk half uur wakker word van de eierwekker. Om 2 uur geef ik het op. Ik raak wel een beetje geradbraakt van die onrustige nachten.
24
augustus 2013, Hyder Alaska
Weer een dag zonder beren. Andere jaren dat we hier waren kwam er elke
drie uur een grizzlybeer langs, elk uur liep er een zwarte beer langs de
kreek, werden we vermaakt door een bever of een mink, konden we
luisteren naar de vele geluiden die de raven maken, een zeearend landde
in een boom bij de blauwe lagune en hield de jonge eendjes in de gaten,
reigers waden door het ondiepe water, ijsvogels doken naar visjes,
zaagbekeenden kwamen in de kreek langs drijven met jonkies op hun rug.
En sinds drie jaar is een roedel wolven die regelmatig komen vissen.
Sinds we hier gearriveerd zijn hebben we slechts drie grizzlyberen
gezien, een handjevol zwarte beren en een reiger. Het is ongelooflijk
hoe taai het dit jaar is bij Fish Creek.
er zit toch genoeg vis in de kreek!
’s Avonds maken we in de tuin bij Linda een kampvuur. Ja in de regen,
want als je je plannen in Hyder laat afhangen van goed weer, dan gebeurt
er nooit wat!
25
augustus 2013, Hyder Alaska
Na de zoveelste dag zonder beren, rijdt PJ zuid richting Hyder, parkeert
de camper langs de Salmon rivier en ik maak Mexicaanse biefstuk
fajitas klaar. Terwijl ik sta te koken, komt er ineens een zwarte
beer met twee jonkies langs. Ze ziet ons en stuurt haar kids de boom in
en vangt een vis in een ondiep kreekje naast de rivier. Ze neemt de vis
mee het bos in en even later komen haar jonkies ook mee-eten.
We nemen de borden op schoot en zitten te eten met de deur open, maar de
hordeur dicht. Ineens roept PJ: WOLF!” en ik zie dat een wolf zijn neus
tegen de hordeur duwt!! Via het grote raam zien we dat de wolf van onze
camper vandaan loopt. PJ grijpt de camera en springt naar buiten.
Ondertussen heeft de wolf een u-bocht gemaakt en staat alweer bij de
deur. De wolf springt van schrik met vier poten in de lucht en loopt 10
meter bij ons vandaan en begint naar ons te staren. Dit duurt zo lang
dat PJ tijd heeft om de ISO’s omhoog te schroeven, het scherpstelpunt te
veranderen en hij begint te fotograferen. De wolf loopt weer 5 meter
verder en begint weer te staren en verdwijnt dan uit het zicht de kreek
in. We staan nog te kijken als de wolf ineens weer tevoorschijn komt met
een vis in zijn bek. Het lijkt wel of hij zijn vangst wil laten zien.
Hij verdwijnt weer uit het zicht en we lopen naar de waterkant. De wolf
staat verderop zijn vis op te eten en steekt zijn tong naar ons uit ;).
Daarna pakt hij zijn vis op en loopt van ons weg. Maar niet voordat hij
nog op allerlei manieren poseert met de vis in zijn bek. Hoe kom ik
beter uit, zo… of zo?
We bewonderen het natte wolvenspoor op het asfalt, inclusief het
sprongetje in de lucht als een huurcamper met een Italiaans gezinnetje
langs komt. Achteraf horen we dat Massimiliano tegen zijn vrouw heeft
gezegd: “Volgens mij hebben die Hollanders net iets gezien, zag je die
enorme grijns op haar gezicht?”.
We downloaden de foto’s en ze zijn erg korrelig. Weinig licht, geen
statief en een beetje shaky zijn de oorzaken. Maar de belevenis blijft
geweldig. We rijden nog even naar Regina’s kroeg om ons verhaal te
doen.
26
augustus 2013, Hyder Alaska
Vandaag lopen de Fish Counters door de kreek. Ze komen uit Ketchican,
maar worden geholpen door onze vrienden Flint en Carl. Ze zien eruit als
echt Alaska mannen, met hun hoge lieslaarzen en geweren. Ze tellen
25.000 Pink zalmen en slechts 300 Chum zalm. Dit laatste is wel erg
weinig en het favoriete voedsel voor de grizzlyberen. Misschien zien we
daarom zo weinig beren.
Er
liggen steeds meer dode vissen in de kreek. Dit is de normale
levenscyclus van zalmen. Ze worden geboren in de kreek, gaan naar de zee
en komen na ongeveer vier jaar weer terug om kuit te schieten en sterven
boven hun nestje. Maar de geur van rottende vis begint nu wel erg
onverdraaglijk te worden.
Een vrouw komt met haar twee dochters naar de kreek en kijkt over de
reling. "We gaan hier onmiddellijk weg", zegt ze tegen haar kinderen,
"het water is hier zo vervuild, dat de vissen dood gaan!". De
parkwachter probeert haar nog uit te leggen dat dit normaal is, maar de
vrouw wil er niets van horen en vertrekt.
’s Avonds gaan we bij Flint z'n leuke huiscreatie langs en zien een
zwarte beer langskomen.
27
augustus 2013, Hyder Alaska
Door de nieuwe asfaltweg is Fish Creek niet meer overgroeid en voor een
lang stuk te zien langs de weg. We horen steeds meer mensen vertellen
dat ze een beer of een wolf gezien hebben vanaf de weg. Wij besluiten
dit ook eens te proberen en staan ’s morgens uren bij een lange
parkeerplaats te wachten. Steve en het Italiaanse gezinnetje voegen zich
bij ons. Om half 10 komt er ineens een wolf langs, maar stopt nergens om
te vissen. Dit was niet echt de bedoeling, zo kunnen we geen foto’s
nemen. We rijden om half 12 naar Fish Creek en horen dat wat we gemist
hebben: om 9 uur lag een grizzlybeer een half uur te badderen in de
prachtige blauwe lagune, met vier poten in de lucht. En op het hetzelfde
moment was er een wolf die een half uur lang gevist heeft in de kreek.
We zijn zo ongelooflijk pissig en teleurgesteld, dit hebben we toch niet
verdiend na tien dagen elke dag geduldig wachten op het platform. We
maken meteen rechtsomkeert om stoom af te blazen en maar even
boodschappen te gaan doen in Stewart.
 |
Om in Stewart te komen, moeten we Canada inrijden en moeten we
door een heuse douanepost. Dit is om smokkelen van sigaretten,
drank en wapens vanuit Alaska te voorkomen. De vrouwelijke
immigratieofficier komt naar buiten lopen. |
| ’s Avonds kook
ik Indonesische roerbakmie en nodig Steve ook uit. Achteraf niet
zo’n beste keuze omdat hij tijdens zijn ‘vrijgezelle’ werk trip
alleen maar cup-a-noedels opwarmt. Maar hij vindt het erg
smakelijk. ’s Avonds laat sjezen we weer de berg op, omdat het Noorderlicht al aan de gang is, maar bij ons nog niet donker genoeg is. Het is dit keer druk op de berg, Keith, een paar Japanse fotografen en nog een (onbekend) stel. We kunnen maar krap aan een plekje vinden om te parkeren. Om half 12 is het donker genoeg en we zien wit Noorderlicht dansen door het heelal. Ik probeer het vast te leggen op de foto (vaak pikt de camera wel het groen op), maar het niet sterk genoeg. Jammer. Ik zet weer elk half uur de wekker en bewonder een prachtige sterrenhemel en de Melkweg, maar geen Noorderlicht. |
 |
28
augustus 2013, Hyder Alaska
We rijden weer op tijd naar beneden om afscheid van Regina en Rory te
nemen. Wat hebben we een leuke tijd gehad met hen. De rest van de dag
blijven we trouw op het platform en zien weer NIETS! De zon schijnt de
hele dag en het wordt zelfs warm. We maken leuk contact met het
Italiaanse gezinnetje: Professionele fotograaf Massimiliano, zijn vrouw
Paola en hun 12 jarige zoon Stefano. Massimilio’s Engels is niet zo goed
en hij komt er al snel achter dat als hij Italiaans tegen PJ spreekt, PJ
dit aardig kan begrijpen. Ze nodigen ons uit voor een zalm spaghetti
diner. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Ook Steve mag mee-eten.
We staan weer op het plekje waar wij de ‘Steak-Fajita wolf’ gezien
hebben. Om 20.45 loopt grote grizzlybeer Monica door het kreekje. Hebben
de Italianen gelukkig toch nog een beer gezien. En om 21.15 voegt zich
daar ook een wolf bij! Het is nu te donker voor foto’s en de wolf is
absoluut niet bang voor ons. We weten er niet goed raad mee. Is dit
speelsheid of onverschrokken? De Italianen zijn in ieder geval erg blij
met de belevenis. We moeten de wolf verjagen door kiezels in het water
te gooien en houden er een katterig gevoel van over.
29
augustus 2013, Hyder Alaska
Weer een zonnige dag. Vandaag wordt onze fossiele vriend Bob 75 jaar.
Steve brengt Bob’s statief naar het eind van het platform en ik versier
het statief met geel party zone tape. We zingen hem toe en vertellen hem
het slechte nieuws. “We hebben per ongeluk je verjaardagsgeld onder het
platform laten vallen!” (Er ligt al een week een 10 dollar biljet onder
het platform, wat waarschijnlijk door een toerist verloren is).
Onder begeleiding van een parkwachter gaat Bob onder het platform op
zoek naar het geld. Van boven wijzen wij hem de weg. Hij vindt ook nog
een Nikon lensdop die hij nog gebruiken kan ook! We hebben er veel pret
om.
Ook deze dag verloopt zonder wolven of berenbezoek. Steve verteld ons
dat er wordt beweerd dat raven met wolven kunnen ‘communiceren’. De raaf
vertelt de wolf waar hij voedsel kan vinden, de wolf doodt het dier en
eet het op en de raaf kan dan de restjes opeten. Een win-win situatie
voor beide dieren. Klinkt eigenlijk helemaal niet zo onwaarschijnlijk.
En we hebben de afgelopen twee weken geen raaf gezien of gehoord,
terwijl die altijd in de buurt van het platform in een boom zitten en
een scala van geluiden ten gehore brengen.
De Italianen nodigen ons weer uit voor het eten en we zitten tot 11 uur
’s avonds te kletsen.
30
augustus 2013, Hyder Alaska
Het regent vandaag. De Italianen moeten nu echt weg, anders halen ze hun
vliegtuig niet. Ze zijn nog geen tien minuten vertrokken of er staat
ineens een WOLF in de kreek!!! Het is 10.05 uur, het giet van de regen
en het platform is totaal verlaten. We staan met Steve, Bob en SueAnn en
sinds gisteren (geluksvogel) Jorn, een Belgische knul aan het eind van
het platform in doodse stilheid te schieten alsof ons leven ervan
afhangt. Verder zijn er halverwege het platform nog twee toeristen die
niet geïnteresseerd zijn in wolven, ze willen grizzly’s zien, de twee
vrijwilligers en 1 parkwachter staan aan het begin van het platform en
hebben niet eens door dat de wolf er is. De wolf vist 15 minuten
en verdwijnt dan weer. We geven elkaar high five’s en hebben allemaal
een grote grijns op onze gezichten. We hebben het verdiend, maar wat
zijn we bevoorrecht om dit te zien. We vergelijken hoeveel foto's we
hebben genomen. PJ en ik samen 240, Steve 260 en Bob zegt zonder blikken
of blozen 500 stuks.
“Misschien komt de wolf wel weer tevoorschijn bij de lagune”, zegt Bob,
die hiermee ervaring heeft want hij is hier al 55 dagen.
Ik loop met SueAnn naar de lagune en jawel de wolf kijkt ons vanaf nog
geen tien meter aan. Ik ben zonder camera, maar vertel het de rest over
een walkietalkie. PJ komt aanrennen met de 600mm, zonder statief, de
rest volgt direct achter hem. Het giet nog steeds, de wolf maakt een
rondje om de lagune door het kleurrijke herfstblad, poseert meerdere
malen. Jammer dat ik geen camera heb om overzichtsfoto’s te nemen, maar
ik wil niet terug naar het eind van het platform lopen en alles missen.
PJ heeft iets teveel lens om ook de mooie omgeving vast te kunnen
leggen. Ineens hoor ik het bekende krassen van een raaf en als ik opkijk
vliegt hij over ons hoofd. Ook de wolf kijkt op naar de raaf! Ik kijk
naar Steve en hij wijst met zijn vinger omhoog en begint te glunderen.
Misschien is het wel echt waar dat raven met de wolven communiceren.
Iedereen is dolblij met deze ervaring. Om de Italianen niet groen van
jaloezie te maken, plaats ik de foto’s van de wolf pas twee dagen later
op Facebook.
’s Middags gaat de zon weer schijnen en komen ook de toeristen weer
binnen. We zien de rest van de dag niets, maar dat maakt ons niet uit.
’s Avonds is er weer Noorderlicht voorspeld, maar wij besluiten het dit
keer vanuit het haventje van Hyder te bekijken. We vragen Steve ook mee
en ik beloof hem (en PJ) wakker te maken als het zover is. De eierwekker
gaat weer mee naar bed en om 1 uur zie ik bekende witte wolken. Ik kleed
mij aan en ga buiten kijken. Er hangt een dikke laag mist boven het
koude water. De Belg Jorn is er ook en we staan een tijdje te kletsen.
Ineens zien we een witte pilaar de lucht ingaan. “Het is begonnen”, zeg
ik tegen Jorn die dit nog nooit eerder gezien heeft. Ik maak PJ en Steve
wakker en we fotograferen het noorderlicht dat helaas wit is. Meestal
pakt de lange sluitertijd van de camera het groen wel op. Op mijn foto’s
is niets te zien, maar ik kan zien dat het bij Jorn en Steve wel lukt.
Pas later heb ik door dat de lens door de koude mist helemaal beslagen
is. Dat is het nadeel als je met meerdere mensen bent, dan kun je niet
te pas en te onpas je zaklantaarn aan doen om dingen te checken, want
dan verpest de foto van een ander. Toch zijn er nog een paar foto’s
aardig gelukt; er is zelfs reflectie in het water en door de mist zijn
de lichten van het dorp mooi gedimd.
|
31 augustus 2013, Hyder Alaska Al vroeg staan we weer trouw op het platform. Het regent weer, niet hard, meer zoals Regina dat noemt een Hyder mist. We hebben de foto’s van de wolf gedownload en bekeken en door de regen zijn ze wat korrelig. Goed genoeg voor een A4 vergroting, maar groter niet. Vriend Flint is buschauffeur van wekelijkse toergroepen en hij brengt een groep Duitsers binnen. Grizzly Dogbear besluit zijn entree te maken door een rondje lagune te zwemmen. Hij spettert wat aan het eind van de lagune.
|
 |
Om 11 uur komt er weer een wolf vanuit het zuiden de kreek in. Nee, wacht even, het zijn er DRIE! Twee volwassenen en een jaarling. Een van de grote springt met een grote boog het water in en vangt meteen een enorme Chum zalm. We wisten niet eens dat die er nog waren. De kleinere kijkt de kunst af en begint ook met vissen. De derde blijft achter en we begrijpen nu ook waarom. ‘Jaws’, de enorme mannetjes grizzly is nu ook van de partij. De beer blijft op afstand en de derde wolf houdt een oogje in het zeil.
Ik kan de cameralens maar een kant op draaien, wat overal zitten hoofden
van de Duitsers. Dus blijf ik mijn aandacht richten op de twee wolven.
De wolven blijven een uur lang vissen en wij schieten er weer op los.
Een van de Duitsers beklaagd zich tegen Bob. Het klikken van Bob’s
camera verpest zijn video. Ik zie Bob niet vaak kwaad, maar nu barst hij
bijna van woede. “Deze fotografen staan al weken te wachten om dit
speciale moment te zien, je zou dankbaar moeten zijn dat je dit hebt
mogen meemaken”, zegt Bob met ingehouden woedende stem.
“Oh, wij hebben in Duitsland ook wolven, niets bijzonders”.
Je zou zo’n vent zo over de reling gooien. Jammer dat de mensen die niet
begrijpen hoe bijzonder dit is, om juist op dat moment aanwezig te zijn.
Flint brengt dezelfde groep naar de Salmon gletsjer die in de mist ligt,
maar wat openbreekt als ze uit de bus stappen. Als ze weer naar beneden
rijden, sluit het mistgordijn zich weer. En dan ’s avonds zien ze een
grizzly en een zwarte beer heel dichtbij. En denk je dat ze tevreden
zijn? NEE, ze hadden er meer van verwacht. Dit soort groepen zouden
eigenlijk meer plezier hebben als je ze naar de dierentuin brengt.
’s Avonds laat vergeet Flint de deur van de schoolbus te sluiten en een
zwarte beer sluipt naar binnen, laat een paar flinke drollen op de
treden achter en plet alle pakjes sap die achterin liggen. Vind je het
raar dat ik wens dat die Duitsers nog in de bus hadden gezeten??
September 2013, Alaska, Canada, Alaska
1
september 2013, Hyder Alaska
Weer een lange dag op het platform. Iedereen is nog hyper van de
wolvenshow van gisteren en is blij met het resultaat.
’s Avonds parkeren we in de tuin van Linda. Ze heeft net geskyped met
Regina en Rory en belt haar voor ons nog een keer. En zo zitten we even
later “In de maneschijn” te zingen voor Rory, terwijl zij alle gebaren
meedoet. Dat Skypen is inderdaad erg leuk, maar je moet er wel stroom en
een goede Internetverbinding voor hebben. En dat hebben wij eigenlijk
zelden.
2
september 2013, Hyder Alaska
We hebben het gevoel dat het een beetje oppikt. Ik maak mooie foto’s van
een reiger in een oude boom. De ijsvogel poseert en vangt visjes. Een
vrouwtjesgrizzly doet een rondje Fish Creek, tot en met een zwempartij
in de lagune. En een zwarte beer wandelt langs de lagune.
3
september 2013, Hyder Alaska
Om half 8 hebben we weer een wolf, die een half uur blijft. We nemen
afscheid van Steve. De zon begint te schijnen en om half 3 in de felle
zon komt er weer een wolf langs. We willen natuurlijk niet klagen, maar
het is onmogelijk om met zoveel licht en reflectie op het water goede
foto’s te nemen.
4
september 2013, Hyder Alaska
Deze dag brengt in de ochtend drie keer een grizzlybeer. De rest van
middag is het stil. We nemen afscheid van onze fossiele vrienden Bob en
SueAnn. Zij hebben over tien dagen een bruiloft van een kleinzoon in
Florida en moeten nog terug naar Colorado rijden.
|
5 september 2013, Hyder Alaska PJ staat altijd vroeg op zodat hij de camper om 6 uur op het parkeerterrein van Fish Creek kan zetten. Ik blijf dan heel lui in bed liggen en om een uur of 7 kom ik eruit en maak me klaar voor een dag Fish Creek. Meestal ben ik niet voor half 8 op het platform. Vandaag ben ik er ook vroeg uit (voorgevoel?) en om kwart voor 7 loopt er al een vrouwtjes grizzly Mira door de kreek en over de weg. Ze poseert even onder het bord Fish Creek Wildlife Observation Site.
|
 |
Om kwart voor 8 is er weer een wolf die wel 20 of 30 vissen vangt! De wolven eten van de Pink zalm alleen de bovenkant van de kop op en zo kunnen ze er veel wegwerken. Schijnbaar kunnen ze de rest van de zalm niet verteren. De wolf blijft tot 9 uur.
Om half 11 loopt PJ over de walkway, dat is het gedeelte wat de noord parkeerplaats met de zuid parkeerplaats verbindt. Deze walkway loopt ook langs een kreek met vis. PJ ziet ineens Mira grizzly met vier poten in de lucht in het ondiepe water liggen! Hij vraagt over de walkietalkie of ik een camera met kleine lens kom brengen. Ik ren de 800 meter in recordtempo en PJ kan nog net een paar plaatjes schieten, voordat ze er genoeg van heeft.
De rest van de dag zien we niets.
6
september 2013, Hyder Alaska
De dag begint met een koele 8°Celsius en als je dan zo stil op het
platform staat, word je erg koud. Bob noemt dit soort dagen een 6-lagen
dag. Als om 11 uur de zon het platform beschijnt, gaat het hout dampen,
je ijskoude lens beslaat, in de camper komt een hele stapel (5 lagen)
uitgeworpen winterkleren te liggen en het wildlife verstopt zich in het
koele bos. Het warmt op naar een aangename 24°C, maar de hele dag zien
we geen dieren.
7
september 2013, Hyder Alaska
Het wordt weer zo’n prachtige 6-lagen dag, waarin we geen beren of
wolven zien.
Aan het eind van de middag komt een pick-up truck met een slide-in
camper en Chileense vlag het parkeerterrein oprijden. Een jong stel
stapt uit en zien mij in de deuropening van de camper zitten. Ze
beginnen een praatje en ik adviseer ze om naar de gletsjer te rijden,
daar te overnachten en morgen op tijd hier weer terug te zijn. Na twee
zonnige dagen, wordt er morgen regen verwacht en een weersverandering is
altijd goed voor wildlife. De 1.84 lange slanke meid blijkt Claudia te
heten, haar benen beginnen ongeveer bij haar oksels en ze heeft een
prachtige lach met gelijkmatige tanden. Ik denk dat ze een Supermodel
is, maar ze is met haar 26 jaar al advocaat. Cristian (32) is nog langer
en is een beroemde Chileense soapacteur en een echte Latino macho. Het
klikt meteen tussen ons. Ze nemen mijn advies ten harte en rijden de
berg op. Achteraf lees ik op hun website (www.dealaskaapatagonia.com)
dat ze doodsangsten hebben uitgestaan, omdat het vreselijk ging waaien
en ze in het donker er drie uur over deden om weer in het dal te komen.
Wij zien aan het begin van de avond Mira Grizzly over de weg lopen.
Jonge Zeearend
8
september 2013, Hyder Alaska
Het regent en ik besluit zeer op tijd helemaal klaar te zijn. De site
gaat tegenwoordig pas om half 7 open, omdat het nog zo donker is en ik
ben er klaar voor. Om kwart voor 7 loopt Mira grizzly door de kreek. Het
is nog te donker voor foto’s tot we ineens over de parkwachter scanner
horen dat er ook een wolf in de kreek is. We grijpen onze cameraspullen
en sjezen naar het eind van het platform. De wolf en grizzly kijken
elkaar aan en negeren elkaar. Maar daar neemt de grizzly toch geen
genoegen mee en neemt een sprintje en jaagt de wolf weg. Ze vervolgt
haar route zuid en in no-time is de wolf terug. Ondertussen is er een
grote groep toeristen aangekomen uit Kitimat, die volgens mij bier voor
ontbijt hebben genuttigd. Ze zijn erg lawaaierig en lopen steeds heen en
weer te stampen. Twee keer wordt PJ op zijn hoofd getapt met de
mededeling dat hij een mooie lens heeft. Zijn ze helemaal gek geworden?
Ze willen een beer zien en niet geïnteresseerd in de wolf. “Die hebben
we thuis ook”. Ze moesten eens weten dat Doug, die ook in Kitimat woont,
dit jaar al 26 grizzly’s gezien heeft.
Jammer dat ze weer niet waarderen wat ze hier zien. De wolf blijft een
uur, maar de meeste foto’s zijn bewogen door de regen, omdat het nog zo
vroeg was en de vele bewegingen op het platform. De Chilenen zijn ook
aangekomen en hebben de wolf nog gezien, maar de beer gemist. Ze waren
zeer vroeg opgestaan, maar ze durfden in de mist en donker de berg niet
af te rijden. De rest van de dag zien we niets, maar hebben een
gezellige tijd met onze nieuwe vrienden.
“Is PJ een naam?”, vraag Claudia.
“Het is afkorting voor Pieter Jan”, antwoord ik.
“Peter Pan, dat is grappig”, maakt Claudia ervan. Dit is de eerste keer
dat ik dit hoor en ik vind het ook wel erg grappig.
We hadden nooit verwacht zo lang in Hyder te zijn en zijn door alle
boodschappen heen. Geen brood meer, beleg, verse groenten. Als we geld
gaan trekken in Hyder zien we een bever op de kant zitten. We kunnen in
Hyder geen boodschappen doen en we hebben geen zin om de grens over te
gaan naar Stewart. Dus we schipperen een beetje met het avondeten.
9
september 2013, Hyder Alaska
Om 8 uur is er weer een wolf die wel 15 levende vissen vangt en in nog
een stuk of wat dode vissen hapt.
De
wolf loopt bijna de hele kreek, wat ongewoon is, want ze zijn nogal
schichtig van het platform en blijven meestal aan het eind van het
platform. Het is al een paar uur doodstil en er zijn geen toeristen.
Omdat we nog steeds geen boodschappen gedaan hebben, vraag ik
toestemming aan de parkwachter om pannenkoeken te bakken (er mag niet
gekookt worden op het parkeerterrein). Dit mag natuurlijk alleen als ik
er ook eentje voor hem maak.
De rest van de dag zien we niets.
’s Avonds parkeren we weer bij de steengroeve en maken met de Chilenen
een kampvuur en kletsen gezellig. Claudia wil Nederlandse woorden leren.
Vanzelfsprekend leren we haar ‘lekker ding’. (als ik weken later van
haar een e-mail krijg die begint met Hola Larkardin, laat ik elk
vertalingprogramma er op los, maar kom er niet achter wat ze bedoelt.
Oooh, lekker ding!)
“Hoe zeg dat je van iemand houdt?”, vraagt Claudia.
“Ik hou van jou”, antwoord ik.
“Iek gauw van jou, dat klinkt toch helemaal niet romantisch?”, zegt
Claudia met een zwoele stem.
“Nou, als jij dat zo met dat accent in mijn oor fluistert, is dat echt
wel romantisch hoor”, verzekert PJ haar. De Chilenen gaan in december
naar Mexico, en we hopen hen daar weer te ontmoeten.
Een wandelingetje door het bos.
Mooie bloemvormige paddenstoelen.
Kampvuur met de Claudia en Cristian
10
september 2013, Hyder Alaska
Het ontbijt is koude pannenkoeken. De hele ochtend zien we weer niets.
De Chilenen vertrekken en ’s middags rijden wij naar Hyder om onze was
te doen en een douche te nemen. We willen ook maar eindelijk naar
Stewart gaan om boodschappen te doen. We moeten weer de grenspost van
Canada over. Ik denk dat je als douanebeambte van deze post wel iets
heel ergs hebt gedaan om naar deze uithoek verbannen te worden. Het
begint al goed als een jonge blonde tante ons naar de baan wijst die een
overkapping heeft waar onze camper te hoog voor is. Waarom mogen we niet
in de baan die speciaal voor campers is? Ze neemt onze paspoorten in
ontvangst en begint allerlei lastige vragen te stellen en om papierwerk
te vragen van ons bezoek aan Canada van vorig jaar. Een maand geleden
zijn we in Calgary Canada binnen gekomen en hebben van immigratie een 6
maanden visum gekregen. Het enige wat we ondertussen gedaan hebben is
drie weken in een spookstadje van Alaska gezeten. Waarom denkt deze
bitch dat er dan iets mis is met ons verhaal? Ze neemt onze paspoorten
mee het kantoor in en laat ons tien minuten wachten. Echt een voorbeeld
van een vrouw in uniform die blijkbaar gefrustreerd is.
In Stewart doen een paar boodschapjes (het is hier zo ongelooflijk duur)
en checken het noorderlicht. De geleerden staan voor een raadsel. Omdat
de magnetische noord- en zuidpool van de zon eind dit het jaar van
plaats gaan wisselen (dit gebeurt elke 11 jaar) zou er veel turbulentie
in het heelal moeten zijn en dit veroorzaakt het noorderlicht. Maar in
plaats van een Solar Max is het juist een Solar Min, er is vrijwel geen
noorderlicht of het is heel zwak. Voor de komende week staat niets in de
voorspelling, dus we besluiten dat het tijd wordt om uit Hyder te
vertrekken. We zijn hier in totaal 25 dagen geweest, hebben zo’n 250 uur
op het platform van Fish Creek gestaan, hebben zeven keer een wolvenshow
vanaf het platform gefotografeerd en daar buiten nog drie keer een wolf
gezien. We hebben slechts vier verschillende grizzlyberen gezien en een
handjevol zwarte beren. Qua beren een magere oogst, maar het ging ons
vooral om de vissende wolven en dat is goed gelukt.
We vertrekken met stille trom en mailen een paar mensen om te zeggen dat we weg zijn. Komt mooi uit, want we hebben een hekel aan afscheid nemen. Je weet toch nooit of je je oude en nieuwe vrienden ooit nog weer terug zal zien. Het is weer een stralende dag en we nemen de Cassiar Highway 37 naar het noorden. Eindelijk, we zijn onderweg!
We stoppen even bij Hannah Creek om de knalrode Sockeye zalmen te bewonderen. Onderweg noord zien we 6 zwarte beren, waarvan een moeder met twee jonkies die geduldig voor ons poseren. We overnachten langs de kant van de weg.
11
september 2013, Langs de Cassiar Highway Canada
PJ wordt gewoonte getrouw om 5 wakker, ik tuk nog even door en we
vertrekken om 8 uur.
Hoe verder we noord gaan hoe herfstiger de kleuren worden. Prachtig!
Na in totaal 750 km over de Cassiar Highway rijden we de Alaska Highway op. De weg is minder hobbelig en de geasfalteerde bermen zijn ruim. Als we even langs de kant van de weg staan voor een kop koffie schiet er ineens een personenauto flink in de remmen en parkeert naast ons. Gerenommeerde natuurfotograaf Don Jones uit Montana zag onze camper en moest even keren om ons gedag te zeggen. Hij heeft net in Alaska gewerkt en heeft haast om thuis te komen. We kletsen even met hem, leuk dat hij stopte. Het is alweer een paar jaar geleden dat we hem in Denali tegenkwamen.
We overnachten op een braakliggend terrein naast een benzinestation in Teslin en pikken goed Internet op. We kijken sinds een maand weer eens naar een aflevering van ‘De wereld draait door’ en ik doe een snelle update van de website met een paar wolvenfoto’s. ’s Avonds laat kijk ik naar buiten en zie laag op de horizon dansende witte wolken. We worden dat witte noorderlicht nu wel een beetje zat.
Kaart van de Cassiar Highway van Hyder naar Watson
Lake
Waar gaan we naar toe? noord de Dempster of zuid Haines?
12 september 2013, Teslin Canada
Na 25 dagen Hyder, Alaska zijn we over de Cassiar Highway
naar het noorden gereden en rijden nu over de Alaska Highway
noordwest naar Haines Junction. In de redelijk grote stad
Whitehorse doen we eindelijk - na bijna een maand in dat dure Hyder
en Stewart - uitgebreid boodschappen en checken Internet bij McDonalds.
Het Geophysical Institute (http://www.gi.alaska.edu/AuroraForecast)
heeft nog steeds de Noorderlicht weersvoorspelling niet bijgewerkt, dus
we weten niet of er komende week Aurora's verwacht worden. We moeten
hier (op kaart #A) beslissen of we 500 kilometer noord rijden naar
Dawson City en dan 700 kilometer noord over de onverharde Dempster
Highway
(B) voor kariboe en Noorderlicht of dat we 400 km zuidwest rijden naar
Haines (C) om grizzlyberen te zien. Nadat we het weer voor beide
plaatsen gecheckt hebben, wordt het toch Haines omdat daar de
komende dagen de zon schijnt. We gaan nog op zoek naar een hoge kruk (je
weet wel, waar Monica met haar dikke kont doorheen gezakt was), maar
kunnen niets vinden. Dit is lastig omdat wij op die kruk aan het
aanrecht (ja wij hebben een heus aanrecht in de camper) achter de laptop
zitten.
| We rijden verder over de Alaska Highway. In het
dorpje Haines Junction pikken we bij een hotel
wireless Internet op en checken we nogmaals het Noorderlicht.
Het Geophysical Institute heeft eindelijk de noorderlicht
voorspelling bijgewerkt en vannacht worden er Aurora's verwacht!
Het is geen grote storm, maar iets is beter dan niets. Het plan
is om naar Haines Alaska rijden, wat weer een doodlopende
weg is en die bijna 250 kilometer lang is. We willen het
Noorderlicht afwachten bij een meer op die route en gaan dus
alvast 30 kilometer naar het zuiden. We hebben bij McDonalds geluncht, dus ik hoef vanavond niet te koken en we hebben nog 3 uur daglicht. "Het zou leuk zijn als we de tijd kunnen doden met een beer", zeg ik gekscherend. |
 |
Even later zien we een grizzlybeer langs de weg! We nemen de tijd om hem te fotograferen en volgen hem een tijdje. Daarna rijden we naar een parkeerplaats langs het meer en wachten tot het donker wordt.
Maar met het donker komen ook de wolken binnen drijven. We rijden 30
kilometer terug naar Haines Junction, want daar was het
onbewolkt. Maar ook daar is het ondertussen bewolkt. Dus rijden we
verder noord op zoek naar een wolkenloze hemel en iets van een meer of
zo voor de reflectie. Maar in het donker is dat natuurlijk geen doen. We
eindigen 30 kilometer verder om 10 uur 's avonds bij een ruime
parkeerplek, zonder mooie voorgrond.
"Ik ga naar bed', zegt PJ die nu bekaf is. Het is weer mijn taak om de
wacht te houden. Ik ga om half 11 naar bed met een strakke sterrenhemel
en wat sluierbewolking. Elk half uur gaat de eierwekker en kijk ik
hoopvol via het dakluik naar buiten. Nog meer sterren. Na vier wekkers,
slaap ik volkomen door een wekker heen (of vergeet hem te zetten). PJ
maakt mij om half 3 's nachts wakker.
"Heb jij het noorderlicht nog gecheckt?"
Ik kijk naar buiten en jawel er zweven heeeeel lichtgroene wolken door
de lucht.
"Ja, er is noorderlicht", zeg ik enthousiast.
PJ kijkt naar buiten en mompelt: "Voor die nep Aurora kom ik mijn bed
niet uit!".
Ik kleed mij warm aan en ga naar buiten met het statief en fototoestel.
Ik fotografeer de zwevende wolken en de camera pikt het groen weer op.
Al met al sta ik ruim 5 kwartier buiten te blauwbekken. Met ijskoude
tenen kruip ik weer in bed. PJ denkt dat ik maar 5 minuten buiten ben
geweest en is zeer verbaasd als hij de volgende morgen het resultaat
ziet.
Hier heb ik met een zaklantaarn de camper
'beschilderd' Hier
kwam er tijdens de 30 seconden belichting een auto voorbij
"Oh, dat was best aardig", zegt hij, "maar kon je het ook met je blote
oog zien?"
"Nee, niet echt", moet ik bekennen.
Ik kan mij goed voorstellen dat hij dit nep Aurora noemt. We hebben in
2001 (Churchill) en in 2009 (Alaska en Canada) prachtige urenlange
groene noorderlichtshows gezien waarbij het groen als vuurwerk door de
lucht schoot en dan is dit maar een lauw aftreksel. Ik moest op het
schermpje van het fototoestel kijken of het noorderlicht er nog wel was!
een matig stormpje
het uitzicht als we opstaan
13 september 2013, langs de Alaska Highway Canada
Als we 's morgens opstaan zien we pas wat ons uitzicht naar het zuiden
is: de prachtige bergketen met besneeuwde toppen van het Kluane National
Park. Jammer dat dit niet de voorgrond was van mijn noorderlicht foto's.
We rijden weer terug naar Haines Junction en willen ons Facebook
checken bij hetzelfde hotel, maar het wireless internet is nu ineens
beveiligd! We weten dat er ook vanavond Noorderlicht verwacht wordt
(sterker dan gisteren) maar we kiezen er toch voor om de beren van
Haines met mooi weer te fotograferen. We rijden de mooie route over de
Haines Highway en zien twee coyotes samen de weg oversteken.
|
Om 1 uur komen we bij de grens van Alaska aan. In tegenstelling tot
Hyder is hier wel een echte grenspost en we zijn best een beetje
zenuwachtig. De douanebeambte is zeer vriendelijk.
|
 |
| Het dorpje Haines ligt aan een fjord en is gezellig met veel houten huizen, kleurige totempalen, visrestaurantjes en winkels. De zon schijnt en dat maakt alles meteen vrolijker. Nadat we getankt hebben en eindelijk drank ingekocht (te duur in Canada) rijden we meteen door naar de Chilkoot rivier die 15 kilometer verder ligt en waar we grizzlyberen hopen te zien. We waren hier in 2009 voor het laatst en zijn weer onder de indruk van de prachtige omgeving: de zon schijnt, de rivier is melkachtig turkooizen, in de rivier liggen enorme ronde keien bedekt met groen mos, aan de overkant zien we al herfstkleuren, enorme varens en hangend mos aan de oude regenwoudbomen. |
 |
Wel schrikken we een beetje van de hoge waterstand van de rivier.
"Hier kunnen toch geen beren naar zalm vissen?", vragen we ons af.
Maar na een paar keer heen en weer gereden te hebben, zien we de eerst
grizzlybeer. Het is een prachtige langharige blonde beer die aan de
overkant door het ondiepe water rent. Ze vermaakt ons een uur.
Een half uurtje later is er ineens een moedergrizzly met jong aan onze kant van de rivier. Het water blijkt toch niet zo diep te zijn en we zien ze samen vissen naar zalm en spelen in het water. We twijfelen of het jong een springcub is (en dus zo'n acht maanden oud moet zijn) of misschien toch al anderhalf jaar is. Het is zo'n koddig dik diertje. Later horen we dat dit jong inderdaad pas in februari geboren is. Wel jammer van de oormerken en de radiozender die de moeder omheeft, maar daar hebben we Photoshop voor. Ook zij blijven ongeveer een uur.
Een kwartiertje later zien we een rossige beer aan de overkant van de rivier.
Het begint nu schemerig te worden, dus we geven het na een tijdje op. We kamperen langs het fjord en genieten van de zonsondergang. Ik houd het noorden in de gaten, maar we zitten nu net te ver zuid om het Noorderlicht te kunnen zien.
14 september 2013, Haines Chilkoot River Alaska
Aan de mond van de Chilkoot rivier zien we een vijftigtal zeearenden. PJ
fotografeert een Bald Eagle in een boom die luid schreeuwt naar
andere zeearenden.
Bij de rivier is het een komen en gaan van beren, van half 8 's morgens
tot vier uur 's middags zijn we vrijwel continue grizzlyberen en
zeearenden aan het fotograferen. Wat een prachtplek.
PJ wordt in de gaten gehouden door moeder beer, hij
neemt bovenstaande foto
en dit zie ik vanaf de andere kant
1700 foto's later staan we net een beetje bij te komen als er een
zelfbouwcamper met Nederlandse kentekenplaat aan komt rijden. Klaas en
zijn vriendin Else hadden onderweg van deze plek gehoord en zijn 250
kilometer teruggereden en hebben de dure veerpond van Skagway genomen om
de beren van Haines te zien. Klaas' levensverhaal in een notendop is dat
hij tien jaar geleden na een succesvol werkend leven wilde gaan reizen,
maar zijn vrouw niet. Klaas is gaan reizen en zijn vrouw is nu zijn ex
vrouw. Hij heeft een jaar door Afrika gereisd en reist nu twee keer per
jaar drie maanden en zijn vriendin Else komt hem steeds een maand
vergezellen. Hij is langzaam onderweg naar Patagonië.
Ik vertel hen enthousiast over de prachtige ochtend die tot vier uur
duurde en overtuig hen om even geduld te hebben.
"Kijk, dit is een berenpaadje, waar een moederbeer met jong gebruik van
maakt". Een uur later staat de springcub ineens achter ons en de
moeder komt uit het bewuste berenpaadje lopen. Wat een giller!
"Zie je dat ik niet gelogen had", zeg ik en Else geeft mij spontaan een
klapzoen op mijn wang.
Voor ons is het eigenlijk al te schemerig (en we hebben al zoveel foto's
genomen), maar we laten Klaas en Else de beste plekjes zien om de beren
te fotograferen. Ze zijn erg dankbaar en super enthousiast.
"Hoe laat zijn jullie hier morgen?", vraagt Else.
"Ik denk dat wij hier wel weer om half 8 zijn".
Klaas schrijft op zijn weblog www.klaas2sa.waarbenjij.nu hierover: Als we bij de rivier komen wenkt een stel ons, PJ en Claudia, al 13 jaar rondreizend over de wereld om wildlife te schieten. Hun apparatuur liegt er niet om en ze vertellen dat ze hier al een hele dag staan en 1700 foto's hebben geschoten van de beren en de arenden die steeds een zalm komen verschalken. Toch nog onverwacht komen er plots een moeder en een welp de weg oversteken richting water. Moeilijk om precies de mooiste momenten (de zalm in de bek) op de foto vast te leggen (we begrijpen dan beter het grote aantal foto's van PJ en Claudia), maar de herinnering is onvergetelijk.
Persoonlijk vind ik die opmerking 'ze hier al een hele dag staan' erg
grappig. Als je net vrijwel constant beren hebt gefotografeerd, vind ik
een hele dag geen straf, we staan hier PAS een dag.
Twee weken op het platform van Fish Creek zonder wolven te zien dat was
best taai. Maar ons record ligt nog steeds in Argentinië, waar we 23
dagen in een duinpannetje hebben gezeten, wachtend op de beachende
orka's die zeehondenpuppy's uit de surf grijpen. Dat was pas saai!
15 september 2013, Haines Chilkoot River Alaska
Weer zo'n prachtige dag, die begint met een mooie zonsopgang. We zijn
verheugd dat we 'White Claws' na vijf jaar weer terugzien, een 25+
jaar oude vrouwtjesbeer, al is het in slecht licht. Ook deze morgen
verschijnt de ene beer na de andere en in drie uur tijd zien we negen
verschillende grizzlyberen! Vergelijk dit met Hyder waar we in vier
weken slechts vier verschillende grizzlyberen hebben gezien.
De beer met jong loopt over de brug loopt en brengt een paar fotografen aan het rennen.
| We begrijpen niet waar Klaas en Else blijven.
Driehonderd foto's later komen om half 11 Klaas en Else
aankakken. Ze hadden op de camping gestaan en vanochtend zo
heerlijk met de kleinkinderen geskyped. Na een uurtje kletsen
(zonder beren) vertrekken ze weer. Daar begrijp ik dan niets
van: heb je zoveel kilometers omgereden (en dan nu nog 400 km
terug naar Whitehorse), speciaal de ferry genomen en dan neem je
genoegen met slechts 1 1/2 beer. Het hadden er gemakkelijk tien
kunnen zijn. Een kwartiertje later komt de moederbeer met jong
weer tevoorschijn en wij pakken onze spullen weer op en gaan aan
de slag. rechts: Chilkoot Lake |
 |
Natuurlijk is het hier niet alleen maar rozengeur in maneschijn. Er is ook wat ergernis. Vroeger was de rivier voor iedereen toegankelijk: de vissers, de beren en de toeristen. Toen werd er ineens langs de rivier een lodge (hotel) gebouwd en een gedeelte van de rivier werd afgesloten met een touw. Er mocht niet meer geparkeerd worden, zelfs niet gestopt en zeker niet gelopen. Dit gedeelte was alleen beschikbaar voor de gasten van de lodge. Waarschijnlijk konden ze hier niet mee wegkomen, want sinds een paar jaar staat er ineens een totempaal en wordt er beweerd dat dit de heilige grond is van de Tlingit Indianen. Ze hielden hier 2000 jaar geleden vredesbesprekingen bij 'Deer Rock'. Een touw met bord houdt de toeristen op een afstand. Prima, wij willen dit natuurlijk best respecteren. Maar dan gebeurt er dit: de gasten van de lodge mogen het touw weghalen, hun auto op de heilige grond zetten en de beren van dichtbij fotograferen. Nou, dan knapt er bij mij wel een adertje.
16 september 2013, Haines Chilkoot River Alaska
Het giet als we opstaan! We rijden even langs de Chilkoot rivier, maar
dat heeft geen zin. We hebben net drie prachtige dagen gehad, dus we
hebben geen zin om onze dure cameraspullen nat te laten regenen. We
rijden naar het dorp en kijken of er al bericht is van Dave en Jenny.
Dit stel uit Colorado kennen we al zo'n jaar of tien en we zijn in 2009
met hen een maand naar Zuid Afrika geweest. Ze hadden gemaild dat ze
vrijdag in Anchorage de camper een beurt zouden geven en dan richting
Haines zouden komen. Dat is ongeveer twee dagen rijden, dus we hadden
hen hier gisterenavond al verwacht. Geen bericht, we gaan maar een dagje
op de camping staan aan het strand.
We kopen 1 GB internet voor U$6,50 en ik werk de website bij. Geen idee
hoeveel GB het kost om een website met foto's bij te werken, maar het
Internet blijft het 24 uur lang doen.
"Er loopt een beer over het strand!", roept PJ en hij springt uit de
camper om de camera op het statief te zetten. Tegen de tijd dat we
hiermee klaar zijn is het beertje al op de pier van rotsblokken
geklommen en poseert mooi tegen het fjord. Het is het schattigste
teddybeertje dat ik ooit gezien heb, langharig met vlassige haartjes uit
zijn oren. Het verhaal erachter is minder leuk: in mei verschenen ineens
twee jonge beertjes zonder hun moeder in de baai. Niemand wist wat er
met de moeder gebeurd was. De broertjes gingen op zoek naar eten en
eentje kwam zo in de problemen dat hij neergeschoten moest worden. Dit
verweesde beertje redt het nu al vier maanden, maar zonder de vette
moedermelk en zonder dat hem geleerd wordt een winterhol te maken, weet
niemand of hij het zal overleven.
17 september 2013, Haines Ocean Side RV park Alaska
Het regent nog steeds. We rijden om 10 uur naar de rivier, fotograferen
een paar beren, maar hebben het niet echt naar ons zin. Nog steeds geen
bericht van Dave en Jenny. Zij zijn helaas niet zo vlot met e-mailen en
het oppikken van wireless Internet. PJ wil om vier uur weg gaan rijden,
maar we komen overeen om nog een nachtje hier te blijven. Voor de
bibliotheek maak ik bami avondeten, terwijl we internet oppikken en
daarna rijden we naar ons slaapplekkie aan het fjord. En wie hebben ons
zonder dat we het wisten in Haines gepasseerd: Dave en Jenny!
Het weerzien is weer erg leuk en we kletsen en drinken een wijntje (of
een fles) tot half 12 's nachts. We bewonderen natuurlijk hun
gloednieuwe vervoermiddel, een Mercedescamper. Oja, en waarom ze er vier
dagen over gedaan om hier te komen? Ze hadden nog even een omweggetje
genomen naar Valdez. Grrr.
18, 19 en 20 september 2013, Haines Chilkoot River Alaska
Vanzelfsprekend blijven we nu nog een paar daagjes en gaan met Dave en
Jenny naar de rivier. Het regent weer, maar niet zo hard dat we niet
kunnen fotograferen.
De omgeving is hier zo fantastisch mooi en elke keer zien de beren kans
om weer een andere achtergrond te kiezen. We hebben een gezellige tijd
met Dave en Jenny en rennen achter de beren aan. We koken voor elkaar en
borrelen elke avond.
Maar na 5 dagen regen, hebben wij het wel gehad. We willen terug naar
Hyder rijden om te kijken of de wolven er nog zijn. We halen Dave en
Jenny over om met ons mee te gaan. Dezelfde route (1500 km) in
tegengestelde richting. We zijn hemelsbreed 500 km van Hyder verwijderd,
maar we zullen er 2 1/2 dag over doen om er te komen. We zijn weer terug
in Canada en de toendra langs Haines Highway is in een week
ineens helemaal gekleurd en we stoppen vaak voor foto's. Jammer dat het
blijft regenen.
Knalrode Sockey zalmen in een riviertje
Verse sneeuw op de bergen
21 september 2013, Alaska Highway Canada
Nog meer regen en mooie kleuren langs de Alaska Highway. We gaan er prat
op dat we elke nacht weer een mooi plekje vinden om te overnachten.
Lekker rustig overnachten aan een meertje
22 september 2013, Watson Lake Canada
We slaan rechtsaf de Cassiar Highway op. We hopen nog wat
wildlife te zien, maar overal zijn jagers met fourwheelers en andere
ingenieuze rupsvoertuigen.
|
 |
Naast de prachtig gekleurde natuur, zien we de staart van een rode vos, de konten van twee zwarte beren en een zwarte (en grijze) wolf die de ver van ons vandaan de weg oversteken. We komen om zes uur in Stewart aan en eten een snelle hap in het restaurant van de King Eddy. O ja, daarom gaan wij nooit uit eten... twee hamburgers met friet verder en we zijn €43,- kwijt.
23 en 24 september 2013, Hyder Alaska
Vol verwachting rijden we naar Fish Creek. Helaas is er vrijwel geen vis
in de kreek, dus dan hoef je ook geen wildlife te verwachten. De
parkwachters zijn allang gestopt met werken, dus het is wel grappig om
te lopen waar je niet hoort te lopen en te koken op het parkeerterrein.
Er komen toch nog wel wat toeristen. Eentje neemt zijn hond mee het
platform op. Dat gaat ons een beetje te ver.
PJ klust wat aan de achterbumper van de camper die na een aanvaring met
een gravelberg behoorlijk scheef staat. En hij monteert eindelijk de
houten klompjes weer op de grill.
een vervallen winkel in Hyder
de enige beer die we zagen...
Na een dag wachten zien we toch ineens een wolf!
| De wolvin loopt door de hele kreek, eet hier en daar wat van
de dode vissen op de kant, gaat dan over de brug en vindt een
verrotte vis op de weg, waar ze lekker in gaat rollen! Dan loopt
ze verder en Jenny en ik proberen haar te voet te volgen, maar
dat is natuurlijk zinloos.
|
 |
25 september 2013, Hyder Alaska
Na nog een halve dag op Fish Creek besluiten we nu voor de tweede keer te vertrekken. Dave en
Jenny volgen ons weer. Het is een mooie middag.
.jpg)
De Queen of Cedervale (een witte zwarte beer) is vier weken geleden nog gezien in hetzelfde veldje als waar wij haar in 2009 en 2011 hebben gezien (en Doug zag haar weer in 2012). Ik heb Doug ge-e-maild dat we er aan het eind van de middag zullen zijn en hij is niet te beroerd om 160 km te rijden om ons een paar uurtjes te zien. Helaas laat het witte beertje zich dit keer niet zien. Nadat ik een maaltijd voor Doug klaargemaakt heb, rijdt hij de 160 km weer terug. Alles voor de vriendschap.
26 september 2013, Kitwanga Canada
Natuurlijk gaan ’s morgens we nog een uurtje wachten bij het veldje,
maar ook vandaag laat de Kermode beer zich niet zien. We vervolgen onze
weg oost over de Yellowhead Highway #16 naar Prince George.
Een uur voor Prince George stoppen we en Jenny begint over pizza. We
besluiten dat we een pizza gaan eten bij Boston Pizza. PJ zet het
restaurant in de GPS en dan stopt er een auto naast ons.
“Waar slapen jullie vannacht?”, vraagt een man.
“Oh, in Prince George”.
“Ik woon naast een meer hier vijf minuten vandaan, jullie mogen gerust
op mijn terrein kamperen”.
Wat een aardig aanbod, maar we hebben ons net verheugd op die pizza en
dan moeten we morgen ook een uur langer rijden om in Kamloops te komen,
dus we bedanken. Best wel jammer, want zo vaak krijgen we dit soort
uitnodigingen niet.
De pizza smaakt goed en het is tevens ons afscheidsavond met Dave en
Jenny. Zij rijden morgen verder over de Hwy 16 naar Jasper, wij gaan
zuid naar Kamloops.
27, 28, 29 september 2013, Prince George Canada
Het is een sombere, regenachtige dag. Ongeveer elke pick-up truck die ons
inhaalt, heeft een bloederig elandgewei in de achterbak. Als ze zo
doorgaan met jagen, blijft er geen eland meer over!
Bob en Charlotte
zijn - sinds wij ze kennen - voor de derde keer verhuisd binnen
Kamloops. Zouden we ons zorgen moeten maken dat ze ons nooit een
adreswijziging sturen? Maar ook dit keer vinden we ze weer.
Voor vanavond heeft Char haar dochter Melissa en verloofde Sean uitgenodigd en we hebben een gezellige Italiaanse avond.
De volgende avond komen vrienden Leslie en Jim eten en ook Sean komt weer langs. Dit staat Mexicaans op het menu met een heerlijk toetje van Leslie.
Zondag gaan we naar oude vrienden langs die we al 4
jaar niet meer hebben gezien, Pat en Don. Je zou toch
niet zeggen dat Pat al 65 jaar is!
Uitzicht cmper vanaf Bob en Char's garagepad
We hebben een leuk Kamloops weekend met onze Canadese vrienden die we allemaal kennen uit Mexico.
30 september 2013, Kamloops Canada
Maandagmorgen. Nog even de laatste e-mailtjes versturen, voordat we zuid
gaan. We hebben besloten om vandaag de grens over te gaan, wat door de
staat Idaho cruisen en dan naar Yellowstone.
Maar dan komt er ineens een pre Aurora Alert! Er is zojuist een enorme
uitbarsting geweest op de zon, wat mogelijk Noorderlicht zou
kunnen veroorzaken. Allemaal erg vaag en de space geleerden zijn het
er niet over eens of de uitbarsting groots Noorderlicht tot gevolg zal
hebben, of dat de trillingen de aarde juist zullen schampen. We
besluiten er toch voor te gaan en noord door Canada te gaan rijden in
plaats van zuid naar de USA. Het Noorderlicht zal op woensdagnacht de
aarde bereiken, dus we hebben nog drie dagen de tijd om uit de bewolking
te komen (je moet het zien als een orkaan op zee waarvan ze kunnen
voorspellen wanneer deze het land zal bereiken, maar dan ongevaarlijk).
Dus sjezen we van Kamloops zo ver mogelijk noord naar Jasper.
Het is druk op Yellowhead Highway #16, veel vrachtverkeer die
vinden onze 80 km p/u veel te langzaam en we worden constant ingehaald.
Langs de weg zien we Dikhoorn schapen, een mannetjes eland, een zwarte
beer en een Wapiti hert met harem, maar het is veel te druk op de weg om
te stoppen. We overnachten in Hinton en checken de websites. Het is nog
steeds onduidelijk hoe sterk de Noorderlicht storm zal zijn. We waren
van plan recht naar het noorden te rijden naar High River, maar daar is
de weersverwachting ineens bewolkt. Dus ons einddoel wordt Saskatoon.
1 oktober 2013, Hinton Canada
De tweede nacht zijn we (vanaf Kamloops) 1050 kilometer verder in
Lloydminster en staan op een parkeerterrein van een supermarkt. Het
motregent en het is koud, dus kijken we naar een DVD op de laptop.
Om 9 uur ’s avonds krijg ik op Facebook ineens HET Aurora alarm: het
noorderlicht heeft de aarde een dag te vroeg bereikt en is al op ‘storm
niveau’. En daar zit je dan in totale bewolking in een grote stad op een
parkeerterrein van een supermarkt! We balen hier natuurlijk ongelooflijk
van, zeker als we achteraf lezen dat de Noorderlichtshow tot 1000
kilometer ZUID in de USA te zien is geweest en 9 uur geduurd heeft! We
hadden dus gewoon volgens plan naar het zuiden moeten rijden.
De voorspelling voor 1 oktober en hoe het in werkelijkheid was en de uiteindelijke grafiek.
 |
2 oktober 2013, Lloydminster Canada Omdat zo’n enorme Noorderlichtstorm (7,6 op de Kp-schaal, ter vergelijking: onze beste noorderlicht is nooit hoger dan 4 geweest) vaak nog wat naschokken geeft (vergelijkbaar met een aardbeving) rijden we de volgende dag voorbij Saskatoon om uit de bewolking te komen en verder zuid naar Regina (650 km zuidoostelijk in de provincie Saskatchewan, die net zo vlak is als Nederland). Om half 4 checken we nog snel even de sites en het noorderlicht is alweer op stormniveau, maar natuurlijk niet te zien omdat het nog licht is. We rijden de bewolking uit, vinden een saai graanveld met een oude schuur en om 7 uur is het donker. Een prachtige sterrenhemel, de Melkweg is duidelijk te zien, maar geen Aurora’s. |
Achteraf zien we dat de ‘naschok’ van 1 uur ’s middags tot 7 uur ’s avonds geduurd heeft. Maar omdat we geen internet hebben, heb ik de halve nacht elk drie kwartier de wekker gezet en hoopvol uit het dakluik gekeken. We hebben in totaal 1700 kilometer gereden en NIETS gezien.
Enige troost is dat als we vanuit Kamloops zuid naar Yellowstone National Park waren gereden, we voor een gesloten poort waren komen te staan. Op 1 oktober zijn alle overheidsinstanties in de USA voorlopig gesloten vanwege onenigheid over de overheidsbegroting tussen de Democraten en Republikeinen. De vorige ‘shut down’ was in 1996 en duurde 22 dagen, dus we kunnen ons lol op.
3 oktober 2013, Regina Canada
De foto’s van het Noorderlicht beginnen binnen te stromen. Colorado,
Wyoming, Oregon (zeer zeldzaam) en ga zo maar door. De foto’s laten een
aparte kleur noorderlicht zien: rood in plaats van groen. Schrale
troost: we zien geen foto’s van het gebied waar wij zaten; het was
duidelijk flink bewolkt in West Canada.
Zolang de Nationale Parken gesloten blijven, kunnen wij wel in Canada blijven en we gaan eerst maar een nachtje op de camping in Regina staan.
4 en 5 oktober 2013, Regina Canada
Een nachtje worden er twee. We denken dat we experts zijn geworden in
het begrijpen van Space weather (www.spaceweather.com)
en we worstelen ons door termen zoals coronal holes, sunspots, solar
winds, CME’s, alpha- beta-gamma magnetic fields en magnetic
filament eruptions en begrijpen hieruit dat er over een week iets te
verwachten is.
Gelukkig werken deze Amerikaanse ambtenaren wel door! Na een paar dagen
worden onze vermoedens bevestigd door het Geophysical Institute en
donderdag 10 oktober verwachten ze een 4 op de schaal van Aurora,
vrijdag en zaterdag een 3. Dat klinkt niet veel na die 7-storm van 1
oktober, maar die stond in eerste instantie in de voorspelling als een
3, dus je weet maar nooit.
We moeten nu dus beslissen waar we dat Noorderlicht gaan afwachten: in een dorp dat klein genoeg is dat het geen LICHTvervuiling geeft, maar groot genoeg dat het wel Wireless Internet heeft, zodat we laatste updates kunnen lezen.
6 - 7 oktober 2013, provincies Saskatchewan en
Manitoba, Canada
Op zoek naar Noorderlicht rijden we door verschillende Canadese
provincies en scouten naar mooie plekjes. We fotograferen oude schuren
en graanvelden.
En er worden veel huizen verhuisd!
8 oktober 2013, Prince Albert, Canada
Omdat we nog twee dagen hebben voordat die klapper van donderdag zal
komen, blijven we 2 nachten op een parkeerterrein midden in de stad
Prince Albert staan. PJ wil eigenlijk al doorrijden naar de plek
waar we donderdag willen zijn, maar ik ben bang dat we dan geen Internet
hebben en geen idee hebben wat er qua Noorderlicht gaande is. Het is
dinsdag, 8 uur 's avonds. Ik heb lekker een tomatensoepje gemaakt met
gehaktballetjes, daarna kaasfondue en we hebben allebei een halve
baguette weggewerkt, rood wijntje erbij en we zitten uit te buiken op de
bank en tv te kijken als we ineens een aurora alert krijgen!
De geleerden hadden het pas over twee dagen verwacht en slechts 20
minuten voor de show begint wordt er een waarschuwing uitgestuurd! Dus
rijden we als een idioot de grote stad uit en gaan op zoek naar een
donker plekje. Maar dat is natuurlijk erg lastig als je de omgeving niet
kent! Toch kunnen we nog een paar mooie plaatjes schieten, van het
felgroene noorderlicht dat in een horizontale baan door de lucht danst.
Als het noorderlicht begint te vervagen en er
bewolking komt binnen drijven, beginnen we naar het zuiden te rijden en
proberen in elk dorp internet op te pikken, maar dat lukt niet. We
eindigen om 1 uur 's nachts 100km zuidelijk in de grote stad
Saskatoon en zien we dat er een tweede storm aan zit te komen! Dus
als een gek weer naar het noorden gereden (weg van het licht van de
stad) en weer op zoek naar een mooie plek. Nou de provincie Saskatchewan
is zo vlak als Nederland, er groeien bijna geen bomen en we kunnen geen
meer vinden.
Als we een bordje ‘ferry’ zien, slaan we rechtsaf op zoek naar water
voor reflectie. Het blijkt een zeer smalle rivier te zijn met een grote
spotlight aan de overkant. Ik probeer ondanks dat storende licht foto’s
te nemen en die foto's mislukken totaal. Als ik mij richt op herfstbomen
en de camper gaat de Aurora storm naar een hoogtepunt. Het is niet fel
groen, maar meer bleekjes groen-wit, maar het schiet verticaal de lucht
in, is heel groots en schiet duizelingwekkend snel door de lucht.
Moeilijk te omschrijven, want foto’s laten de snelheid niet zien. Het is
bijna misselijkmakend. PJ wil naar een ander plekje en we raken in
discussie over waar we het beste kunnen gaan staan. Zie je het voor je:
overal Noorderlicht en wij maken ruzie!
We rijden een dijk op en schieten nog een paar foto’s, maar dan komt er
steeds meer bewolking binnen drijven en de show vervaagt zienderogend.
We overnachten in de stad Saskatoon en liggen om half 4 ’s nachts in
bed.
De grillige grafiek van 8 oktober:
9 oktober 2013, Saskatoon Canada
Een tikkie brak staan we om 8 uur op en checken de noorderlicht
voorspelling. Ook voor vannacht staat er weer wat te verwachten, dus
checken we het weerbericht in de omliggende plaatsen. Het ziet ernaar
uit dat we 350 kilometer naar het noorden moeten rijden om vannacht een
heldere lucht te hebben. Dus gaan we op weg naar Meadow Lake. Terwijl we
noord rijden bedenk ik me dat we nu wel van de gebaande paden af zijn.
Niet dat we zo ver van de bewoonde wereld af zijn, we rijden regelmatig
door kleine dorpjes, maar ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar 1
toerist geïnteresseerd zou zijn in dit vlakke landschap met alleen maar
graan -, graan -, graanvelden.
Op dat moment komt een Toyota Landcruiser met daktent ons tegemoet….met
Nederlandse kentekenplaat!! PJ seint met z’n lichten en we zwaaien. Het
stel zwaait terug, maar ik weet niet of ze gezien hebben dat wij ook
Nederlanders zijn (rode klompjes op de grill). Beide auto’s remmen niet
en dat vind ik wel jammer. Ik was erg benieuwd wat die Nederlanders hier
te zoeken hadden, waar ze vandaan kwamen en waar ze naar toe gaan.
Bij het laatste daglicht vinden we al een mooi plekje bij een meer in
een Provincial Park. PJ gaat al om half 8 naar bed en is al in een diepe
slaap als het Noorderlicht om half 11 begint te dansen. Ik begin meteen
met schieten en maan PJ aan om ook te komen kijken. Het duurt maar kort,
maar is wel hevig. En de reflectie in het meer maakt het groots. Dit
zijn wel een paar foto’s om trots op te zijn.
10 oktober 2013, Meadow Lake, Saskatoon Canada
We checken Space weather weer en ook voor vanavond staat er Noorderlicht
op het programma. We kunnen niet in Meadow Lake blijven, want hier wordt
het vannacht bewolkt. We checken alles in de ruime omgeving en het wordt
Slave Lake in de provincie Alberta. Hier 500 kilometer vandaan.
Here we go again! We rijden de hele dag en komen aan het eind van de
middag in Slave Lake aan. Snel gaan we op zoek naar een plek waar we
vannacht het noorderlicht kunnen fotograferen. Je denkt natuurlijk:
Slave Lake, dat is toch een meer. Inderdaad, maar wel iets te groot. Het
waait nogal en dan veroorzaakt golven op het meer. Het begint al donker
te worden, dus parkeren we op het parkeerterrein van de
kantoorgroothandel Staples en pikken Internet. De
noorderlichtvoorspelling is ineens verdwenen. Verdorie!
11 – 14 oktober 2013, Slave Lake, Alberta Canada
We hebben nu zoveel kilometers gereden, de parken in de USA zijn nog
steeds dicht, we hebben hier een waterkraan die niet afgesloten is voor
de winter, en Internet dus we besluiten hier voorlopig geduldig te
blijven wachten. Ons geduld wordt wel op de proef gesteld. Vier dagen
prachtig zonnig weer met een wolkeloze hemel, maar geen Noorderlicht.
Maar eindelijk voor de nacht van 14 op 15 oktober staat er weer wat te
gebeuren.
fOnze camping voor een
week
Scouting naar water, reflectie and geen lichtvervuiling rond Slave Lake
We hebben ondertussen verschillende plekken gescout en leuke watertjes gevonden met herfstbomen en een plek waar we gemakkelijk het strand van het enorme meer kunnen komen. Zodra de zon onder is gaan we naar de kleine watertjes. Het duurt wel lang voordat het echt donker wordt, maar dan zien we een witte wolk dansen, die al snel groen wordt. Meer naar het noordwesten dan het noorden, dus helaas staat er een elektriciteitspaal in ons beeld.
Na een minuut of tien zakt het weer weg en we rijden naar een andere plek. Ook daar fotograferen we het Noorderlicht, nu recht in het noorden.
De avond verloopt verder van en naar het benzinestation rijden waar we internet kunnen oppikken en het bekijken van het laatste nieuws en terugrijden naar de van te voren uitgezochte plekken. Als er een grote aan zit te komen, besluiten we naar het meer te rijden, omdat we daar een weidser uitzicht hebben. Het noorderlicht klimt hoog de lucht in en verschijnt in het noorden, maar ook in het westen, oosten en boven ons. GEWELDIG!
Het meer ligt er vannacht doodstil bij en reflecteert het noorderlicht. Na twintig minuten is het helaas alweer voorbij. Dat is dan het enige nadeel van deze avond. Verder waren we perfect voorbereid voor alles: we kenden de omgeving, wisten waar het donker genoeg was, hoe we zo dicht mogelijk bij het meer konden komen en waar we zonder veel te rijden weer internet konden oppikken. Dat werkt toch een stuk relaxter dan na een vette maaltijd en wijn nog de hele nacht als een kip zonder kop rond te moeten rijden.
15 – 17 oktober 2013, Slave Lake, Alberta Canada
We kunnen er geen genoeg van krijgen, dus we blijven nog een paar dagen
geduldig wachten. Helaas gebeurt er verder niets. Maar dan komt het
bericht binnen dat de Republikeinen en de Democraten tot een compromis
zijn gekomen en de USA Shut Down is na 17 dagen eindelijk
voorbij.
Voor ons wordt het dus tijd om eens zuid te gaan. In totaal hebben we
3500 kilometer gereden voor het noorderlicht en we hebben het drie keer
gezien.
 |
A=Kamloops (British Columbia) B=Lloydminster (Alberta) hier misten we de big Bang van 1 okt. C=Regina (Saskatchewan) D=Swan River (Manitoba) E=Nipawin (Saskatchewan) F=Prince Albert (Saskatchewan) 1e show G=Saskatoon (Saskatchewan) 2e show H=Meadow Lake (Saskatchewan) 3 show I=Slave Lake (Alberta) 4e show
3500 km Aurora's jagen |
Oktober, November en December 2013 USA
Rocky Mountains, Canada
|
18 oktober 2013, Calgary Canada
Routeoverzicht USA |
 |
We rijden zuid door de staat Montana met mooie natuur en af en toe kunstwerken langs de weg.
20 oktober 2013, Belgrade USA
Onderweg naar Yellowstone zie ik een enorme kudde paarden op een heuvel
staan. PJ stopt en ik begin foto’s te nemen. Maar wacht eens even… dat
zijn geen echte paarden… dat zijn kunstwerken! Later google ik de
kunstenaar. Jim Dolan uit Belgrade heeft in 15 maanden tijd 39
levensgrote paarden uit gerecycled plaatstaal en andere materialen
gemaakt en ze daarna blauw geschilderd. Dat blauw is niet zo te zien op
mijn foto’s. Sommige delen van de paarden kunnen bewegen in de wind (o.a
de manen) waardoor het lijkt of ze levend zijn. Ze blijken er pas een
maand te staan.
Het is net of we achterstevoren de natuur inrijden, want we zitten weer volop in de herfstkleuren, terwijl in Canada de bomen al kaal waren.
We zijn nog buiten Yellowstone als we een kleine groep pronghorn antilopen zien die bij de Yellowstone rivier gaan drinken. We kunnen hiervan mooie plaatjes schieten.
21 - 29 oktober 2013, Yellowstone National Park
Na onze drieweekse zoektocht naar Noorderlicht rijden we dan
eindelijk naar Yellowstone National Park. Nu we weten dat onze
Nederlandse vrienden Monique en Peter ons volgend jaar in mei een maand
komen opzoeken, kijken we toch wel met andere ogen naar dit park. We
zijn over een periode van negen dagen, zes dagen in Yellowstone geweest.
Tussendoor zijn we terug gereden naar Bozeman voor een bezoek aan
de Dodge dealer om de pick-up een grote beurt te laten geven en we
hebben oom Bill en tante Donna opgezocht in West-Yellowstone.
Normaal maak ik aan het eind van zo’n bezoek aan het park de balans op.
In zes dagen hebben we 9 verschillende grizzlyberen gezien (een paar
heel ver weg, twee op minder dan 20 meter), we zijn blij met de foto’s
van de jagende rode vos, de rivier overstekende kudde bizons (twee keer), de
coyote in de sneeuw en de slapende grizzlybeer. Maar wat ik dan meestal
snel vergeet is hoeveel moeite het heeft gekost. Zo hebben we de eerste
drie dagen alleen die rode vos gefotografeerd! Verder vrijwel niets! En
zo was de Hayden Valley, die normaal gesproken helemaal afgeladen
is met bizons en herten, helemaal leeg! En dan bedoel ik echt NIETS.
Zelfs de echte Yellowstone kenners konden het niet verklaren.
Normaal houden we er niet van om naast elkaar te fotograferen (de 1
met de 400mm en de ander met de 600mm lens), maar hier vind ik het
resultaat toch wel grappig en verschillend. Kleine Grizzlybeer
Het weer zat ook niet mee, ’s nachts temperaturen onder nul (perfect!), maar overdag een strakblauwe hemel en felle zon. Nou, dan krijg je al snel warmte trillingen boven het land, waardoor je foto onscherp wordt (tenzij je het dier op een meter afstand fotografeert: de rode vos).
Omdat we de eerste dagen zo weinig dieren zagen,
hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om de prachtige geisers en
stomend hete bronnen van Yellowstone te fotograferen bij het zachte
ochtendlicht. Normaal hebben we hier het geduld niet voor, want dan
willen we dat perfecte ochtendlicht liever gebruiken om wildlife te
fotograferen. Vlak voor vertrek hebben we via Marktplaats een Canon
landschapslens gekocht en die kunneen we nu mooi eens uittesten.
De lens valt niet tegen, maar dat klimmen en klauteren op 2000 meter
wel. En dan diep inademen met die astma longen van mij tussen al die
stomende geisers is geen pretje. Ik stik de moord!
Als we na ons bezoek aan Bozeman terug komen, lopen er wel honderden bizons te grazen. En nadat we in één dag twee grote kuddes de rivier over zien zwemmen (net Afrika!) ben je al snel vergeten hoe stil het vorige week was.
Nog zo'n moment dat naast elkaar fotograferen met twee soorten lenzen
wel werkt, PJ was dit keer van de details, ik van het overzicht.
Ik hoop dat het te zien is op de foto, maar een slapende beer is voor
mij het ultieme bewijs dat een beer relaxed is in ons bijzijn.
| 31 oktober 2013, Bozeman USA Voor mijn verjaardag heb ik van PJ een handzame onderwatercamera gekregen. Niet dat ik ineens van plan ben om mijn duikbrevet te gaan halen, maar sinds wij in Mexico in 2009 in een warm watergrot zijn geweest met prachtig licht uit een gat in het rots plafond en ik daar iemand zag rondzwemmen met zo’n klein cameraatje, staat zo’n ding op mijn verlanglijstje. En hij is nog groen ook!
|
 |
We moeten nog terug naar de Dodge dealer in Bozeman, waar nu de versnellingsbak wordt nagekeken en vervanging van de v-snaar en daarna rijden we terug naar Yellowstone. Zoals gewoonlijk overnachten we net buiten het park en de hele nacht regent het.
3 november 2013, Yellowstone National Park USA
Als we opstaan is de lucht blauw, de weg nog nat van de regen en
toppen van de heuvels rondom ons zijn een beetje bedekt met
poedersneeuw. Bij de ingang van het park zegt de parkwachter: “Rij
voorzichtig, de wegen zouden een beetje glad kunnen zijn.”
Nou dat blijkt niet overdreven. Na een paar bochten en wat klimmen, zijn
de wegen met sneeuw bedekt en op de struiken ligt een wollige witte
deken.
We rijden verder het park in en de weg is pas aan één kant geveegd
(gelukkig aan onze kant). Als ik PJ laat stoppen om wat foto’s van het
sneeuwlandschap te nemen, moet PJ de 4x4 inzetten om weer op gang te
komen. De sneeuwlaag wordt dikker en dikker en is soms wel 20 cm diep.
Maar wat een plaatjes zien we; het ultieme kerstkaart gevoel.
Op de scanner horen we dat de ingangen één voor één gesloten worden, een sneeuwschuiver is van de weg geraakt, wegen worden afgesloten en we zien een rij auto’s staan wachten bij de afgesloten weg van Norris naar Canyon. Wij kunnen eigenlijk geen kant meer op en hebben geen zin om ook te gaan wachten, we kunnen nu alleen nog maar van Norris naar de West uitgang rijden. We wachten tot de sneeuwschuiver bij deze weg onze kant van de weg heeft schoongemaakt en sukkelen dan naar West. Onderweg maken we mooie winterse foto’s. Qua wildlife zien we alleen een paar Wapitiherten en een eenzame bizon. We zijn maar vijf uur in het park geweest.
Dit was niet helemaal wat we van plan waren, maar tegen zoveel sneeuw kunnen wij niet op.
We rijden naar Idaho Falls en nemen contact op met vriendin
Melissa. Zij woont aan de westkant van het Grand Teton gebergte en PJ
vraagt Melissa of het bij haar ook gesneeuwd heeft.
“Nee, hier niet”. Dus rijden we de volgende dag naar haar woonplaats
Victor.
4 – 6 november 2013, Victor Idaho USA
Het weerzien met de blonde schone is weer gezellig. De grond is toch wit
met sneeuw, maar Melissa vindt dat niet noemenswaardig. We helpen haar
met op het opstapelen van open haardhout en ’s avonds eten we een pizza.
De volgende morgen is de wereld wit, het is -12°C en het blijft de hele
morgen sneeuwen!
Als de zon doorkomt kunnen we de verleiding niet weerstaan om de Grand Teton pas over te rijden en een kijkje te gaan nemen in het Grand Teton National Park. We hebben gehoord dat de grizzlyberen nog niet met winterslaap zijn. De pas is wel bedekt met sneeuw, maar goed te doen. Tot onze verbazing zijn de wegen en bomen in het park nog groen, niet wit! Dat valt wel een beetje tegen. We zien helaas geen dieren.
| 7 november 2014, Idaho Falls USA Weer terug in de grote stad wassen we eerst de camper. Daarna rijden we westwaarts en stoppen bij een natuurlijke hete bron, midden in het vulkaanlandschap van Craters of the Moon. De buitentemperatuur is 6°C en PJ vertikt het om uit de kleren te gaan. Ik probeer mijn onderwatercamera uit in het hete water.
|
|
9 november 2013, Bend Oregon USA
We zijn ondertussen aangekomen in de staat Oregon met prachtige
besneeuwde vulkanen. Ik wil graag het Crater Lake National Park
bezoeken, maar de noord-ingang is al gesloten. We moeten een flink eind
omrijden om via het zuiden het park in te komen. De bomen ruiken
heerlijk. Tegen de tijd dat we bij de kraterrand zijn aangekomen, is de
zon al achter de bomen verdwenen. Ik schiet toch een paar plaatjes van
het prachtige ronde meer.
We overnachten op het parkeerterrein van de Walmart supermarkt in
Klamath Falls.
10 november 2013, Klamath Falls Oregon USA
We zijn nu heel dicht bij noord Californië en ik zie dat ik op de kaart
een gebied omcirkeld heb en erbij geschreven ‘heel veel zeearenden in
winter’. Geen idee wie ons dat verteld heeft en wanneer ik dat erop
geschreven heb. Dus ik google het gebied en lees dat van december tot
maart duizenden zeearenden overwinteren bij Lake Tula Wildlife Refuge,
Lower Klamath Refuge en Township Road. We beginnen bij
Lower Klamath Refuge, maar zien vrijwel geen bomen. Waar zouden die
arenden dan op de uitkijk moeten zitten? Bovendien rijden er op dit
moment wel erg veel auto’s rond met oranje geklede mannen, dus de jacht
is geopend (op wilde kalkoenen?). We rijden door naar Township road,
waar we veel roodstaartbuizerds zien en fotograferen, maar geen arenden.
Dus door naar Tula Lake Refuge, maar ook daar zijn geen bomen. Op een
elektriciteitspaal zit een eenzame zeearend. We zien veel geparkeerde
auto’s met bootaanhangers. Als we met regelmaat geweerschoten horen op
het grote meer (eendenjacht?), weten we dat het tijd wordt om te vertrekken.
Onze route zuid loopt door het Lava Beds National Monument en het Medoc National Forest, waar we mooie hoge ponderosa naaldbomen zien. We overnachten in de gokstad Reno, Nevada.
|
11 november 2013, Reno Nevada USA
Het is al laat in de middag als we de staat Californië weer inrijden en naar een van de mooiste hete bronnen gaan die ik ken. Travertine Hot Springs ligt zuid van Mono Lake en is te bereiken via een korte onverharde weg. In het hete water zitten al drie Duitse jongens en een jong Amerikaans stel. Wij kruipen erbij en genieten van het uitzicht en het warme water. De hete bron komt uit een heuvel die gevormd is door mineraalafzetting en allerlei kleuren heeft. Oranje en groen zijn de hoofdtonen. Het is echt een plaatje! |
12 november 2013, Travertin Hot Springs
Californië USA
We hebben vlak bij de hete bron overnacht, maar als we opstaan is het
slechts 3°C en bewolkt. Ik zie in mijn hot springs boek dat er nog een
natuurlijke hete bron in de buurt is, dus laten we Travertin voor wat
het is en gaan op zoek naar deze nieuwe bron. Deze blijkt aan de andere
kant van het dal te zijn en we klimmen over een lange onverharde weg
naar boven door een prachtig bos.
Buckey Hot Springs ligt naast een koude
rivier, 100 meter onder ons. Ik hoor mensen en check even met mijn
verrekijker of ze badkleding aan hebben. In Californië is bij
natuurlijke hete bronnen badkleding meestal optioneel, maar het is niet
gebruikelijk om in je nakie te gaan zitten als de anderen wel badkleding
dragen. Ik zie een gezin en een kindje rond spartelen in zijn zwembroek,
dus doe ik ook mijn bikini aan. PJ heeft vandaag geen zin, maar beloofd
straks wel even langs te komen om foto’s te maken.
Ik klauter naar beneden en ben blij dat ik naast een bikini en trui ook
mijn bergschoenen heb aangetrokken (geen gezicht natuurlijk). De hete
bron blijkt een hete douche te zijn die over een overhangende oranje
minerale rots in twee baden stroomt. Je kunt onder de rots komen en
achter de stromende heetwater douche gaan zitten. Eronder is net een
beetje te heet. Het is weer een plaatje. Dit wordt zeker één van mijn
favorieten. De 100 meter klim naar boven is adembenemend, echter
letterlijk. Excuus: we zitten hier op 2000 meter.
We verlaten de kou door over de Tioga bergpas van Yosemite National Park te rijden.
14 – 17 november 2013, Coalinga Californië USA
In de San Benito Mountains van Californië gaan we op zoek naar de
bobcat (in het Nederlands de rode lynx genoemd). Dit is een wilde
kat met een korte staart, alsof die bobbed is (gecoupeerd). Nou,
met enige volharding is dat nog gelukt ook! Vele malen rijden we een
weggetje in de San Benito Mountains op en neer, na een half uur zien we
al een rode lynx, maar die verdwijnt zonder dat we een foto hebben
kunnen nemen al snel in de bosjes.
We kamperen gratis heerlijk bovenop een heuvel met een prachtige zonsondergang.
Eindelijk, in korte broek
Daarna rijden nog een dag heen en weer en op de derde dag zien we weer een rode lynx, die nadat hij ons even heeft aangekeken in een droge greppel verdwijnt.
We besluiten hem te voet te volgen en na een half uurtje lopen zien we hem ineens zonnend in een veld liggen! Na twintig minuten staat hij op en PJ neemt prachtige foto's van de wilde kat met het korte staartje. Wat een prachtig beest, ik waan me gewoon in Afrika. Ik schat dat dit dier 25 cm hoog en 100 cm lang is. Hij verdwijnt weer even uit het oog, maar later vinden we hem weer in een greppel. Daarna verdwijnt hij voorgoed.
18 november 2013, Salinas Californië USA
We rijden van Carmel naar Cambria een stukje langs de
kust naar het zuiden. Als ik met mijn kleine cameraatje een natuurfoto
neem, vliegt er een grote vogel in mijn frame. Wacht even, dit is geen
gewone gier, dit is de zeldzame Californische condor! Ik ren terug naar
de camper terwijl ik roep; “PJ, PJ, een condor!!”. PJ grijpt meteen een
spiegelreflex camera, maar het dier is nu te ver weg voor een goede
foto. Toch fantastisch om deze enorme zeldzame vogel door de lucht te
zien zweven. De vogels zijn uitgezet in de Big Sur Mountains en zijn
vrijwel allemaal gemerkt. Dat is op de rechterfoto wel te zien.
We zien zelfs een paar walvissen langs de kust zwemmen en spuiten. Bij
het bord 'Sea Elephant Rookery' gaan we van
de weg af. Het blijkt dat we een beetje te vroeg in het seizoen zijn om
de zeeolifanten te fotograferen, maar we genieten van de jonge dieren
die het hele jaar op dezelfde plek blijven. Ze oefenen heel serieus het
met elkaar vechten. De volwassen zeeolifanten vrouwtjes komen in december naar het strand om hun jongen te
baren, de enorme mannetjes in januari en beginnen dan tot bloedens toe
met elkaar te vechten voor de dames. Gelukkig is er toch 1 enorm
mannetje en kunnen we leuke foto’s van hem nemen, terwijl hij met zijn
slurf vreemde geluiden maakt.
Het weer werkt niet zo mee, dus doen we de kustroute een paar dagen later nog eens dunnetjes over.
Gier zweeft over zeewier.
Twee gieren vechten over karkas van een zeerob.
21 – 22 november 2013, Hollister Californië USA
Oude Hyder kennissen van ons staan op een camping in de buurt en Ed
schrijft dat hij wel eens een bobcat rond de camping ziet. We hebben de
smaak van de rode lynx te pakken en worden hartelijk ontvangen door Ed
en Lorna met verse krab en drank.
PJ en ik lopen meerdere malen per dag een wandelpad rond de enorme camping (500 plekken!). Bij de 2de wandeling zien we zowaar een rode lynx, maar die gaat er meteen als een haas vandoor. Wel fotograferen we herten en vogels; o.a. kleurrijke eikelspechten die 'graanschuurbomen' creëren. Eerst boren ze een gaatje in een halfdode boom, om er vervolgens een eikel in stoppen, zodat ze de hele winter voedsel hebben. Een heel apart gezicht. Ze moeten de graanschuur wel verdedigen tegen andere eikeletende vogels.
Na 2 dagen loop ik alleen nogmaals het pad en zie ik een prachtige rode
lynx die zit te poseren op een boomstam. Ik ben helaas niet zo’n ster in
het fotograferen zonder statief, dus de foto’s zijn niet helemaal
scherp, maar het moment staat in mijn geheugen gegrift. De volgende
morgen lopen PJ en ik samen nog eens het trail, maar vinden geen lynx.
23 november 2013, Moss Landing Californië USA
We rijden nog een keer naar de kust, omdat we ook nog graag zeeotters
willen fotograferen. Ik lees op Internet dat dit mogelijk is noord van
Monterey (hadden we eerder juist overgeslagen). Daar aangekomen
zien we al snel heel dichtbij een otter in het water liggen. We kunnen
hem fotograferen terwijl hij aan het poetsen en dutten is.
Ik ben al helemaal tevreden, maar zeg tegen PJ: “Het zou nog leuker zijn
als hij nog ook nog krab gaat vangen”.
Na een half uur wachten begint de zeeotter te duiken en komt met de ene
na de andere
krab naar boven die hij liggend op zijn buik in het water begint op te
peuzelen. Daarna komt hij een paar keer met een zaagmossel naar boven die hij kapot
begint te tikken op een steen in het water. Fantastisch!
Voor de meeste wildlife foto’s moeten we erg ons best doen, maar dit wordt ons echt in de schoot geworpen. PJ neemt ook nog eens prachtige close-up foto’s van een doodgewone grote zilverreiger die visjes vangt. En we fotograferen nog wat andere vogels.
IJsvogel
Twee Grijze Pelikanen
'Surf Scooter'
In het binnenland gaan we weer naar een natuurlijke hete bron. We rijden door de smalle Kern Canyon en klimmen dan naar boven.
Bij de hete bron aangekomen zien we veel geparkeerde auto's. Een ervan is een vrolijk geschilderde hippiebus.
 |
Ik begin PJ de verdere routebeschrijving voor te lezen.
"Vanaf het parkeerterrein ga je via een smal, steil paadje, 300
yards naar beneden naar de Kern River". "300 yards?", roept PJ uit "dat is 300 meter hoor, drie keer zoveel als dat paadje waar je bijna dood ging! Jij komt nooit levend boven". Je moet weten dat die natuurlijke hete bronnen vaak maar plaats bieden voor 5 a 6 mensen. En er staan zeker tien auto's geparkeerd. De bewoners van die hippiebus, zijn niet bepaald onze type vrienden. Daar komt dan ook nog dat paadje bij, dus laten we Remington Hot Springs maar voor gezien. We willen er niet al te veel moeite voor doen, het moet wel leuk blijven. |
25 november 2013, Bakersfield Californië USA
We zijn lekker aan het cruisen door zuidelijk Californië, als PJ
ineens bedenkt dat onze Colorado vrienden Dave en Jenny (waarmee we ook
naar Zuid Afrika geweest zijn) rond Thanksgiving Day (28
november) bij hun dochter Crystel in Californië zullen zijn. Geen idee
waar Crystel woont, dus even een balletje opgegooid. Jenny geeft zowaar
de volgende dag al antwoord en we krijgen een uitnodiging om langs te
komen. Ik had eerlijk gezegd gehoopt op een uitnodiging voor een
Thanksgiving diner, maar dat was stom van mij. Jenny kookt namelijk
nooit, dus haar dochter weet ook niet beter. Crystel en Scott hebben
niet eens een koffiezetapparaat; ze gaan elke morgen voor het werk een
beker koffie halen bij de koffieshop! Het is erg leuk om Dave en Jenny
weer te zien en hun dochter en schoonzoon te ontmoeten.
Sundowner (borreltje met zonsondergang) in de camper van Dave en
Jenny, geparkeerd aan de boulevard
D&J nemen ons mee naar een park, waar de bomen vol hangen met Monarch vlinders. Dit fenomeen komt ook voor in Mexico, maar daar we waren nog nooit geweest. Je moet eerst echt zoeken naar de vlinders, die dichtgeklapt net dode blaadjes lijken. Zeer indrukwekkend om zo’n 34.000 vlinders te zien overwinteren in eucalyptusbomen.
En ik fotografeer vogels op het strand.
28 november – 2 december 2013, Death Valley
Californië USA
Ondertussen hebben we ook weer contact met onze nieuwe Chileense
vrienden die we deze zomer in Hyder ontmoet hebben (je weet wel knappe Claudia met
benen tot haar oksels en Cristián de Chileense soapster). We spreken af
om elkaar in het Death Valley National Park te ontmoeten. Death
Valley is een enorm woestijnpark, met record hoge temperaturen, extreme
droogte en de laagste plek in de Verenigde Staten (een paar meter onder
zeeniveau). Wij besluiten vanaf Ridgecrest via de zuidkant het
park binnen te rijden. Halverwege de 100 km weg staat er ineens een
bord; de weg is over 50 km afgesloten vanwege overstroming! Hadden ze
dat bord niet aan het begin van de weg kunnen zetten? En waar komt dat
water vandaan in de woestijn? Dus weer 50 km terug gereden en dan moeten we daarna nog 170 km omrijden om via de west ingang het park in
te rijden.
We worden door de Chilenen verwelkomt met: “hallo lekker ding” (wij hebben hen een paar woorden Nederlands geleerd). We trekken 5 dagen met elkaar op, twee keer maken we een lange wandeling door een smalle kloof (klauteren en zo), we koken gezamenlijk (Thanksgiving diner!), elke dag barbecueën en we kamperen vrij in de woestijn. Cristián vermaakt ons met leuke anekdotes. Meestal gaat hij dan staan en vertelt met grootse armgebaren wat ons vaak tot schaterlachen brengt. En als we een keer zijn verhaal in twijfel trekken, zegt hij doodleuk: “Natuurlijk is dit niet echt gebeurd, ik ben een acteur”.
Veel van de wegen in het park zijn afgesloten vanwege overstromingen en SNEEUW! Maar Cristián vindt toch nog een 4x4 zandweg die leidt naar een gratis campingplek.
We zien zelfs nog een coyotepaar in de woestijn!
Ik vind in een van mijn natuurlijke hete bronnen boeken een hete modderrivier net zuid van Death Valley. De Chilenen reageren erg enthousiast als we voorstellen om daar naar toe te gaan.
Even twijfelen we als we bij de hete bron een bord zien met de tekst: Betreden op eigen risico, moddermijten kunnen pijnlijk bijten. Maar het hete modderwater in de prachtige woestijn omlijsting is te verleidelijk en we worden gelukkig niet gebeten. Wel voel ik iets aan mijn dijen knabbelen (klein gilletje) maar dat blijken guppy’s te zijn! Chileense Claudia begint een moddergevecht met PJ (wat ben ik blij met mijn waterproof cameraatje) en Cristián smeert zich helemaal in met modder (tot en met zijn woeste baard en haar!).
Het wordt tijd voor afscheid, C&C gaan naar Las Vegas en wij naar het zuiden. Zij hebben nog vele plannen (Utah bezoeken, Grand Canyon, surfen bij Santa Barbara, Disney World bezoeken), dus we hopen dat ze op tijd in Mexico zijn om Kerst met ons te vieren.
We kriskrassen nog een paar dagen door de staten Californië, Nevada en Arizona. De dieselprijzen verschillen erg van staat tot staat. In de woestijn van zuid Californië komen we ineens weer in wat sneeuw! Hè, we begonnen net aan die warme temperaturen te wennen.
Katoenvelden
Imperial Zandduinen
Ons Amerikaanse visum loopt 11 december af, dus maken we ons klaar voor Mexico.
We gaan dit keer voorlopig niet naar La Peñita, we gaan naar Baja California (dat is dat slurfje aan de rechterkant van Mexico) en is dus ondanks de naam wel Mexico. Dit schiereiland is ruim 1600 km lang met veel strandjes en woestijn. We zijn daar in 2001 al eens eerder geweest met onze Nederlands reisvrienden Gerard en Monique. We willen het goedkoop houden en veel op gratis strandjes kamperen. Ik weet dus niet hoe het gaat met e-mailen en foto updates op Facebook.
Wordt vervolgd.
